Ο αθλητισμός σε ετοιμάζει για την ίδια την ζωή
Ο αγαπημένος φίλος μου Λευτέρης Κουσούλης σχολιάζοντας τα περί αθλητισμού κ Ολυμπιακών Αγώνων ( με την ευκαιρία) θα γράψει στο FB:
- Το πεδίο μάχης έγινε συμβολικός τόπος σύγκρουσης ως στάδιο.
- Ο αθλητισμός παραμένει και προσφέρεται ως κατ' εξοχήν τόπος βίας.
- Αυτό κανένα θέαμα δεν μπορεί για πάντα να το σκεπάζει.
- Ο αθλητισμός αποτελεί μια ενδιαφέρουσα σύλληψη του ανθρώπου, ώστε η αρχέγονη βία να ελεγχθεί συμβολικά. Να υπάρχει νικητής χωρίς νεκρούς.
- Η διάσταση του θεάματος τροφοδοτεί αυτό τον συμβολισμό.
- Η αρχέγονη βία είναι πάντα έτοιμη να εκραγεί στο πιο φωταγωγημένο γήπεδο και στάδιο.
Δεν διαφωνώ αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Έχοντας παίξει τρία αθλήματα (μπάσκετ, ποδόσφαιρο, χάντμπολ), θωρώ τον αθλητισμό ένα σπουδαίο μοναδικό σχολείο ζωής στο οποίο ΟΛΟΙ θα έπρεπε να φοιτούν. Μέσα από την άθληση πολύ νωρίς, μα πάρα πολύ νωρίς μπαίνεις στην πραγματική ζωή.
- Αρχίζεις να μετράς τις δικές σου δυνάμεις. Σύντομα συνειδητοποιείς ότι κάποιοι άλλοι είναι καλύτεροι σου, ότι μόνο αν δουλέψεις σκληρά θα γίνεις καλύτερος.
- Βιώνεις από νωρίς την αδικία. Θα χάσεις από ατυχία ή από σκοπιμότητα.
- Χαίρεσαι! Τίποτα πιο όμορφο από ένα γκολ που έβαλα σχεδόν από τη σέντρα και δεν θυμάμαι πόσα δευτερόλεπτα ούρλιαζα από χαρά εκστασιασμένος. Που αλλού να ζήσω κάτι τέτοιο;
Όμως το πιο σημαντικό με τον αθλητισμό είναι ότι ΣΕ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ για την αληθινή ζωή όταν θα έρθει η ώρα της. Θα είσαι έτοιμος για αυτή τη μάχη που είναι αφόρητα πιο δύσκολη και εκεί φίλε Λευτέρη να δεις τι βία υπάρχει.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
