Η πορεία του Όλαφ Σολτς στην Καγκελαρία ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη εδώ και καιρό. Ο Κυβερνητικός του συνασπισμός είχε διαλυθεί και η μόνη δημοκρατική επιλογή που είχε στα χέρια του ήταν να ζητήσει από την Μπούντεσταγκ να τον στείλει με εντολή διάλυσής της, στο Προεδρικό μέγαρο. Ο Σολτς έπραξε το πολιτικά αυτονόητο και για μόλις τέταρτη φορά τα τελευταία 75 χρόνια θα στείλει τους πολίτες της χώρας του πρόωρα στις κάλπες.
Το ζήτημα για την Γερμανία όμως δεν είναι αμιγώς τοπικό… Αν κάποιος επιχειρήσει να φέρει στο προσκήνιο τη δυσαρέσκεια που οι πολιτικές Σολτς έχουν φέρει θα χάσει την πραγματική εικόνα και αυτή είναι ευρωπαϊκή.
Η Γερμανία δεδομένα βιώνει μία πολιτική κρίση σήμερα αλλά όχι μεγαλύτερη από αυτή που βίωσε πριν από τέσσερα χρόνια. Τότε η Άνγκελα Μέρκελ είχε ανακοινώσει πως αποχωρεί, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας της και το κόμμα της «βυθίστηκε» από τις επιλογές των Γερμανών. Τα βασικά σημεία στα οποία όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν «έλλειμμα» από την πλευρά Σολτς είναι σχεδόν τα ίδια με αυτά που βαραίνουν στην πορεία διακυβέρνησης κάθε ή σχεδόν κάθε Καγκελάριο της χώρας: οικονομία και εξωτερική πολιτική.
Η Γερμανία οδεύει σε εκλογές όμως την ίδια στιγμή που πολιτικά κλυδωνίζεται εδώ και αρκετούς μήνες και η Γαλλία. Ο Εμανουέλ Μακρόν στα τέλη της περασμένης εβδομάδας άλλαξε για τέταρτη φορά μέσα σε μερικούς μήνες Πρωθυπουργό και είναι αντιμέτωπος με μία όλο και πιο έντονη πολιτική και κοινωνική δυσαρέσκεια. Γαλλία και Γερμανία είναι δεδομένα οι πυλώνες, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά, της Ευρώπης και αυτό δεν είναι καν νέο…
Όταν Παρίσι και Βερολίνο βρίσκονται σε τέλμα τα προβλήματα δεν περιορίζονται σε τοπικό επίπεδο. Όταν Γαλλία και Γερμανία επίσης έχουν εσωτερικά προβλήματα κοινής υφής και η πολιτική «απειλή» προέρχεται από τα άκρα τότε το ζήτημα ανεβαίνει και σε επικινδυνότητα. Όλες οι δημοσκοπήσεις και στις δύο χώρες δείχνουν ξεκάθαρη άνοδο από τα δεξιά. Στη Γαλλία είναι δεδομένο πως το αντίπαλο δέος του κεντροδεξιού Μακρόν είναι οι Λεπέν και Μπαρντελά ενώ η «εναλλακτική για τη Γερμανία» αυτή τη φορά θα είναι ρυθμιστής ειδικά μετά τις εκλογές για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Για την Ευρώπη αυτή η άνοδος δεν είναι κάτι επίσης νέο. Η Ιταλία έχει ακροδεξιά Κυβέρνηση ενώ κανένας δεν μπορεί να χαρακτηρίσει τον Όρμπαν στην Ουγγαρία ως μετριοπαθή. Εάν οι επόμενοι όμως μήνες – συγκεκριμένα ο νέος χρόνος βρει με ακραίους την Κυβέρνηση της Γερμανίας τα δεδομένα θα είναι πολύ διαφορετικά για ολόκληρη την Ένωση. Με τις δημοσκοπήσεις να τοποθετούν την εξωτερική πολιτική και συγκεκριμένα τους χειρισμούς με την Ουκρανία σε πρώτο πλάνο δεν αποκλείεται να έχουμε εξελίξεις που θα αγγίξουν το μεγαλύτερο πολεμικό μέτωπο του 21ου αιώνα και θα δημιουργήσουν και διαφορετικές συνθήκες στα πεδία.
Οι εξελίξεις στα πολιτικά πράγματα στη Γερμανία αλλά και τη Γαλλία δεν είναι επίσης καθόλου ασύνδετες με τις πρόσφατες εκλογές και το αποτέλεσμα στις ΗΠΑ. Δεδομένα ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είχε καλές σχέσεις με την Άνγκελα Μέρκελ και τον Εμανουέλ Μακρόν ενώ δεν είχε διστάσει ανοιχτά να εκφραστεί και ενάντια στο ΝΑΤΟ και τη «χρησιμότητα» της ύπαρξής του. Η άφιξη Τραμπ στον Λευκό Οίκο με δικαίωμα «υπογραφής» βρίσκει τις βάσεις και τη δυναμική της Ευρώπης σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο σε χαμηλό δεκαετιών και αυτό είναι επίσης ένα σοβαρό ζήτημα. Μία Ευρώπη που ταλαντεύεται και έχει ανταλλάξει την ισορροπία και τη σταθερότητα με κρίσεις κάθε είδους θα είναι απλά ένας ακόμη «κρίκος»στην αλυσίδα αποφάσεων που οι ΗΠΑ του Τραμπ θα προτάξουν.
