Τα λεκτικά σκουπίδια Γεωργιάδη

Τα λεκτικά σκουπίδια Γεωργιάδη

Γράφοντας άρθρα λίγα χρόνια πίσω, ένοιωθα ότι υπήρχε ένα βαθύ νόημα σε αυτό. Συμμετείχα σε έναν άτυπο δημόσιο διάλογο εκθέτοντας απόψεις, λαμβάνοντας απαντήσεις, προτάσσοντας προβληματισμούς.

Σήμερα κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε ένα λευκό χαρτί για να γράψω κάτι (στην πραγματικότητα μπροστά στον υπολογιστή) νοιώθω το μάταιον του πράγματος. Τι να γράψω; Υπάρχει νόημα να γράψει κανείς μια σκέψη του, όταν αυτοί που μιλούν είναι μια Βούλτεψη, ένας Γεωργιάδης ή ένας Γιακουμάτος; Κι όταν ελέω τηλεόρασης χιλιάδες άνθρωποι αυτούς ακούν;

Παρατηρούσα με αμηχανία τον Γεωργιάδη να αποδομεί κάθε λογική σκέψη και κάθε δυνατότητα συνεννόησης, ουρλιάζοντας σε τηλεπαράθυρο ότι αν βγεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει τα λεφτά του από την Τράπεζα για να τα σώσει! Βαρεμένος και αργότερα στην Βουλή Δρίτσας, προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι τα λεκτικά σκουπίδια του Γεωργιάδη αλλά αυτό πρακτικά είναι αδύνατον. Τα σκουπίδια νικούν, αυτό είναι νομοτελειακό.

(Σκεφτείτε ένα πανάκριβο γεύμα σε μεταξωτά τραπεζομάντηλα που το ορέγεσαι. Έρχεται ένας Γεωργιάδης και αδειάζει ανάμεσα στα μοναδικά εδέσματα έναν κουβά με ακαθαρσίες. Την προσοχή σου κερδίζουν πλέον μόνο οι ακαθαρσίες ενώ τα θαυμάσια εδέσματα ούτε που τα ακουμπάς. Αυτό κάνει ο Γεωργιάδης. Αφοδεύει όπου μπορεί, είναι μάταιο να βάζεις δίπλα στις ακαθαρσίες του, ένα πιάτο Samuntari Khazan για παράδειγμα, που στοιχίζει 3.000 δολάρια).

Τι να γράψω για τον Γεωργιάδη λοιπόν... Αφοδεύει όπου βρεί και οι κάμερες τρέχουν από... πίσω του να το δείχνουν. Η εποχή που ζούμε είναι τραγική.