Στο ίδρυμα Κακογιάννη η έκθεση του Κώστα Σπυρόπουλου «Εικασία της Εικασίας»
Στην Αθήνα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, την Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου και ώρα 7 μ.μ. θα γίνουν τα εγκαίνια της Έκθεσης Ζωγραφικής του Κώστα Σπυρόπουλου, με τίτλο η “Εικασία της Εικασίας”. Η ίδια έκθεση είχε παρουσιασθεί από 3 – 30 Οκτωβρίου 2017 στο Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού στο Λονδίνο με μεγάλη επιτυχία. Η Διευθύντρια του Ιδρύματος Κακογιάννη κ. Ξένια Καλδάρα έκρινε ότι η μεταφορά της Έκθεσης στην Αθήνα θα ήταν ένα σημαντικό εικαστικό γεγονός.
Ο ζωγράφος θέτει ερωτήματα για την υπόσταση του κόσμου και της αισθητικής εμπειρίας, για την σχέση της Τέχνης με τις πιο πάνω έννοιες και την θέση της λειτουργίας του εγκεφάλου στην προσπάθεια του ανθρώπου να δημιουργήσει πολιτισμό. Ύψιστες δραστηριότητες του πολιτισμού είναι η Επιστήμη και η Τέχνη. Η πρώτη μιλάει μέσω της νόησης και η δεύτερη μέσω της αισθητικής εμπειρίας που εμπεριέχει το ωραίο, το κάλλος, αλλά και την ασχήμια. Το κάλλος και η ασχήμια πάντα έχουν παρουσία στην καλλιτεχνική δημιουργία, γιατί και τα δύο είναι παιδιά της εγκεφαλικής λειτουργίας. Για αυτό η υπόσταση του κόσμου μας είμαστε εμείς και εμείς τον βιώνουμε με τον τρόπο που ο εγκέφαλος έχει την ικανότητα να το κάνει .Αισθανόμαστε τον κόσμο μας πολύχρωμο, υπέροχο, συγκινητικό. Αν όμως δεν υπήρχαμε, ο κόσμος θα ήταν ένα μαυρόασπρο θέατρο που θα παιζόταν σε αδειανά καθίσματα και δεν θα είχε καμμία υπόθεση. Ο άνθρωπος είναι μόνος του σε ένα κόσμο δίχως νόημα, εκτός από το νόημα που δημιουργεί ο ίδιος μέσα από την ελευθερία του ως ον που διαμορφώνεται διαρκώς. Από την αναγνώριση αυτής της κατάστασης, όπου η μόνη βεβαιότητα είναι ο θάνατος, αντλείται το βαθύτερο άγχος, αλλά και η απόλυτη προσωπική ευθύνη. Η Τέχνη είναι έκφραση αρχέγονη, δηλαδή μια σύλληψη αίσθησης, ερχομός της αλήθειας και ακριβέστερα ερχομός της αλήθειας του κόσμου. Ο καλλιτέχνης δεν είναι το υποκείμενο που παρατηρεί τον κόσμο, αλλά είναι εντός του κόσμου. Ο ζωγράφος δεν βλέπει τον κόσμο, αφήνει να βλέπει ο κόσμος σε αυτόν Το έργο τέχνης είναι υλικότητα και ψυχή ταυτόχρονα. Όπως δεν μπορεί να διαχωριστεί το σώμα από την ψυχή, έτσι και το έργο τέχνης είναι υλική μορφή την οποία διαπνέει μια “ορισμένη αισθητική επανάσταση”. Το έργο τέχνης γεννιέται για να γεννηθεί και επιζητεί να υπάρξει ανεξάρτητα από τον δημιουργό του και δεν ενδιαφέρεται αν είναι καλοδεχούμενο ή όχι. Είναι μια ενσαρκώμενη αίσθηση ενός κόσμου που καθιερώνεται και απλώνει ρίζες στην γη. Η τέχνη φαίνεται ότι λειτουργεί με τρόπο που απηχεί, σε σημαντικό βαθμό, την ίδια την λειτουργία του εγκεφάλου, δηλαδή αναπαριστά σταθερά, διαρκή, ουσιώδη και παντοτινά χαρακτηριστικά των αντικειμένων, των επιφανειών, των προσώπων, των καταστάσεων και επομένως μας επιτρέπει να αποκτήσουμε γνώση όχι μόνο για συγκεκριμένα αντικείμενα, αλλά για μεγάλες κατηγορίες αντικειμένων και ιδεών. Ο καλλιτέχνης είναι επιλεκτικός και χρησιμοποιεί τα ουσιώδη χαρακτηριστικά και απορρίπτει τα περιττά. Για αυτό ο πραγματικός καλλιτέχνης βρισκεται μόνος του στο όριο μεταξύ του γνωστού και του αγνώστου και προσπαθεί να δώσει υπόσταση, περιεχόμενο, σε ένα κόσμο δίχως νόημα. Έτσι το έργο τέχνης γίνεται αληθινό παιδί της εποχής του. Τα έργα του Σπυρόπουλου είναι ανοιχτά έργα Τέχνης, δηλαδή επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις, για αυτό έχουν μια οικουμενικότητα, μια απήχηση σε πολλές κοινωνικές, αλλά και ομάδες διανόησης. Δεν διστάζει να ζωγραφίζει “άχρηστα πράγματα”, άδεια κουτιά, άχρηστες διαφημίσεις των Μ.Μ.Ε., φιλοσοφικές διατυπώσεις και σκηνές του δρόμου. Τα αυτοκίνητα και οι μηχανές, που υπό προϋποθέσεις είναι χρήσιμα, αποτελούν συχνές αναφορές μέσα στο κοινό πολιτισμικό πεδίο της καθημερινότητας, της πολυπλοκότητας και της συνάφειας. Η ζωγραφική του δεν εξυπηρετεί σκοπιμότητες και διαφεύγει από τα όρια της τεχνικής και της τεχνολογίας. Η ζωγραφική του εικάζει και εικάζεται.
Ο ζωγράφος αφιερώνει αυτή την έκθεση
α) Στον πήτερ παν γιατί δεν γερνάει ποτέ
β) Σε αυτούς που θέλουν και μπορούν να βλέπουν, όπως δεν έχουν διδαχθεί να βλέπουν
γ) Σε όλα τα πλάσματα του κόσμου που αναδύονται από την αθανασία του σκότους στην θνητότητα του φωτός
δ) Στον εαυτό του που δεν καταλαβαίνει την μονιμότητα των πραγμάτων, γιατί είναι ενήλικας με ανήλικα μάτια.
ε) Σε αυτούς που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, που είναι ελεύθεροι
στ) Σε αυτούς που τολμάνε να σκέφτονται και να εκφράζουν την αλήθεια, δίχως να λογαριάζουν το κόστος
ζ) Σε αυτούς που γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν ως επαναστάτες για τη νέα γνώση και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
η) Στους καλούς δασκάλους που διδάσκουν με φρόνηση το παρελθόν, για να μπορέσουμε να περπατήσουμε στο μέλλον
θ) Στους γονείς του που του δίδαξαν την “αισθητική” της ζωής.
