Η αυξανόμενη ανεργία καταστρέφει τα Ταμεία και οδηγεί σε φτώχια

Οι μη απασχολούμενοι είναι πλεον κατά 1 εκατ. περισσότεροι από όσους εργάζονται στην Ελλάδα. Αυτό καταστρέφει τα ασφαλιστικά ταμεία που δεν εισπράττουν εισφορές και αυξάνει την φτώχια. Η μεγάλη απαξίωση του εργατικού δυναμικού, συνεπεία της ανεργίας, αναδεικνύεται, εκτός όλων των άλλων, στον πιο ύπουλο υπονομευτή της είσπραξης δημοσίων εσόδων, γράφει η εφημερίδα "Καθημερινή".

Από την εκτόξευση της ανεργίας στο 25,7% (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ για τον Σεπτέμβριο του 2012) και τη διόγκωση του αριθμού των ανέργων σε περισσότερους από 1.260.000 ανθρώπους, προκύπτει ότι σήμερα ένας εν ενεργεία εργαζόμενος (στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα) «συντηρεί» με το προϊόν της εργασίας του (μειωμένος μισθός, κατάργηση επιδομάτων) περισσότερο από 1 (περίπου 1,5) μη απασχολούμενο πολίτη.

Ειδικότερα, οι μη απασχολούμενοι υπερέχουν ήδη κατά 992.000 άτομα έναντι των απασχολουμένων. Αυτή η μοναδική σχέση παρατηρείται μόνο σε ακραίες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, όπως αυτές που χαρακτήριζαν τις βαλτικές και βαλκανικές χώρες μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου.

Η διαδικασία απαξίωσης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας αποτυπώνεται με την καταστροφή περίπου 800.000 θέσεων εργασίας μέσα σε μία τετραετία και σηματοδοτεί τη στέρηση της βασικότερης πηγής των εισφορών επί της εργασίας, που αποτελούν το καύσιμο κίνησης των ασφαλιστικών ταμείων και των οργανισμών.

Στη θέση της εργασίας που χάνεται δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, πέραν των κλασικών αποτυχημένων προγραμμάτων για την επιδότηση νέων και ελευθέρων επαγγελματιών, των ίδιων προγραμμάτων που άνθησαν τη δεκαετία του ’90, χαρίζοντας απίστευτες προμήθειες σε ειδικούς και γενικούς γραμματείς υπουργείων που διαχειρίστηκαν ένα «ποταμό» κοινοτικών κονδυλίων, τα οποία όπως ήλθαν έτσι εξαφανίστηκαν.

Τέλος κάθε ένας εργαζόμενος που προστίθεται στην ανεργία έρχεται πιο κοντά στον κίνδυνο της φτώχειας, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία του 2011 της «Ευρωπαϊκής Πλατφόρμας», ο κίνδυνος αυτός για τους ανέργους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι 5 φορές μεγαλύτερος (44% σήμερα από 42% το 2009) από τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει ένας εργαζόμενος με σύμβαση (5%).