Η Ελλάδα δεν μπορεί να ελπίζει πουθενά. Το σάπιο πολιτικό σύστημα της χώρας, εχει αφιερωθεί αποκλειστικά στο πώς με εικονικές και παραπειστικές δράσεις, θα επανεκλεγεί σε καρέκλες εξουσίας. Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, την χειρότερη μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κανένα κόμμα - ούτε φυσικά τα δυο μεγάλα - δεν έχουν αφοσιωθεί στην εκπόνηση ενος αναπτυξιακού σχεδίου ανάκαμψης της οικονομίας, δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, φορολογικής ανακούφισης.
Όχι μόνο δεν υπάρχει σχέδιο ούτε για τα στοιχειώδη της επόμενης ημέρας των εκλογών, αλλά αντιθέτως μπορεί κανείς να παρακολουθήσει ανούσιες ομιλίες των αρχηγών σε κομματικά ακροατήρια, εκτεταμένες παρουσίες πολιτικών προσώπων στα ΜΜΕ όπου δεν λέγουν τίποτε συγκεκριμένο και λεκτικούς διαπληκτισμούς στα δελτία ειδήσεων και τα περίφημα "πάνελ".
Η Ελλάδα μετά την καταστροφική υπογραφή του μνημονίου-2, έχει μόνο μια διέξοδο: Την ανάπτυξη με κάθε τρόπο. Μια ανάπτυξη που προϋποθέτει μηδενική γραφειοκρατία, ταχύτατους ρυθμούς εγκρίσεων των επενδυτικών προγραμμάτων, διεθνείς διαγωνισμούς για την κατά 100% χρηματοδότηση και εκμετάλλευση έργων παντού στην ελληνική επικράτεια και τέλος, μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας που πρέπει να επιστρέψει στην παραγωγή αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων υψηλής ποιότητας, τον τουρισμό σε όλα τα επίπεδα, τις υπηρεσίες και στην ενέργεια.
Ενώ όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα και μονόδρομος για την χώρα ΚΑΝΕΙΣ δεν αρθρώνει ούτε μια λέξη. Τα κόμματα δεν έχουν προγράμματα και θέσεις, οι πολιτικοί αγνοούν το "πώς και πού" μπορεί να γίνει ανάπτυξη, ενώ θλιβερές πρακτικές επιβεβαιώνουν ότι η χώρα δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτε. Και μόνο το γεγονός ότι καταθέτουν φθηνές τροπολογίες μέσα στη νύχτα είναι αρκετό για να αντιληφθεί κανείς ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για την επανεκλογή τους...
Η μοναδική σταθερή παράμετρος είναι το μνημόνιο-2 και βέβαια η εξ ίσου σταθερή εδώ και δυο χρόνια διαβεβαίωση ότι "αν τα μέτρα αποδώσουν δεν θα χρειαστούν άλλα". (Μα φυσικά και δεν... θα αποδώσουν και θα χρειαστούν κι άλλα!) Οι ελπίδες ανάκαμψης ανύπαρκτες λοιπόν. Όσο αυτοί οι πολιτικοί μένουν στις θέσεις τους, το μόνο που θα αλλάζει θα είναι ο κατήφορος προς τον πάτο. Θα είναι χειρότερος, ταχύτερος, καταστροφικότερος.
