Χτίζοντας ένα σχολείο στη Γκάνα

Υποβλήθηκε από m.t στις Τετ, 07/12/2011 - 10:32.

Εξήντα Έλληνες εθελοντές της Actionaid ανέλαβαν να μετατρέψουν τις... καλαμιές που διακρίνονται στο βάθος σε σύγχρονες σχολικές αίθουσες, στο χωριό Τσέτσερε, μια από τις φτωχότερες περιοχές της Γκάνας.

«Ποιο μεγαλύτερο ή καλύτερο δώρο μπορούμε να προσφέρουμε στη δημοκρατία από το να εκπαιδεύσουμε τους νέους;» Η διάσημη φράση του αρχαίου Ρωμαίου ρήτορα, Κικέρωνα, παραμένει περισσότερο επίκαιρη από ποτέ στον 21^ο αιώνα, τη στιγμή που 72 εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρη την υφήλιο δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση. Υπό αυτή την σκοπιά, ήταν απαράμιλλης αξίας το δώρο που προσέφεραν εξήντα Έλληνες εθελοντές στην κοινότητα της Τσέτσερε, μιας από τις φτωχότερες περιοχές της Γκάνα. Υπό την καθοδήγηση του προσωπικού της Actionaid και με τη χρηματοδότηση του ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου, οι εξήντα εθελοντές έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια νέες τάξεις για το σχολείο της περιοχής, βοηθώντας έτσι διακόσια παιδιά να αποκτήσουν πρόσβαση στην εκπαίδευση.

«Οι τάξεις μέχρι πρότινος ήταν φτιαγμένες από καλάμια, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μη μπορούν να προστατευθούν από τις καιρικές συνθήκες και τις συχνές βροχές στην περιοχή. Οι Έλληνες εθελοντές, οι οποίοι είναι όλοι ανάδοχοι παιδιών μέσω της Actionaid σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ανέλαβαν να θεμελιώσουν τα νέα κτίσματα. Έσκαψαν το έδαφος, κατασκεύασαν τσιμέντο, τοποθέτησαν τσιμεντόλιθους και παρέδωσαν το έργο στην κοινότητα, η οποία ανέλαβε να ολοκληρώσει τα κτίσματα με τη χρηματοδότηση του ιδρύματος Νιάρχου», εξηγεί η κυρία Άννα Μπότσογλου, υπεύθυνη επικοινωνίας της Actionaid.

Ενόσω οι εθελοντές έκτιζαν το σχολείο, τα περίπου διακόσια παιδιά της περιοχής αναμιγνύονταν διαρκώς με τους «παράξενους» λευκούς ανθρώπους που για πρώτη φορά έβλεπαν στη ζωή τους. Εν τέλει άνθρωποι κάθε ηλικίας, γλώσσας και φυλής κατέληγαν να μετατρέπονται σε μια μεγάλη παρέα που στα διαλείμματα από τη δουλειά οργάνωνε ευφάνταστες δραστηριότητες, από τραγούδια και χορούς, μέχρι θεατρικό παιχνίδι με θέμα τους… μύθους του Αισώπου. Επίσης, οι εθελοντές «ξενάγησαν» νοερά τους μικρούς Γκανέζους στην Ελλάδα, μέσα από φωτογραφίες, μουσικές και ζωγραφιές που είχαν προμηθευτεί από ελληνικά δημοτικά σχολεία, μέσω σχετικού εκπαιδευτικού προγράμματος της Actionaid. Την ίδια στιγμή, οι μαθητές της Τσέτσερε ζωγράφισαν θέματα από την πατρίδα τους τα οποία οι εθελοντές ανέλαβαν να μεταφέρουν σε σχολεία της Ελλάδας, φέρνοντας έτσι σε επαφή τους μικρούς μαθητές διαφορετικών τόπων μέσα από την παιδεία και την τέχνη.

«Λάβαμε περισσότερα από όσα δώσαμε»

Μιλώντας στο «Βήμα» οι εθελοντές που συμμετείχαν στην αποστολή περιγράφουν - μακριά από καταθλιπτικές εικόνες μιζέριας - έναν λαό γεμάτο θετική ενέργεια, πίστη και αλληλεγγύη. «Σε αυτή την αποστολή αισθανόμασταν όλοι ότι πιο πολλά παίρναμε, παρά δίναμε! Όσα υλικά αγαθά τους έλειπαν, τόση δύναμη ψυχής, αλληλεγγύη και πίστη είχαν. Μπορεί να κοιμούνταν στο χώμα και να μην είχαν επαρκείς ποσότητες νερού, αλλά το ελάχιστο φαΐ που διέθεταν το μοιράζονταν με χαμόγελο μαζί μας. Σκέφτομαι συχνά ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε κι όμως, γκρινιάζουμε διαρκώς, μόλις στερηθούμε κάποια από τα προνόμια μας. Οι κάτοικοι του Τσέτσερε μας δίδαξαν ότι η δύναμη είναι στην ψυχή και κυρίως στην προσφορά προς τον συνάνθρωπο», τονίζει μιλώντας στο «Βήμα» η συμβολαιογράφος κυρία Άνσυ Λάφη, η οποία συμμετείχε στην αποστολή.

«Τα παιδιά της κοινότητας με τα πελώρια μάτια και τα αθώα βλέμματα, οι γελαστές γυναίκες με τις πολύχρωμες ενδυμασίες και οι γενναιόδωροι κάτοικοι μας προσέφεραν πολύ περισσότερα από αυτά που εμείς προσφέραμε σε αυτούς. Πραγματικά, το ελάχιστο που δίναμε αυτές τις μέρες, μας επέστρεψε πολλαπλασιασμένο», προσθέτει ο κ. Γιώργος Μαυρομιχάλης, ένας από τους εθελοντές που συμμετείχαν στην αποστολή.

Γνωρίζοντας την νοητή «οικογένεια»

Για κάποιους εθελοντές η αποστολή στάθηκε αφορμή για να γνωρίσουν ένα μέλος της νοητής τους «οικογένειας»: το παιδί του οποίου ήταν ανάδοχοι μέσω της Actionaid εδώ και χρόνια, το οποίο μέχρι πρότινος γνώριζαν μόνο μέσα από φωτογραφίες! Ο ηλεκτρολόγος μηχανικός, κ. Γιώργος Διαμαντόπουλος, είναι ανάδοχος του 11χρονου Εμάνουελ από το χωριό Αμαμορλέι της Γκάνας τα τελευταία οκτώ χρόνια. «Όταν ενημερώθηκα για την αποστολή στη Γκάνα, ένιωσα ότι δε μπορούσα να αγνοήσω αυτή τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσω τον Εμάνουελ. Ανακάλυψα ότι το χωριό του απείχε μόλις μιάμιση ώρα από το Τσέτσερε και έτσι αποφάσισα να τον επισκεφτώ», διηγείται ο ίδιος στο «Βήμα».

Η συνάντηση είχε την τρυφερότητα και την αμηχανία δύο ανθρώπων που «γνωρίζονται» εδώ και χρόνια, χωρίς ποτέ να έχουν αντικρίσει ο ένας τον άλλον. «Ήταν μαζεμένη ολόκληρη η κοινότητα και ήταν φανερό ότι ο μικρός είχε πολύ άγχος γιατί ήταν το επίκεντρο της προσοχής. Προφανώς δεν είχε ξαναδεί λευκό άνδρα στη ζωή του!» αναφέρει ο κ. Διαμαντόπουλος. Σύντομα, βέβαια, έσπασε ο πάγος με τη βοήθεια μιας… ποδοσφαιρικής μπάλας, την οποία ο Έλληνας ανάδοχος χάρισε στον μικρό Γκανέζο. «Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η στάση του Εμάνουελ απέναντι στο δώρο. Σε αυτό το πάμπτωχο χωριό κανένα άλλο παιδί δεν πιστεύω ότι είχε - ή θα έχει ποτέ - την ευκαιρία να αποκτήσει τη δική του μπάλα. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα περίμενε κανείς ο μικρός να είναι απόλυτα κτητικός με αυτό το "πολύτιμο" αντικείμενο. Κι όμως, ο Εμάνουελ έπαιξε για λίγο με τη μπάλα και αμέσως μετά την έδωσε στην παρέα κάποιων άλλων μικρών παιδιών! Ένα Ελληνόπουλο μπορεί να αρνιόταν να μοιραστεί το νέο του παιχνίδι, φωνάζοντας πεισματικά "δικό μου"! Το να βλέπεις τέτοια μεγαλοψυχία σε ανθρώπους που στερούνται τα πάντα είναι μάθημα ζωής», καταλήγει ο κ. Διαμαντόπουλος.

Κόσμος

Πηγή:

tovima.gr