Η ταινία Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου, είναι μακράν η αρτιότερη κινηματογραφικά ταινία από Έλληνα σκηνοθέτη. Ρυθμός, ερμηνείες και σκηνοθετική αφήγηση παίρνουν άριστα. Όμως ο Γ. Λάνθιμος ίσως έχασε την ευκαιρία που απλόχερα του πρόσφερε το ίδιο το σενάριο, να μετατρέψει την εξαιρετική αφηγηματικά ταινία του σε ένα αριστούργημα.
Ένας επιστήμονας δίνει ζωή σε μια νέα κοπέλα που αυτοκτόνησε, βάζοντας στον εγκέφαλο της τον εγκέφαλο μωρού που κυοφορούσε. Η νέα κοπέλα θα το σκάσει, θα βγει στη ζωή εντελώς ανύποπτη και χωρίς να γνωρίζει το παραμικρό για την ανθρώπινη κοινωνία. Αυτή η άδολη και ανεπηρέαστη ύπαρξη κατά τον Λάνθιμο θα καταλήξει στο αχαλίνωτο σεξ και μέσα από αυτό θα τοποθετήσει τον εαυτό της απέναντι σε όλους και όλα.
Και τα υπόλοιπα; Η άδικη και άνιση κοινωνία, η φτώχεια, η βία της εξουσίας, τα ψεύδη, όλα όσα περιγράφουν τον ατελή άνθρωπο και φυσικά μια κοινωνία που δεν μπορεί να διορθωθεί; Εδώ υπάρχει σεναριακά η ευκαιρία αυτή η γυναίκα με τον εγκέφαλο ενός μωρού, που δεν έχει “δηλητηριαστεί” μέσα από μια διαδρομή της στην κοινωνία, δεν έχει υποταχθεί, να μπορεί να δει καθαρά τα πάντα.
Στην ταινία όμως γίνεται μόνο μια μικρή αναφορά δυο λεπτών: Κοιτούν πτώματα μικρών παιδιών και ενώ η κοπέλα θέλει να βοηθήσει της λένε: “Αν κατέβουμε εκεί θα μας βιάσουν, θα μας σκοτώσουν. Αυτό θα κάναμε και εμείς αν ήμασταν στη θέση τους και αυτοί στην δική μας”. Και προσθέτει: “Μην ακούς σοσιαλισμό, καπιταλισμό, θρησκείες. Ο άνθρωπος γεννιέται τέρας (αν θυμάμαι καλά την λέξη) και τέτοιος πεθαίνει”.
Είναι μια προτροπή “μην ασχολείσαι με την κοινωνία των ανθρωπων, δεν πρόκειται να διορθωθεί, κοίτα μόνο εσύ τι θα κάνεις για τον εαυτό σου;” Μπορεί αλλά μόνο σε 2 λεπτά;
Αυτή θα είναι η μόνη επαφή της άδολης κοπέλας με τον έξω προβληματικό και αδιόρθωτο κόσμο (πλην του αχαλίνωτου σεξ) σε 2 ώρες και 21 λεπτά ταινίας.
Ο Γ. Λάνθιμος θα παρουσίαζε μια άλλη ταινία αν δίπλα από το αχαλίνωτο σεξ, έδειχνε τον ατελή κόσμο μας, μέσα από μια ύπαρξη που αναπάντεχα τον γνώριζε. Αυτή την ευκαιρία έδινε το σενάριο.
Όχι μόνο δεν το έπραξε αλλά στο τέλος η κοπέλα έχει καταλήξει να ζει μια ωραία βολική ζωή πλούτου μακριά από τον αδιόρθωτο κόσμο των ανισοτήτων που ποτέ δεν μας περιέγραψε, λες και δεν υπάρχει.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
