Στην Πάτρα κυριαρχεί η κουλτούρα της απραξίας

Η Πάτρα είναι μια πόλη που ενώ μπορεί να αλλάξει παντού, δεν αλλάζει πουθενά. Υπάρχει ένα σαράκι που κατατρώει τα σωθικά της: Η απραξία. Αυτοί που την διοικούν ασχολούνται μόνο με την καθημερινότητα. Δεν οραματίζονται τίποτε, δεν σχεδιάζουν τίποτε. Αυτούς του άπραγους, τους αντιπολιτεύονται ασήμαντοι άνθρωποι, έτοιμοι να τους καταγγείλουν σε ότι προτείνουν. Φανταστείτε ότι μια πρόταση του δημάρχου Δημαρά για μια εκδήλωση ενημέρωσης με δαπάνη και προς τα ΜΜΕ, ύψους 12.000 ευρώ δεν πέρασε γιατί - όπως είπαν αυτοί που την καταψήφισαν - υπήρχε πρόβλεψη 800 ευρώ για... καφέδες! Ευτυχώς η πόλη σώθηκε τότε από τα δεινά μιας τέτοια ανυπολόγιστης καταστροφής.

Η κουλτούρα της απραξίας υπάρχει παντού. Μελέτες καταγγέλλονται, αναθέσεις έργων αναστέλλονται, τα αυτονόητα γίνονται λάσπη, με την βοήθεια και των τοπικών Μέσων Ενημέρωσης. Το ηθικόν δίδαγμα είναι: Μην κάνουμε τίποτε, δεν θα μας καταγγείλει κανείς, όλα θα... περάσουν. Κάπως έτσι η Πάτρα έγινε μια πόλη - φάντασμα με όλα τα μεγάλα κτιριά της, πραγματικά ερείπια. Απαριθμώ:

* Το παλαιό λιμάνι σαπίζει, άδειο με μια χορταριασμένη μάντρα να χωρίζει την πόλη από την παραλία της.

* Η πλαζ σαπίζει, με κτίρια λεηλατημένα αν και διετέθησαν μεγάλα ποσά για την αποκατάστασή τους.

* Το εργοστάσιο Τέχνης έκλεισε αμέσως μετά την Πολιτιστική! Ένας υπέροχος χώρος σαπίζει και αυτός και φυσικά ΛΕΗΛΑΤΕΊΤΑΙ. 

* Το εργοστάσιο Λαδόπουλου αγοράστηκε από τον Δήμο το 1998. Δεκατέσσερα χρόνια μετά είναι η πρώτη εικόνα που προσφέρει η πόλη στους ταξιδιώτες του νέου λιμανιού. Ένα τεράστιο ερείπιο που σαπίζει.

* Το αθλητικό Κέντρο Αγυιάς, μαζί με τι κολυμβητήριο σαπίζει. Η πρώτη εικόνα του επισκέπτη στην πόλη όταν διαλέγει την παραλιακή. Σαπίζει.

* Το υπέροχο Δημοτικό Νοσοκομείο στην Πάνω Πόλη. Καταστρέφεται, με σπασμένα παράθυρα, γκρεμισμένες στέγες, σε μια εφιαλτική εγκατάλειψη. Σαπίζει.

* Ο Ρωμαϊκός Ιππόδρομος, λίγο πιο κάτω από το Αρχαίο Ωδείο. Ποιά πόλη δεν θα είχε αναδείξει αυτόν τον μοναδικό αρχαιολογικό θησαυρό μέσα στον αστικό της ιστό;

* Η Αγορά Αργύρη. Αφού απέτρεψαν να την αναλάβουν ιδιώτες, την έφτιαξαν με χρήματα του καταχρεωμένου κράτους και... την έκλεισαν. Σαπίζει.

* Ιερός Ναός Αγίου Ανδρέα. Ολόκληρο το παρκάκι μέχρι την Παπαφλέσσα επί... 40 χρόνια είναι αποκλεισμένο - φραγμένο με κάγκελα, από την ζωή της πόλης. Σαπίζει.

Θα μπορούσα να απαριθμώ επί ώρες. Εκατοντάδες τα παραδείγματα εγκατάλειψης που μια σοβαρή πόλη θα τα αξιοποιούσε, θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας, θα μετέτρεπε την Πάτρα στην πιο όμορφη πόλη στην Ελλάδα. Πειραϊκή-Πατραϊκή, Σκαγιοπούλειο, γήπεδο Παναχαϊκής, 75 νεοκλασσικά του Δήμου Πατρέων, το δημοτικό Θέατρο; Και αυτά σαπίζουν.  Όμως η κουλτούρα της απραξίας είναι καθεστώς. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από επιδοτήσεις έχουν χαθεί για την πόλη για τί κανείς δεν καταθέτει έναν φάκελο και μια μελέτη για να γίνει ένα έργο. Φοβάται ότι θα τον καταγγείλουν για ιδοτέλεια. Και είναι αλήθεια πως αν κάποιος αποφασίσει κάτι να κάνει, θα του επιτεθούν οι ορδές των απαίδευτων που τον αντιπολιτεύονται. Και επειδή το βράδυ θέλει να πάει ήρεμος στο σπίτι του, τι κάνει; Τα παρατάει. Δεν θα σώσει αυτός την πόλη αν κανένας άλλος δεν το θέλει.

Έτσι ζούμε σε μια πόλη που ενώ μπορεί να αλλάξει παντού, δεν αλλάζει πουθενά.

(Υ.Γ. Φυσικά η τεράστια ευθύνη βαρύνει όσους διοικούν την πόλη. Απομονώνοντας τους ταραξίες του τίποτα θα έπρεπε να παράγουν έργο. Δεν υπάρχει δικαιολογία).