Οι ασήμαντοι και άξεστοι μπροστά
Ποτέ δεν αποδέχθηκα τον δημοσιογραφικό κανόνα bad news is good news. Η δημοσιογραφία έχασε τότε τον δρόμο της όταν άρχισε να απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα των ανθρώπων : Αίμα, σπέρμα. Χάθηκε έτσι το μέγιστο νόημά της να εξηγεί, να αποκαλύπτει, να κάνει σοφότερο τον αναγνώστη ή τον τηλεθέατή. Και που κατάντησε;
Αλήθεια που κατάντησε... Δείτε: Κάποτε το μείζον ήταν να αναζητάς ένα Κορνήλιο Καστοριάδη για να σου δώσει μια ραδιοφωνική συνέντευξη. Ήθελες ένα άρθρο του Ζαν Πολ Σαρτρ. Το Τσόμσκι για μια διάλεξη. Και τον Αξελό να μιλήσει σε μια τηλεοπτική εκπομπή.
Δείτε την απερίγραπτη κατάντια του σήμερα : Αναζητούν για συνεντεύξεις έναν Άδωνι Γεωργιάδη ένα Πάγκαλο ή έναν Ταμήλο. Άρθρα γράφουν αγράμματοι με μηδενική προσωπικότητα (ευτυχώς εδώ υπάρχουν λίγες εξαιρέσεις).. Και στις τηλεοπτικές εκπομπές καφενόβιοι της πολιτικής διαπληκτίζονται με καφενόβιους της δημοσιογραφίας. Απέραντη ντροπή.
Και τέλος συνεντεύξεις δίνουν αποτυχημένοι της πολιτικής όπως π.χ. ο Γ. Παπανδρέου που πληρώνεται κι όλας για να αρμπουλολογεί (θυμάται κανείς μία λέξη από τις διαλέξεις του που μάλιστα άλλοι τις γράφουν;).
Φρίκη.
Το περιστατικό είναι πραγματικό και (μας) δείχνει την διαφορά εκπαίδευσης των αστυνομικών σε Ελλάδα και ΗΠΑ.
Κακοποιημένη γυναίκα σε ένα διάλλειμα του ξυλοδαρμού της παίρνει τηλέφωνο το 911 (αντίστοιχο του δικού μας 100) και ο διάλογος ήταν:
- Παρακαλώ θα ήθελα να παραγγείλω μια πίτσα.
- Έχετε πάρει το 911.
- Ναι το ξέρω.
- Δεν μπορείτε να μιλήσετε;
- Ναι μια πίτσα με μπέικον και μανιτάρια.
- Είστε κακοποιημένη;
