Η Αριστερά...τρέμει, στην ιδέα ότι... ίσως κληθεί να (συν)κυβερνήσει..!

Μια απλή πρόσθεση: ΔΗΜΑΡ 13,5%, ΚΚΕ 13%, ΣΥΡΙΖΑ 12,5%, Οικολόγοι 4%. Σύνολο... 43%! Αυτό είναι το συνολικό ποσοστό των κομμάτων της Αριστεράς σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της "Καθημερινής". Ποσοστά ΑΝΕΤΗΣ πλειοψηφίας στη Βουλή για τον σχηματισμό ισχυρής κυβέρνησης. Ακόμα κι αν παραδεχτούμε ότι δεν είναι δυνατόν να συγκυβερνήσουν ΚΚΕ με όποιο άλλο κόμμα, η πρόκληση παραμένει για τους υπόλοιπους. Μπορούν να συμμετάσχουν σε μια συγκυβέρνηση με άλλες δυνάμεις.

Το πραγματικό ερώτημα είναι τούτο: Η Αριστερά μπορεί -και θέλει- να (συν)κυβερνήσει; Στα χρόνια της μεταπολίτευσης "βολεύτηκε" σε ρόλους μονίμως διαφωνούντα ΜΟΝΟ για τα διαχειριστικά ζητήματα της ασκούμενης κάθε φορά πολιτικής. Δεν υπάρχουν πουθενά ρηξικέλευθες, ριζοσπαστικές προτάσεις της, για την Παιδεία, την Υγεία, την κοινωνία. Το μόνο που μπορεί να θυμηθεί κανείς, είναι ένας σταθερός αρνητισμός σε ότι προωθούσε κάθε φορά η εκάστοτε κυβέρνηση (συνήθως δίκαιος, αλλά πάντα εκ των υστέρων και χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα). 

Τα κόμματα της αριστεράς -πλην ΚΚΕ- έγιναν όμοια με τα δύο κόμματα εξουσίας. Καθαρά αρχηγικά, με τα  κομματικά όργανα να λειτουργούν προσχηματικά. Επαναπαυμένα στις κρατικές επιχορηγήσεις που εξασφάλιζαν την μακροβιότητά τους. Μέρος του πολιτικού συστήματος, για πολλούς το τέλειο άλλοθι του δικομματισμού. Και χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια να διεκδικήσουν την εξουσία. Παθητικά είχαν αποδεχθεί τον ρόλο του "μικρού αριστερού αμφισβητία".

Έρχεται η οικονομική κρίση και ανατρέπει εντελώς το πολιτικό σκηνικό. Η Αριστερά συγκεντρώνει μεγαλύτερα ποσοστά από τον δικομματισμό! Οι πολίτες αναζητούν λύσεις μακράν των δύο κομμάτων εξουσίας. Και πώς αντιδρούν τα κόμματα της αριστεράς; Λες και δεν έχει αλλάξει τίποτε! Καταγγέλουν όπως έκαναν πάντοτε, χωρίς να προτείνουν τίποτε... Δεν υπάρχει καμία επικοινωνία με τους πολίτες (πέραν των συνηθισμένων επισκέψεων των αρχηγών τους σε διάφορες πόλεις), ούτε σχεδιάζουν την κατάληψη της εξουσίας με δεσμεύσεις απέναντι στους πολίτες και στρατηγικές.

Η Αριστερά, εντελώς αιφνιδιασμένη από τις εξελίξεις που της δίνουν την εξουσία στο πιάτο (αν το προσπαθούσε κι όλας), τάχει χάσει. Μετά από 40 χρόνια στην κουλτούρα της "ασφαλούς αντιπολίτευσης", δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει για να πάρει την διακυβέρνηση της χώρας. Ή δεν μπορεί. Ή δεν θέλει...

Σημειώστε ότι η κρίση έχει εισέλθει στον πέμπτο χρόνο της κι όμως η αριστερά παρά αυτό το μακρύ διάστημα δεν μπόρεσε να αποκτήσει ένα κόμμα εξουσίας.