Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι πριν από 66 εκατ. έτη ένας τεράστιος αστεροειδής με διάμετρο περίπου δέκα χλμ. έπεσε στη χερσόνησο του Γιουκατάν στο Μεξικό και οι επιπτώσεις της σύγκρουσης οδήγησαν σε εξαφάνιση το 80% της χλωρίδας και πανίδας του πλανήτη.
Το συμβάν οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων που κυριαρχούσαν στη Γη για περίπου 150 εκατομμύρια έτη επιτρέποντας στα θηλαστικά να βγουν από τις κρυψώνες τους και να καταφέρουν να γίνουν οι νέοι κυρίαρχοι στον πλανήτη ανοίγοντας το δρόμο για την εμφάνιση του ανθρώπου.
Έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια δεκάδες μελέτες για το τι συνέβη αμέσως μετά την πτώση του τεράστιου διαστημικού βράχου και ποιες αλυσιδωτές γεωατμοσφαιρικές επιπτώσεις υπήρξαν προκαλώντας τη μαζική εξαφάνιση της ζωής.
Με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Nature Geoscience» επιστήμονες του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Βελγίου και του Ελεύθερου Πανεπιστημίου επίσης στο Βέλγιο παρουσιάζουν τη δική τους εκδοχή για το τι συνέβη μετά την κατακλυσμιαία σύγκρουση και υποδεικνύουν ως ένοχο της εξαφάνισης της ζωής τις κολοσσιαίες ποσότητες σκόνης που κάλυψαν τον ουρανό.
«Οι ακριβείς μηχανισμοί θανάτωσης που τέθηκαν σε λειτουργία από την πρόσκρουση παραμένουν ελάχιστα κατανοητοί και έχει δοθεί πολύ λίγη προσοχή στον ρόλο των τρισεκατομμυρίων τόνων σκόνης που πιθανότατα εκτοξεύτηκε από το βίαιο συμβάν» αναφέρουν οι ερευνητές.
Στριφογυρίζοντας στην ατμόσφαιρα για χρόνια, η αιθάλη, το θείο και η σκόνη έχουν όλα την ικανότητα να μπλοκάρουν τον ήλιο και να συμβάλλουν σε έναν παγκόσμιο χειμώνα όπου η βλάστηση αποτυγχάνει, με καταστροφικές συνέπειες για τα ζώα που υποστηρίζει.
Το πέπλο
Για να εμβαθύνουν στον ρόλο των διαφορετικών παραγόντων, οι επιστήμονες έκαναν προσομοιώσεις του αρχαίου κλίματος που έλαβαν υπόψη μετρήσεις λεπτών σωματιδίων που ανακτήθηκαν από μια τοποθεσία στη Βόρεια Ντακότα όπου κατακάθισε ένα στρώμα σκόνης που δημιουργήθηκε από την κρούση Chicxulub.
Η ερευνητική ομάδα πραγματοποίησε προσομοιώσεις που έδειξαν ότι η σκόνη που εκτοξεύτηκε στην ατμόσφαιρα θα μπορούσε να είχε γίνει ένα πέπλο που έκρυβε τον ουρανό για χρονικό διάστημα για έως και 15 χρόνια μετά την σύγκρουση ψύχοντας τον πλανήτη και εμποδίζοντας την φωτοσύνθεση με όλες τις αρνητικές επιπτώσεις που αυτές οι συνθήκες έχουν στη χλωρίδα και την πανίδα.
Στα περισσότερα μοντέλα και θεωρίες για την εξαφάνιση της ζωής μετά τη σύγκρουση με τον αστεροειδή η σκόνη που κάλυψε τον ουρανό της Γης αποτελεί μια από τις αιτίες αλλά είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται ως ο βασικός λόγος της παγκόσμιας οικολογικής καταστροφής που επήλθε μετά την σύγκρουση.
«Ήταν ο μεγαλύτερος αστεροειδής που χτύπησε τη Γη τα τελευταία 500 εκατ. έτη και η έκρηξη είχε ισχύ μεγαλύτερη από αυτή ενός δισεκατομμυρίου πυρηνικών βομβών που θα έσκαγαν ταυτόχρονα. Αλλά δεν είναι αυτό που σκότωσε πραγματικά τους δεινόσαυρους και το 75% των άλλων ειδών που εξαφανίστηκαν. Αυτό που πραγματικά οδήγησε την καταστροφή ήταν αυτό που συνέβη στη συνέχεια καθώς η σκόνη από την πρόσκρουση του αστεροειδή πήγε στην ατμόσφαιρα και απέκλεισε τον Ήλιο.
Η Γη έγινε σκοτεινή και κρύα για μερικά χρόνια. Ο αστεροειδής δεν σκότωσε όλους τους δεινόσαυρους με μια κίνηση αλλά ήταν ένας πιο κρυφός δολοφόνος που πυροδότησε έναν πόλεμο φθοράς που οδήγησε τρία στα τέσσερα είδη να πεθάνουν» λέει ο Στιβ Μπρουσάτ, καθηγητής παλαιοντολογίας και εξέλιξης στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου που δεν μετείχε στην ερευνητική ομάδα.
