Στις Ηνωμένες Πολιτείες και ενδεχομένως για πρώτη φορά στην ιστορία, η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της νέας διοίκησης επιλέγεται αποκλειστικά με βάση την οικονομική τους ισχύ.
Μια κυβέρνηση πολυδισεκατομμυριούχων, που άλλαξαν στρατόπεδο- εγκαταλείποντας τους Δημοκρατικούς- και σε αντάλλαγμα, λαμβάνουν αυτό που θεωρούν πώς δικαιούνται μετά την κρίση του 2008.
Οι νέοι αυτοί κυβερνώντες είδαν άλλωστε την περιουσία τους να απογειώνεται μετά την εκλογική νίκη του νέου Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.
Ο Ελον Μασκ πρόσθεσε κάπου 200 δισ. στην περιουσία του από τον περασμένο Νοέμβριο, φθάνοντας τα 450 δισ. δολάρια. Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο διορίστηκε μάλιστα «υπερ-υπουργός» ως επικεφαλής της Υπηρεσίας Αποτελεσματικότητας του δημοσίου, αλλά εξακολουθεί να διευθύνει την Tesla, την SpaceX, την Starlink και τις άλλες εταιρείες του. Σαν να μην υπάρχει ασυμβίβαστο ανάμεσα στα συνμφέροντά του και τη λειτουργία του αμερικανικού δημοσίου.
Ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ επίσης είδε την χρηματιστηριακή αξία της Meta να αυξάνεται κατά 90 δισ. και ο Τζεφ Μπέζος κατά 67 δισ.
Και ποια είναι τώρα η αποστολή των πολυδισεκατομμυριούχων; Ο Ελον Μασκ να περιορίσει τις δαπάνες του αμερικανικού δημοσίου κατά δύο τρισεκατομμύρια μόνο για εφέτος -από πού άραγε; Αλλά και να ενισχύσει την επιρροή της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη.
Οσο για τον Ζάκερμπεργκ; Να αφήσει ανεξέλεγκτα τα κοινωνικά του δίκτυα, προς όφελος της παραπληροφόρησης.
Αν και σε διαφορετικό βαθμό, οι Αμερικανοί μεγιστάνες χρησιμοποιούν τις πλατφόρμες τους για να επηρεάσουν την ευρωπαϊκή πολιτική, να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση στην ΕΕ. Δυσφημίζοντας όποιον ηγέτη δεν τους αρέσει-καλή ώρα τον καγκελάριο Σολτς ή τον βρετανό πρωθυπουργό Κιρ Στάρμερ– και προβάλλοντας τους «αρεστούς» πολιτικούς, με βάση τα δικά τους, επιχειρηματικά και πολιτικά κριτήρια.
Όλα αυτά είναι μηνύματα των νέων καιρών, που βιώνει και θα βιώνει η Ευρώπη, η οποία-παραδόξως όμως- αντιδρά μάλλον αμήχανα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες εκφράζουν μεν κάποια δυσφορία στα μηνύματα που έρχονται από την άλλη ακτή του Ατλαντικού, αλλά φαίνεται περισσότερο να επιδιώκουν να μην εκνευρίσουν τους Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους, παρά να ανταποκριθούν αποφασιστικά στις προκλήσεις.
Η ΕΕ πρέπει να εγκαταλείψει την παθητική στάση. Να «αντεπιτεθεί». Με αυστηρά μέτρα ενάντια στις πλατφόρμες που παραβιάζουν τους κοινοτικούς δημοκρατικούς κανόνες. Ενισχύοντας ταυτόχρονα, με γενναιόδωρα μέτρα την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και τα νοικοκυριά. Αφήνοντας στην άκρη τους κάθε λογής περιοριστικούς, δημοσιονομικούς «ζουρλομανδύες». Δίνοντας άμεση προτεραιότητα στην εφαρμογή της ελπιδοφόρας έκθεσης Ντράγκι για την ανόρθωση της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Αλλιώς, η Ευρώπη μας κινδυνεύει να παρασυρθεί ως καρυδότσουφλο από τους νέους ανέμους που έρχονται από την άλλη ακτή του Ατλαντικού.
