Το μνημόνιο που υπέγραψε η ελληνική... τρόικα (Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης)

Μνημόνιο... συγκεκριμένων μέτρων έχουν συμφωνήσει τα τρία κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση Σαμαρά. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει στελεχωθεί κυρίως από στελέχη της ΝΔ, Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν δεσμευτεί με κοινό κείμενο τους για την πολιτική που θα ακολουθηθεί. 

Στο μεταξύ τους... μνημόνιο ο κεντρικός στόχος είναι η οριστική έξοδος της χώρας από την κρίση και η απεμπλοκή από τις δανειακές συμβάσεις. Στο κείμενο αυτό γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στη λειτουργία της κυβέρνησης που θα έχει επιτελικό χαρακτήρα, θα λειτουργεί ενιαία, μακριά από κομματικά φέουδα και θα στηρίζεται στη διαφάνεια, στις προγραμματικές συμφωνίες των κομμάτων που τη στηρίζουν.

Οι σημαντικές αποφάσεις θα πρέπει να έχουν τη σύμφωνη γνώμη και των τριών αρχηγών, ενώ θα υπάρχει επιτροπή παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου.

Το προοίμιο της προγραμματικής συμφωνίας προετοιμάζει και για την αλλαγή του κανονισμού λειτουργίας της Βουλής, προκειμένου το ελληνικό Κοινοβούλιο να προσαρμοστεί στους ρυθμούς παραγωγής νομοθετικού έργου, αναβαθμίζοντας παράλληλα τον ρόλο του στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται.

Το πρόγραμμα της κυβέρνησης συνεργασίας περιλαμβάνει σειρά μέτρων για την ελάφρυνση των βαρών στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους ανέργους, επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας από τον Σεπτέμβριο, ενισχύει τα μέτρα κοινωνικής προστασίας, παγώνει τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, ενώ παράλληλα περιγράφει με σαφήνεια πως δεν θα γίνουν απολύσεις από το Δημόσιο.

Θέτει επίσης τις βάσεις για ένα νέο φορολογικό σύστημα με θέσπιση περιουσιολογίου και καθολικότητα του «πόθεν έσχες» καθώς και διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων, συμφωνήθηκε να διατηρήσει το κράτος την κυριότητα στα δίκτυα, ενώ περιγράφει τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα με ΣΔΙΤ επενδύοντας σε υποδομές και θέσεις εργασίας.

Σημαντικό κεφάλαιο των κυβερνητικών δεσμεύσεων αποτελεί η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος, όπου αναγγέλλεται η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, ο έλεγχος από το 1974 του πόθεν έσχες των πολιτικών προσώπων και η δήμευση της περιουσίας όσων αποδειχτεί ότι έχουν πλουτίσει παρανόμως.