Σε «αχαρτογράφητα νερά» βρίσκονται πλέον οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ. Η παραίτηση του πρόεδρου Τζο Μπάιντεν από την εκστρατεία επανεκλογής του, ουσιαστικά δεν έχει πρόσφατο προηγούμενο, καθώς ο προηγούμενος Δημοκρατικός πρόεδρος που δεν διεκδίκησε δεύτερη θητεία, ήταν ο Λύντον Τζόνσον, το 1969. Και, παρά το γεγονός ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν έδωσε το «χρίσμα» στην αντιπρόεδρό του, Κάμαλα Χάρις, η οποία έχει τη στήριξη του μεγαλύτερου –καθώς φαίνεται- μέρους του κόμματος, δεν υπάρχει διαδικασία που να τη χρίζει «αυτόματα» υποψήφια. Τι πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής λοιπόν;
Μιας και η απόφαση του Τζο Μπάιντεν δεν έπιασε ακριβώς… εξ απίνης τους Δημοκρατικούς, αρκετά μέλη της Εθνικής Επιτροπής του κόμματος είχαν αρχίσει να συζητούν –έστω και κατ’ ιδίαν- τα σχέδια που θα εφαρμόζονταν εάν (ή όταν) παραιτείτο ο πρόεδρος. Τα βήματα, ωστόσο, είναι προαποφασισμένα:
Το απόγευμα της Τετάρτης, μια ειδική επιτροπή, η οποία καθορίζει και επιβλέπει τους κανονισμούς και την τήρησή τους ενόψει του Εθνικού Συνεδρίου των Δημοκρατικών (το οποίο ξεκινά στις 19 Αυγούστου, στο Σικάγο), θα συνεδριάσει επ’ αυτού. Εκεί, ουσιαστικά, θα δημιουργηθεί ο «οδικός χάρτης» της διαδικασίας εκλογής υποψηφίου προέδρου των Δημοκρατικών, η οποία σε κάθε περίπτωση θα ολοκληρωθεί στην «καρδιά» του καλοκαιριού, στο Σικάγο.
«Τις επόμενες ημέρες» εξηγεί σε ανακοίνωσή της η πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών, Χάιμε Χάρισον, «το κόμμα θα αναλάβει μια διαφανή και ομαλή διαδικασία για να προχωρήσει μπροστά. Η διαδικασία αυτή θα διέπεται από τους καθιερωμένους κανόνες και διαδικασίες του κόμματος. Οι αντιπρόσωποί μας είναι έτοιμοι να πάρουν σοβαρά την ευθύνη τους για την ταχεία παράδοση ενός υποψηφίου στον αμερικανικό λαό».
Και αν η Κάμαλα Χάρις είναι το απόλυτο φαβορί -με τη στήριξη του Μπάιντεν- για να γίνει η υποψήφια του κόμματος, η διαδικασία μέχρι να γίνει και επισήμως η υποψήφια, δεν είναι τόσο απλή. Και, προς το παρόν, το κόμμα δεν προσφέρει πολλές λεπτομέρειες για το τι θα γίνει στη συνέχεια.
Στο δρόμο για το Συνέδριο των Δημοκρατικών, η αντιπρόεδρος Χάρις, θα πρέπει να εξασφαλίσει επίσημα το χρίσμα από τους περίπου 4.700 αντιπροσώπους του συνεδρίου - συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν δεσμευτεί για τον Μπάιντεν, καθώς και των εκλεγμένων αξιωματούχων, πρώην προέδρων και άλλων παλαιότερων του κόμματος που είναι γνωστοί ως υπερ-εκλέκτορες. Αυτός είναι και ο λόγος που, μόλις ενημερώθηκε για την απόφαση του Μπάιντεν, πέρασε σχεδόν όλη της την Κυριακή στο τηλέφωνο, μιλώντας σε εκλέκτορες των Δημοκρατικών, εκλεγμένους αξιωματούχους και αντιπροσώπους για να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους.
Και ποιοι είναι αυτοί οι εκλέκτορες-αντιπρόσωποι; Πρόκειται για πρόσωπα τα οποία επιλέγονται –ή, καλύτερα, εκλέγονται- για να εκπροσωπήσουν την εκλογική τους περιοχή στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών (DNC), τη βασική εκδήλωση του κόμματος για την ανάδειξη των υποψηφίων. Ο Μπάιντεν είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας των αντιπροπροσώπων – εκλεκτόρων, γι’ αυτό το λόγο και η επίσημη επιβεβαίωση της υποψηφιότητάς του, στο συνέδριο του Αυγούστου, θεωρείτο περισσότερο «τυπική διαδικασία».
Τώρα, εναπόκειται στους εκλέκτορες το αν θα την στηρίξουν, όμως η Χάρις έχει δύο ισχυρά αβαντάζ: Το πρώτο είναι ότι ήταν ήδη στο ίδιο ψηφοδέλτιο με τον Τζο Μπάιντεν και η υποστήριξή του την καθιστά την πιο πιθανή επιλογή, με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν αντίπαλοι που να μπορούν να την «απειλήσουν» και το δεύτερο, ότι οι επιτελάρχες του Μπάιντεν ήδη από το βράδυ της Κυριακής, στον Λευκό Οίκο, κινητοποίησαν τον μηχανισμό, κατευθύνοντάς τον προς τη στήριξη της Χάρις.
Εάν, λοιπόν, δεν υπάρξουν εκπλήξεις, με αλλαγή των διαδικασιών, όπως αυτές που προτείνει ο (ανεξάρτητος πλέον) Ρόμπερτ Κένεντι –κάτι που θεωρείται απίθανο, ωστόσο- η Χάρις απλά θα πρέπει να επιβεβαιώσει την… γοητεία της στους εκλέκτορες, οι οποίοι πιθανότατα θα «πειθαρχήσουν» στην κατεύθυνση που τους έδειξε ο πρόεδρος Μπάιντεν…
Το μεγαλύτερο έγκλημα του Σαμαρά δεν ήταν ότι έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ το 1993 και έφερε το ΠΑΣΟΚ για μια οκταετία. Το μεγαλύτερο έγκλημα του ήταν η καταγγελία των μνημονίων από τα Ζάππεια.
Δηλητηρίασε έναν ολόκληρο λαό βαφτίζοντας ασθένεια ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. (Όλες οι άλλες χώρες χάρις στα μνημόνια βγήκαν από την κρίση σε χρόνους ρεκόρ).
