Πηγαίνοντας για ένα νέο Μνημόνιο

Του Διονύση Ζακυνθινού

Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά και δεν κάνω λάθος, η ελληνική κυβέρνηση θα προτείνει μεταξύ άλλων ως… μεταρρυθμίσεις στους εταίρους – δανειστές τη δέσμευση για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, καθώς και τη ρύθμιση για τις εκατό δόσεις για την εξόφληση οφειλών προς το Δημόσιο και θα πάρει το «πράσινο φως» για την ενεργοποίηση της συμφωνίας στο Eurogroup;

Θα της πουν, δηλαδή, οι απέξω «ναι» μόνο με δεσμεύσεις για μεταρρυθμίσεις διαρθρωτικού χαρακτήρα και αποφεύγοντας τις αποκρατικοποιήσεις και τα δημοσιονομικά μέτρα;

Μακάρι να γίνει έτσι. Μακάρι να εξασφαλίσει η κυβέρνηση τη χρηματοδότηση της χώρας για τους επόμενους μήνες –και όχι μόνο - χωρίς πραγματικό Μνημόνιο και χωρίς να χρειαστεί να λάβει «σκληρά» μέτρα που θα θίγουν μισθούς και συντάξεις.

Αν όντως συμβεί αυτό, ο Τσίπρας θα πάρει περίοπτη θέση στην ιστορία,  ο Σαμαράς θα πρέπει να ψάξει λαγούμι να κρυφτεί και ο Βενιζέλος πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατό από τη χώρα.

Μόνο που μάλλον –και δυστυχώς- τα πράγματα φαίνεται ότι δεν θα γίνουν έτσι. Η συμφωνία για τετράμηνη παράταση της δανειακής σύμβασης συνεπάγεται αυστηρές προϋποθέσεις και σε βάθος χρόνου, αν όχι μεσοπρόθεσμα, σκληρά και απολύτως κοστολογημένα μέτρα, και όχι γενικόλογες εξαγγελίες!

Για το λόγο αυτό, το πλέον πιθανό είναι να ζητηθεί από την άλλη πλευρά

ο εμπλουτισμός της σχετικής λίστας. Κι εκεί τα πράγματα θα είναι σκούρα, καθώς δεν θα χωρούν «ντρίμπλες» και υπεκφυγές.

Άλλωστε, αυτό που εξασφάλισε στις Βρυξέλλες η κυβέρνηση είναι, απλώς, μια παράταση χρόνου , χάνοντας ταυτόχρονα πολύ χρόνο, και παίρνοντας μια τελευταία, κυριολεκτικώς ευκαιρία.

Όχι για να παρουσιάσει το δικό της σχέδιο, όπως αρέσκεται να περνά επικοινωνιακά προς τα έξω το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά για να προετοιμάσει και να παρουσιάσει το δικό της Μνημόνιο.

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο προσωπικό του blog: zakpatras.wordpress.com