Η ευρωκρίση οφείλεται στο... μάρκο!

Είναι πλέον ολοφάνερο τι συμβαίνει στην ευρωζώνη. Το ευρώ δεν είναι το ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης αλλά το... μάρκο μεταμφιεσμένο. Η οικονομική πραγματικότητα στην Ε.Ε. είναι τελικά απλή:

 * Μία χώρα, η Γερμανία έχει δικό της νόμισμα το μάρκο (ευρώ).

 * Κάθε άλλη χώρα υποκρίνεται ότι έχει το ευρώ ενώ στην πραγματικότητα, έχει το νόμισμα που πάντα είχε. Η Γαλλία το φράγκο, η Ισπανία την πεσέτα, η Ιταλία την λιρέτα, η Ελλάδα την δραχμή κ.ο.κ. Όλα αυτα τα εθνικά νομίσματα είναι συνδεδεμένα με το... μάρκο της Γερμανίας (ευρώ), μόνο που δεν μπορούν ούτε να τα υποτιμήσουν αν οι εθνικές οικονομίες το απαιτούν, ούτε πολύ περισσότερο να τυπώσουν...

Τα συμπεράσματα είναι αυτονόητα. Η Γερμανία ακολουθεί με συνέπεια την πολιτική του μάρκου, δηλαδή όχι ευρωπαική αλλά εθνική πολιτική, έχοντας προς το παρόν οφέλη. Έτσι όμως καταδικάζει όλες τις υπόλοιπες οικονομίες της ευρωζώνης. 

Αδιαφορώντας η Γερμανία για τα άλλα...  νομίσματα, δεν δέχεται να τυπώσει η ΕΚΤ ευρώ (κατ αυτήν μάρκο), ούτε να εκδοθούν ευρωομόλογα, που είναι αναμφίβολα λύσεις που θα ανακουφίσουν τους πάντες. Ο λόγος είναι απλός. Αν εκτυπωθούν ευρώ, θα είναι σαν να τυπώνει η ίδια μάρκο ενώ δεν το χρειάζεται!

Πέρα από τα παραπάνω, υπάρχουν κι άλλες αιτίες που συμβάλλουν στην κρίση του ευρώ. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει ίχνος δημοκρατίας. Η Ε.Ε. διευθύνεται από το Βερολίνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι 16 στις 17 χώρες ζητούν επέμβαση της ΕΚΤ για να αντιμετωπιστεί η κρίση κι όμως αφού η Μέρκελ το αρνείται το θέμα δεν προχωρά. Επί πλέον, τα κράτη άφησαν "ελεύθερες" τις αγορές δήθεν να "αυτορρυθμίζονται". Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθούν οι κερδοσκόποι και η αγορά να "αυτορρυθμίζεται" μέσα από την απληστία και τις οργανωμένες οικονομικά επιθέσεις ακόμα και κατά υγιών οικονομικά κρατών.

Η Γερμανία οδηγεί την Ευρώπη στα χειρότερα λοιπόν, μέσα από πολιτικές λιτότητας πού μεγαλώνουν την ύφεση. Οικονομολόγοι, πανεπιστημιακοί, νομπελίστες, τονίζουν ότι αυτή η πολιτική δεν οδηγεί πουθενά. Η ανεργία αυξάνεται, τα φορολογικά έσοδα μειώνονται, οι κοινωνίες διχάζονται, χάνεται η εμπιστοσύνη προς τους πολιτικούς και την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.

Στο μεταξύ είναι θέμα χρόνου η Γερμανία να απομονωθεί και να υποκύψει στις λύσεις που όλοι ζητούν. Η υπόλοιπη Ευρώπη δεν θα αντέξει επί μακρόν τις βαρύτατες επιπτώσεις από την επιμονή της σε πολιτικές πού τα κάνουν όλα χειρότερα.

ECONOMIST: Να επέμβει η ΕΚΤ.

Το ευρώ οδεύει με ταχύτητα προς την κατάρρευση του, εκτιμά ο economist στο κύριο άρθρο του, και οι ηγέτες της Ευρωζώνης πρέπει άμεσα να πάρουν τολμηρές αποφάσεις για να την αποτρέψουν. Ο χρόνος λιγοστεύει επικίνδυνα, αλλά οι λύσεις υπάρχουν: ο economist τάσσεται υπέρ της αποφασιστικής παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των προτάσεων για ένα είδος ευρωομόλογου, σε συνδυασμό με αυστηρή πολιτική και μεταρρυθμίσεις στην ευρωπεριφέρεια για τις οποίες «ήδη δεσμεύτηκαν οι κυβερνήσεις».

Έχοντας στο εξώφυλλο ένα ευρώ που πέφτει σαν φλεγόμενος μετεωρίτης, ο economist εκτιμά πως η κατάρρευση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος θα προκαλέσει παγκόσμια ύφεση μεγαλύτερη αυτή του 2008-2009, χρεοκοπίες, καταρρεύσεις τραπεζών, σπάσιμο της Ευρωζώνης στα δύο απειλώντας ακόμα και την ίδια της Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι πιθανότητες για μία ασφαλή έξοδο από τη διογκούμενη κρίση μειώνονται με ταχύτητα, επισημαίνει ο economist.

Μέσα ένα περιβάλλον περιορισμένης ρευστότητας, αντιδημοφιλών μέτρων λιτότητας και πτώσης της καταναλωτικής εμπιστοσύνης, το 2012 μπορεί να φέρει την Ευρωζώνη σε βαθιά ύφεση. Αυτό θα τροφοδοτήσει ένα φαύλο κύκλο ελλειμμάτων, λιτότητας και όλο και μεγαλύτερης δυσαρέσκειας.

Μόνο οι τολμηρές πολιτικές μπορούν να βγάλουν την Ευρώπη από αυτόν τον κύκλο, λέει ο economist, αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες «φαίνονται ανίκανοι ή απρόθυμοι να είναι αρκετά τολμηροί» και δεν έχουν ιδέες πώς να αντιμετωπίσουν την τρέχουσα κατάσταση.

Αν δεν δοθούν λύσεις, «το ευρώ μπορεί να καταρρεύσει μέσα σε εβδομάδες» αλλά, όπως προειδοποιεί ο economist, όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο τολμηρές αποφάσεις πρέπει να πάρουν οι ηγέτες.

Μόνο η ΕΚΤ μπορεί να παράσχει μία λύση που θα ανακουφίσει άμεσα το πρόβλημα. Πρέπει να γίνει ο πιστωτής έσχατης ανάγκης ή –αν δεν συμφωνήσουν οι κυβερνήσεις για αυτό– να συνεχίσει να αγοράζει κρατικά ομόλογα κυρίως της περιφέρειας, να μειώσει και άλλο τα επιτόκια και να εγκαινιάσει πολιτική πιστωτικής χαλάρωσης όπως έπραξε η Fed.

Αναγκαίο είναι ακόμη να καθιερώσει ένα είδος ευρωομολόγου όπως αυτό που πρότεινε η Κομισιόν. Η άρνηση της Γερμανίας να δεχτεί και αυτήν την πρόταση, χωρίς αλλαγή στάσης εκ μέρους της, εκτιμά το περιοδικό, θα φέρει σύντομα την καγκελάριο Μέρκελ μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα.