Τέλη δεκαετίας του 70 η Ελλάδα γνώρισε για πρώτη φορά την δράση (και τον όρο) της τρομοκρατίας. Η οργάνωση "17 Νοέμβρη", είχε βαθύ ιδεολογικό υπόβαθρο και τα μέλη της ήσαν μορφωμένοι ενήλικες που θεώρησαν ότι ο ένοπλος αγώνας ήταν η απάντηση στο σύστημα. Ήταν μια λάθος αντίληψη φυσικά. Το σύστημα δεν πρόκειται ποτέ να νικηθεί με αντάρτικο πόλης... Αυτοί όμως το πίστευαν.
Η "17 Νοέμβρη" συνδύαζε κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο με δολοφονικές πράξεις. Εκτέλεσε χουντικούς, επιχειρηματίες, εκδότες κ.α. Κάθε φορά εξηγούσε το γιατί. Το εντυπωσιακό ήταν πως επηρέαζε μεγάλα κοινωνικά στρώματα με τα κείμενά της, παρά το γεγονός ότι έδρασε κυρίως την δεκαετία του 80, δηλαδή την περίοδο των παχιών αγελάδων για την ελληνική κοινωνία.
Σε αντίθεση με το τότε, σήμερα οι τρομοκράτες (μάλλον εντός εισαγωγικών), είναι παιδιά. Δεν έχουν πραγματικό ιδεολογικό υπόβαθρο και είναι ο θυμός που τους παρακινεί. Στα κείμενα των νεαρών δεν υπάρχει ούτε μια λέξη που να δικαιολογεί ιδεολογικο-πολιτικά τις πράξεις τους. Είναι ολοφάνερο ότι οι εικόνες φτωχοποίησης, τα αδιέξοδα, η απόγνωση, είναι οι αιτίες για να εξεγερθούν.
Τότε και τώρα υπάρχει ωστόσο κάτι κοινό: Τα ενήλικα και πολιτικοποιημένα μέλη της "17 Νοέμβρη", μαζί με τα σχεδόν ανήλικα και απολίτικα μέλη των Πυρήνων, διακύβευαν και διακυβεύουν τις ίδιες τις ζωές τους. Το πολιτικό σύστημα δεν αναγνωρίζει στην δράση τους "ευγενή κίνητρα", όπως στην γειτονική Ιταλία. Εκεί οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δολοφόνησαν έναν πρωθυπουργό και όμως δεν υπήρξαν εξοντωτικές ποινές στα μέλη της... Με κοινωνική εργσία τις εξέτισαν οι περισσότεροι. Η Δημοκρατία αναγνωρίζει και δείχνει επιείκια.
Στην Ελλάδα 20χρονα παιδιά κινδυνεύουν να χάσουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Οι σχετικοί με την τρομοκρατία νόμοι είναι πάνσκληροι. Στην Ελλάδα είναι προτιμότερο να είσαι δολοφόνος του ποινικού δικαίου, παρά να βάζεις γκαζάκια με προκηρύξεις. Και εδώ τίθεται πλέον ωμά η πραγματική διάσταση του θέματος. Τι θα γίνει με αυτά τα παιδιά;
Η οικονομική ύφεση δημιουργεί θύματα παντού στην Ελλάδα. Όμως οι κυβερνώντες δεν φαίνεται να έχουν καμία διάθεση να ανακουφίσουν τα θυματά της. Παντού προτιμούν όλο και σκληρότερα μέτρα. Αυτό δεν είναι ούτε ανθρώπινο ούτε έξυπνο. Δυστυχώς ίσως φανεί στη συνέχεια.
Αυταρχισμός με τον μανδύα της Δημοκρατίας
Οι αυταρχικές χώρες είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος για την Δημοκρατία και την Δύση. Ο αυταρχισμός τι κάνει; Μεταμφιέζεται σε (δήθεν) Δημοκρατία.
Κάνει εκλογές, διατηρεί Κοινοβούλια, υιοθετεί λειτουργίες του δυτικού τρόπου ζωής π.χ. στην οικονομία, ακόμα και στην κοινωνία αλλά αυτή είναι η βιτρίνα.
