Η απίστευτη ομορφιά του Αμβρακικού Κόλπου... (δίπλα μας)

Ο Αμβρακικός δεν είναι ένας υγροβιότοπος σαν όλους τους άλλους. Είναι Εθνικό Πάρκο από το 2008, μοιάζει με μικρογραφία της Μεσογείου και περιέχει τον μεγαλύτερο ενιαίο υγρότοπο της χώρας, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα χειμερινά καταφύγια υδρόβιων και παρυδάτιων πουλιών.

Ένα σύμπλεγμα 450 τ.χλμ., που δέχεται τα αλμυρά νερά και τα ψάρια του Ιονίου από ένα άνοιγμα 600 μ., το Στενό της Πρέβεζας, από όπου περνά η υποθαλάσσια σήραγγα του Ακτίου.

Στα νότια είναι τα βουνά της Ακαρνανίας, στις βόρειες όχθες του όμως συντελείται το θαύμα: τρία ποτάμια –Λούρος, Άραχθος και ο μικρός Βωβός– παρασύρουν τις φερτές ύλες, κοντράρονται με τους νοτιάδες, φτιάχνουν λουρονησίδες κι εκείνες, με τη σειρά τους, είκοσι λιμνοθάλασσες.

Μια έκταση με πυρήνα 70 τ.χλμ. (συνολικά το υγροτοπικό σύστημα είναι γύρω στα 150 τ.χλμ), χωρισμένη σε ζώνες προστασίας ανάλογα με το οικοσύστημα –λουρονησίδες, υφάλμυρους βάλτους, δέλτα, υγρολίβαδα, παραλίμνια δάση, καλαμιώνες– και σε φυσικά ιχθυοτροφεία, που τρέφουν γενιές και γενιές Αρτινών και Πρεβεζάνων. Και πάνω από 250 ειδών πουλιών, τα 78 εκ των οποίων είναι μόνιμοι κάτοικοι.

Αυτή η συνύπαρξη μετράει αιώνες ζωής. Οι άνθρωποι ζουν με και από τον Αμβρακικό εδώ και πολλούς αιώνες. Το μαρτυρούν τα ψηφιδωτά που εντοπίστηκαν στη Νικόπολη, στη βασιλική Δουμετίου του 6ου αιώνα, όπου απεικονίζονται ψάρια, μαλάκια και ψαράδες επί το έργον.

Σήμερα, από αυτόν τον πλούτο ζουν τα πουλιά, οι ψαράδες της θάλασσας που βγάζουν τελάρα από ονομαστές κουτσομούρες, σαρδέλες και γαρίδες (τη γνωστή γάμπαρη) και οι ιβαράδες των λιμνοθαλασσών μέσω των συνεταιρισμών τους.

Στα φυσικά ανοίγματα των λουρονησίδων, από όπου μπαινοβγαίνουν νερά και ψάρια, στήνονται τα παραδοσιακά ιβάρια. Όταν τα ψάρια γεννούν, ο γόνος εισχωρεί στις λιμνοθάλασσες, που έχουν πιο ζεστά νερά, και μεγαλώνει εκεί. Όταν μεγαλώσει και επιχειρήσει να βγει, δεν χωράει να περάσει. Εγκλωβίζεται σε μεγάλους κλωβούς και αλιεύεται εύκολα με απόχη.