Ο τουρισμός της βίας όπως και ο τουρισμός της φτώχειας είναι μια πραγματικότητα. Δεν είναι λίγοι οι "τουρίστες" που αντί να επιλέξουν μαγευτικές παραλίες ή ιστορικά αξιοθέατα προτιμούν τον ρεαλισμό: Ταξιδεύουν σε χώρες όπου γίνονται διαδηλώσεις (Ελλάδα), , συγκρούσεις αστυνομικών με πολίτες (Αίγυπτος), ακόμα και εμφύλιοι (Λιβύη, Συρία κ.α.). ο λόγος; Η αδρεναλίνη!
Ταυτόχρονα αυξάνονται οι τουρίστες, κυρίως δυτικών χωρών, που επισκέπτονται πάμπτωχες χώρες για να δουν παραγκούπολεις και το χαμηλό επίπεδο διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν εκεί. Τέτοιες χώρες είναι οι χώρες του Τρίτου κόσμου κατά προτίμηση οι πρωτεύουσες τους. Στις πρωτεύουσες οι δυτικοί τουρίστες διαμένου σε ασφαλή και ποιοτικά ξενοδοχεία έχοντας την δυνατότητα να βιώσουν τις εικόνες της φτώχειας που θέλουν. Ένα ταξίδι στα ενδότερα των χωρών αυτών είναι άκρως επικίνδυνο.
Για τα παραπάνω ταξίδια υπάρχουν επίσημοι οργανωτές, δηλαδή τουριστικά γραφεία που εγγυώνται ότι μπορούν να προσφέρουν "την άλλα όψη της (κάθε) πόλης εκ του ασφαλούς".
It's the bureaucracy* stupid
Το σύνολο των πολιτικών μας αλλά, δυστυχώς και των επιφανών της δημοσιογραφίας, όλοι εις τας Αθήνας, περί άλλων τυρβάζουν όταν αναφέρονται στα φαινόμενα καθυστέρησης που βιώνει καταστροφικά η χώρα.
Δεν χρειάζεται να πω ονόματα αλλά άκουγα στον ΣΚΑΙ δίδυμο δημοσιογράφων να συζητά με εκπρόσωπο φορέα στη Θεσσαλία.
