Ο Γούντι Άλεν, ο µικροκαµωµένος νευρικός εραστής του «Annie Hall» πατάει τα 80 του φέτος, τρέχοντας µε ασυγκράτητο ρυθµό. Επί µισό αιώνα ο Αλεν γράφει και σκηνοθετεί ακατάπαυστα ταινίες µε τρόπο που κάθε φορά φαίνεται µοναδικός.
Μονίµως «ενοχικός», πάντα µε δηµιουργική φαντασία, γυρίζει σαν σβούρα γύρω από το ίδιο θέµα κι εµείς γελάµε λυτρωτικά µε το ίδιο πάντα αστείο. Παραµένει ακαταµάχητος όταν ανακαλύπτει στις ψυχρολουσίες της ζωής την πιο ανάλαφρη πλευρά της.
Τι είναι το σινεµά γι’ αυτόν; Αέρινη φυγή από τη θλιβερή πραγµατικότητα, που όµως δεν σε µπουκώνει µε ψευδαισθήσεις. Νοσταλγική απόδραση σε ένα απροσδιόριστο παρελθόν µε απαλά χρώµατα και τζαζ ατµόσφαιρα. Ο αφρός πάνω από την τραγωδία. Στοχαστικός χιουµορίστας, ο Αλεν σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται καθώς το βινύλιο γυρίζει στο πικάπ.
«Βλέπω τον Σκορσέζε ή τον Σπίλµπεργκ ως επιρροές παντού. Τον εαυτό µου, όµως, δεν βλέπω πουθενά», θα πει µε πικρό χιούµορ στις αρχές της νέας χιλιετίας, αναγνωρίζοντας ότι έχει αγαπηθεί πολύ "μόνο στην Ευρώπη".
Το περιστατικό είναι πραγματικό και (μας) δείχνει την διαφορά εκπαίδευσης των αστυνομικών σε Ελλάδα και ΗΠΑ.
Κακοποιημένη γυναίκα σε ένα διάλλειμα του ξυλοδαρμού της παίρνει τηλέφωνο το 911 (αντίστοιχο του δικού μας 100) και ο διάλογος ήταν:
- Παρακαλώ θα ήθελα να παραγγείλω μια πίτσα.
- Έχετε πάρει το 911.
- Ναι το ξέρω.
- Δεν μπορείτε να μιλήσετε;
- Ναι μια πίτσα με μπέικον και μανιτάρια.
- Είστε κακοποιημένη;
