Το διήγημα των 8 λέξεων του Χέμινγουέι

Η παρέα είναι επώνυμοι της λογοτεχνίας. Πίνουν ποτά σε ένα μπαράκι όταν ο Χέμινγουεϊ ακούγεται να λέει: "Βάλτε όλοι από ένα δεκαδόλαρο σε αυτό το ποτήρι, θα βάλουμε ένα στοίχημα". Από περιέργεια βάζουν όλοι και τότε ο Χεμινγουέϊ τους λέει: "Μπορώ να γράψω ένα διήγημα με οκτώ μόνο λέξεις".

Πέφτει σιωπή και τότε ο Χέμινγουεϊ λέει το διήγημα: "Πωλούνται παπούτσια παιδικά, που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ". Ο μεγάλος Χέμινγουεϊ παρατηρεί για λίγο τα πρόσωπα των συνομιλητών του και μετά βάζει τα δεκαδόλαρα στην τσέπη του πίνοντας μια ακόμη γουλιά από το ποτό του (υποθέτω ότι κάπως έτσι θα έγινε).

Το διήγημα των οκτώ λέξεων του Χέμινγουεϊ είναι πλήρες. Έχει αρχή, μέση και τέλος και θα σε έχει προβληματίσει τόσο που θα το σκέφτεσαι και μετά την... ανάγνωσή του όπως κάθε καλό βιβλίο. Ο Χέμινγουεϊ μιλά (και) για την λιτότητα στην έκφραση. Μπορείς να τα πεις όλα με μια λέξη;

(Κάποτε τα είπε όλα με μια λέξη ο Φειδιπίδης: "Νενικήκαμεν". Οι Αθηναίοι με αυτή την λέξη γνώριζαν όλη τη συνέχεια γι αυτούς).

Σκέπτομαι ότι εκέινη την εποχή, το πνεύμα ήταν μπροστά από κάθε τι άλλο. Οι άνθρωποι αναζητούσαν ιδέες, υψηλά νοήματα, μεγάλους στόχους και απέρριπταν αμέσως την ευτέλεια και το ασήμαντο. Ζούμε ένα νέο Μεσαίωνα πια όπου οι ιδέες όχι μόνο έχουν υποχωρήσει αλλά έχουν εξαφανιστεί. Ζούμε τον Μεσαίωνα όπου ο γελωτοποιός της Αυλής γίνεται Κυβερνήτης ελέω τηλεόρασης.

Υπάρχει άμυνα σε ότι ζούμε; Ναι υπάρχει. Ο κάθε ένας από εμάς οφείλει να υπεασπιστεί τις αξίες που (θα έπρεπε να) πιστεύει. Ο ψεύτης είνα ψεύτης, ο κλόουν είναι κλόουν, το ψέμα δεν μπορεί να είναι αλήθεια και ο εκπρόσωπος της ασημαντότητας δεν μπορεί να είναι ηγέτης.

Η άμυνα είναι τουλάχιστον να ξέρουμε. Και να καταδικάζουμε την πνευματική ευτέλεια και όσους την εκπροσωπούν, ελπίζοντας ότι θα ξαναγράψει καποιος ένα βράδυ με ποτά ένα διήγημα οκτώ λέξεων. Τότε η εποχή θα έχει αλλάξει και πάλι.

     ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ