Απελπισία στην αγορά. Λυγίζουν όλοι (και οι μεγάλοι).

Η ύφεση στην Ελλάδα, τρομοκρατεί ακόμα και υγιείς επιχειρήσεις. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Τα τελευταία τρία χρόνια το 60% των πολυεθνικών επιχειρήσεων έφυγαν από την χώρα. Ο κατάλογος περιλαμβάνει Τράπεζες (BNP Baribas, Barclays, American Express κ.α.), βιομηχανικές μονάδες (Pirelli, Siemens k.a.), εταιρείες καυσίμων, αεροπορικές εταιρείες, αλυσίδες τροφίμων, αλυσίδες ηλεκτρονικών συσκευών κ.λπ.

Οι λόγοι που οι μεγάλες εταιρείες εγκαταλείπουν την χώρα είναι η μείωση της κατανάλωσης (οι περισσότερες δραστηριοποιούνται στον τομέα των υπηρεσιών), το διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό κράτος, η ασυνάρτητη φορολογική πολιτική, οι ασύλληπτες καθυστερήσεις στις δικαστικές διαμάχες με το Δημόσιο κ.λπ. Το αποτέλεσμα είναι απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων, δραματική μείωση εσόδων προς το Δημόσιο (εισφορές στα ασφαλιστικά Ταμεία, φόροι) καθώς και μια περαιτέρω ψυχολογική επιβάρυνση της αγοράς.

Πέραν των πολυεθνικών υπάρχουν και οι μεγάλες ελληνικές εταιρείες που επηρεάζονται από την κρίση. Η 3Ε (COCA COLA) είδε μείωση του τζίρου της κατά 28% το τελευταίο τρίμηνο του 2011. Έτσι έκλεισε 2 από τα 7 εργοστάσια της στην Ελλάδα..! Επιπλέον καταβάλλει περισσότερο φόρο λόγω της αύξησης του ΦΠΑ στο 23%.

Η αποχώρηση δεκάδων εταιρειών από την Ελλάδα είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι η ΜΗΔΕΝΙΚΗ εισροή κεφαλαίων για επενδύσεις. Ούτε ένα ευρώ δεν μπήκε στη χώρα για την ανάπτυξη από ξένους επενδυτές την περσινή χρονιά. Η κατάσταση στη χώρα είναι τόσο κακή που ακόμα και στον κλάδο του τουρισμού, όλο και περισσότερα ξενοδοχεία βάζουν πωλητήριο...

Η κάκιστη κατάσταση στην ελληνική αγορά οφείλεται στο πολιτικό σύστημα που μιλώντας συνεχώς για πιθανή χρεοκοπία δημιούργησε ένα αντιαναπτυξιακό κλίμα που δεν έχει προηγούμενο. Επίσης φορολογώντας τυφλά αφυδάτωσε την αγορά. Τέλος η έλλειψη ρευστότητας έχει φτάσει στον πάτο. Κινδυνεύουν όλοι: Τράπεζες, επιχειρήσεις κάθε μεγέθους, δημόσια έσοδα και φυσικά οι εργαζόμενοι που λογίζονται ως καταναλωτές... Και αυτό γιατί οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, με τις μειώσεις σε αυτήν τη φάση να κυμαίνονται κατά μέσο όρο από 20% έως και 30%.

Οι εργοδότες φαίνεται πως στρέφονται σε επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις για να μειώσουν τους μισθούς, ενώ σε έξαρση βρίσκονται και οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης (π.χ. εκ περιτροπής εργασία). Αυτό σημαίνει βέβαια λιγότερη κατανάλωση και αδυναμία πληρωμής υποχρεώσεων.

Το επόμενο διάστημα θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, καθώς οι εργοδοτικές οργανώσεις και το συνδικαλιστικό κίνημα έχουν μια τελευταία ευκαιρία να «σώσουν» τους μισθούς και να αποφευχθεί μια δραματική μείωση. Για τον σκοπό αυτό υπάρχουν άτυπες επαφές, ενώ το θέμα τέθηκε και σε συναντήσεις του υπουργού Εργασίας με φορείς των κοινωνικών εταίρων.

Ωστόσο, ακόμα και αν υπάρχουν συμφωνίες σε κλαδικό επίπεδο, εκτιμάται πως θα είναι δύσκολο να εφαρμοστούν στο σύνολο των επιχειρήσεων. Αλλωστε, με τον νόμο 4024/11 (άρθρο 37) δεν γίνεται επέκταση των κλαδικών συμβάσεων σε επιχειρήσεις που δεν είναι μέλη της εργοδοτικής οργάνωσης.