Η έλλειψη ηγέτη εξηγεί την ακυβερνησία στην Ελλάδα

Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από ηγέτες που οδήγησαν τους λαούς και τις κοινωνίες τους στην ευημερία, ηγέτες που έδωσαν νόημα και οράματα και κυρίως ηγέτες που βελτίωσαν τις ζωές των πολιτών τους.

Η συνταγή ήταν πάντοτε η ίδια. Οι ηγέτες ένωναν τους πολίτες, μεταρρύθμιζαν την λειτουργία της χώρας τους, έφερναν οικονομική ανάπτυξη, εξασφάλιζαν μια καλύτερη καθημερινότητα  στους περισσότερους.

Ο κ. Τσίπρας παρουσιάζεται μονίμως ως ο ηγέτης της Αριστεράς που έχει εξαιρετικές ικανόνότητες, γνωρίζει να ελίσσεται, είναι μετρ των τακτικισμών και πως όλα αυτά περιγράφουν έναν δεινό πολιτικό.

Πρόκειται για μια μεθοδευμένη παραπλάνηση της ελληνικής κοινωνίας. Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται στην απέναντι όχθη. Είναι ο ορισμός του πολιτικού ηγέτη που αποδεικνύεται καθημερινά ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα μεγάλα στοιχήματα της χώρας.

Αντί να ενώνει την κοινωνία την διαιρεί. Αντί να εκφράζει το δημόσιο ήθος ψεύδεται από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχει αφήσει την χώρα σε αδιανόητη ακυβερνησία μη έχοντας εδώ και επτά χρόνια κανένα σχέδιο για οτιδήποτε. (Και σαν αξιωματική αντιπολίτευση).

Πήρε την Αριστερά και την μετέτρεψε σε παράδειγμα προς αποφυγήν για όλη την Ευρώπη. Δίδαξε τον σύγχρονο μακιαβελισμό αφήνοντας το περιβάλλον του να μετατρέψει το κόμμα του σε έναν απολιτίκ φορέα κάπου στο κέντρο για να παραμείνει στο παιχνίδι της εξουσίας, αλιεύοντας από όπου μπορεί ψήφους.

Δεν πήρε ποτέ ο ίδιος μια απόφαση για οτιδήποτε, πάντοτε "ενέκρινε" προτάσεις άλλων. Την καταστροφική περίοδο Βαρουφάκη, το δημοψήφισμα Λαφαζάνη, τις εκλογές αμέσως μετά του Παππά κ.ο.κ.

Κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός της μόνιμης ακυβερνησίας θα πρέπει να εξηγήσει πως ενώ είχε μια πλήρη τετραετία από τον ελληνικό λαό, "κατάφερε" το 36% που του έδωσαν οι πολίτες δυο φορές, να το χαρίσει στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Ακόμη θα πρέπει να απολογηθεί για το κατάντημα της χώρας να συντηρεί το πελατειακό - κομματικό κράτος για βόλεμα ημετέρων και απάνθρωπο διαχωρισμό των πολιτών "στους δικούς μας και τους άλλους", που τους λέμε και εχθρούς και καθαρίζουμε. Όλα αυτά με φοβερό οικονομικό κόστος.

Αν ο άνθρωπος αυτός, που αδίστακτα είναι πίσω από όλα αυτά είναι ηγέτης, τον οποίο μάλιστα τον χρειάζεται η χώρα για να βρει το δρόμο της, τότε είμαστε μια κοινωνία αδιόρθωτη, απαίδευτη και παρακμιακή που όντως έχει τον ηγέτη που θα μπορεί να την οδηγεί στο σκοτάδι της ασημαντότητας, όπως ήδη κάνει. Τότε ναι. Έχουμε ηγέτη.

                                 ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ