Οι πολίτες υποτίθεται ότι θέλουν "να μπει έστω ένας απ' όσους έκλεψαν στην φυλακή". Και καταλογίζουν στους πολιτικούς -δηλαδή στα πρόσωπα της εξουσίας- τις ευθύνες "που φτάσαμε έως εδώ". Αρκεί όμως αυτό για να σωθεί η χώρα;
Οι πολιτικοί όχι μόνο έχουν ξεχάσει τις τεράστιες ευθύνες τους για την καταστροφή της Υγείας, της Παιδείας, συνολικά της χώρας -ευθύνες που έχουν ένας-ένας προσωπικά και όλοι μαζί- αλλά εμφανίζονται ως οι μοναδικοί σωτήρες που μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Ούτε και αυτοί έχουν πει κάτι σοβαρό για τις αιτίες που φτάσαμε έως εδώ.
Αλήθεια, πως φτάσαμε ως εδώ; Ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες που η χώρα "ξύπνησε" ένα πρωί, καταχρεωμένη, βουτηγμένη στην διαφθορά και την αναξιοκρατία, καθηλωμένη χωρίς οράματα, ελπίδες και στόχους;
Θα αποπειραθώ μια σύντομη προσέγγιση επιλέγοντας τις τρεις κυριότερες αιτίες -υπάρχουν κι άλλες- που εξηγούν ως ένα βαθμό πως φτάσαμε ως εδώ.
ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑ
Είναι το πρωθυπουργικό-κεντρικό πολίτευμα της χώρας. Ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός έχει εξουσίες δυνάστη του Μεσαίωνα. Με ένα μόνο τηλεφώνημά του, απολύει, καταργεί, διορίζει σε οποιαδήποτε δημόσια θέση (από το νοσοκομείο Καλαβρύτων, έως τον υπ. Εξωτερικών) τον οποιονδήποτε.
Με ένα μόνο τηλεφώνημα, αλλάζει ή καταργεί πολιτικές και αποφάσεις υπουργείων και ας έχουν προηγηθεί πολύμηνες μελέτες. Εν ολίγοις, ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ αποφασίζει εν λευκώ ευρισκόμενος υπεράνω θεσμών και προσώπων. Αυτό φυσικά, δεν είναι Δημοκρατία. Έτσι λοιπόν, σε μια χώρα που η Δημοκρατία έχει καταλυθεί και το Σύνταγμα- κουρέλι δίδει υπερεξουσίες σ' ένα μόνον πρόσωπο, η καταστροφή είναι θέμα χρόνου.
Ο λόγος; Οι υγείες δυνάμεις συνθλίβονται από τους πραιτωριανούς του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Η ανάπτυξη δεν είναι προϊόν μιας συγκροτημένης κοινωνίας θεσμών και ικανών προσώπων, που συνθέτουν τις λειτουργίες της. Είναι αποτέλεσμα "του ενός" που αν δεν αποφασίζει για οτιδήποτε, τίποτα δεν κινείται.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΙΤΙΑ
Είναι η αποδυνάμωση και εν τέλει η καταστροφή όλων των θεσμών που κατά την Δημοκρατία θα έπρεπε να λειτουργούν πρακτικά υπέρ των πολιτών απέναντι στην αυθαιρεσία της εξουσίας (εν προκειμένου απέναντι στην αυθαιρεσία του ενός).
Η Βουλή των 300 είναι μια μάζα άβουλων και άφωνων πλασμάτων που θέλουν δεν θέλουν ψηφίζουν όλα όσα προτείνει ο μονάρχης- πρωθυπουργός. Κατά καιρούς ένα-δύο πρόσωπα αποσκιρτούν χωρίς να αλλάζει αυτή η πραγματικότητα.
Η Δικαιοσύνη κινείται μόνον "κατόπιν εντολών άνωθεν", αφού παραμένει μη ανεξάρτητη. Τους πάντες διορίζει η πρωθυπουργική ολιγαρχία, όταν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα είναι αυτοδιοικούμενη. Μπορεί ο Ομπάμα να επιβάλλει τον εισαγγελέα της Ν. Υόρκης; Όχι. Εκλέγεται, δεν διορίζεται από αυτόν!
Ούτε ένας θεσμός δεν λειτουργεί υπέρ των πολιτών. Ακόμα και ανεξάρτητοι θεσμοί που ξεκίνησαν πέραν του κομματικού κράτους, υπονομεύτηκαν αμέσως. Οι πολιτικοί δεν αντέχουν τις αλήθειες που αποκαλύπτουν οι δράσεις τους.
ΤΡΙΤΗ ΑΙΤΙΑ
Το "στημένο" κλειστό "πολιτικό σύστημα" των πέντε κομμάτων. Ας υποθέσουμε ότι στους 52 νομούς της χώρας σ' αυτή την κρίσιμη περίοδο, 52.000 πολίτες -1.000 ανά νομό- αποφασίζουν να συγκροτήσουν ένα νέο κόμμα. Ποιό θα είναι το μέλλον του; Δεν θα έχει μέλλον. Ποιοι θα πληρώνουν τα ενοίκια για... 800 κομματικά γραφεία που θα πρέπει να ανοίξουν σ' όλη τη χώρα; Τα τηλέφωνα; Το κόστος των αφισών και των ενημερωτικών εντύπων; Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και να θέλει να σταθεί απέναντι στο "ψευτο-σύστημα των 5 κομμάτων" πρακτικά δεν μπορεί. Τα 5 κόμματα όμως μπορούν να υπάρχουν, χρηματοδοτούμενα αδρά από τα χρήματα όλων μας. Με επαγγελματικά στελέχη, κονδύλια προβολής, εξασφαλισμένα λειτουργικά έξοδα, πολυτελή γραφεία, πρόσβαση στο Τραπεζικό σύστημα για δάνεια κ.ο.κ.
Στην Ελλάδα, εδραιώθηκε ο πεντακομματισμός, ως το ΜΕΓΑ ΑΛΛΟΘΙ για να κυβερνά ο ένας, ισχυριζόμενος ότι η Δημοκρατία λειτουργεί. Αν μάλιστα προσθέσουμε, την φοβερή "κρισάρα" των 5 κομμάτων στην επιλογή υποψήφιων βουλευτών και δημόσιων προσώπων, τότε η εικόνα είναι: Μια μικρή μειοψηφία σ' αυτή την καρικατούρα εξουσίας (που πάντα ο ένας κυβερνά) και όλοι οι άλλοι, ΟΛΟΙ, στο περιθώριο χωρίς καμιά δυνατότητα αντίδρασης, αντιπαράθεσης ή ανατροπής. Υπάρχουν και άλλες παρόμοιες αιτίες μόνο που η χώρος δεν επαρκεί (ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως θεσμός π.χ.). Όλες πιστοποιούν μια αλήθεια. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό αλλά εξόχως πολιτικό.
Με ένα σύστημα μονοκρατορίας (ο πρωθυπουργός), τους θεσμούς αδρανοποιημένους - αφοπλισμένους, και τον πεντακομματισμό να λειτουργεί εις βάρος των αναγκών και της ελεύθερης έκφρασης του συνόλου της κοινωνίας, ήταν φυσιολογικό να κυριαρχήσουν η διαφθορά, η αναξιοκρατία, ο ατομικισμός. Και στο τέλος να μην υπάρχουν άμυνες. Ακόμα κι αν ο ένας (ο πρωθυπουργός) έχει τις καλύτερες των προθέσεων, αυτό το φαύλο και υποκριτικό πολιτικό σύστημα δεν τιθασεύεται. Ο καλών προθέσεων πρωθυπουργός θα μείνει με τις προθέσεις. Η Ελλάδα είναι αδύνατον πλέον να σωθεί από τον "έναν". Άλλωστε, έτσι ακριβώς κατέρρευσε. Έχοντας, τα τελευταία 30 χρόνια "έναν" στο τιμόνι.
Όσο δεν συζητείται η πλήρης ανατροπή του πολιτικού συστήματος με πρωθυπουργό χωρίς υπερεξουσίες, θεσμούς εντελώς ανεξάρτητους και αυτοδιοικούμενους και τη δυνατότητα εύκολης ίδρυσης νέων κομμάτων -αντίβαρο στο "σύστημα των 5"- η Ελλάδα θα βουλιάζει στην κινούμενη άμμο της μεταπολίτευσης που δυστυχώς δεν έχει τελειώσει ακόμη.
ΟΥΤΙΣ
