Θα πρέπει να πάμε στους γονείς μου για φαγητό. Την επομένη είμαστε καλεσμένοι στης ξαδέρφης μου. Α ξέχασα θα πρέπει να περάσουμε κι από την γιαγιά για φαγητό.
Μην ξεχάσεις να πάρεις δώρα για όλους. Να πας σούπερ μάρκετ, να τακτοποιήσεις οποιαδήποτε εκκρεμότητα, να βγάλεις το σκύλο βόλτα για να είναι τακτοποιημένος και αυτός όπως του αξίζει εφόσον θα λείπεις αρκετά λόγο εορτών.
Να βρεις τι θα βάλεις και το κυριότερο να βρεις τι θα πεις. Γιορτάζει κι ο Χρήστος από την δουλειά. Τι δεν θα πάμε; Αφού μας κάλεσε..πως θα πούμε όχι τώρα σε όλα αυτά;
Σε αυτά τα ανούσια, τυπικά έθιμα που μόνο γιορτή αγάπης δεν θυμίζουν.. και κάπου μέσα σε όλα αυτά που πρέπει να γίνουν, ξεχνας αυτά που θέλεις να γίνουν, αυτά που εσύ ονειρεύεσαι αυτές τις γιορτές.. αυτά που εσύ αγαπάς.. ναι εσύ ακριβώς τα ξεχνάς… κάπως έτσι λοιπόν δεν γουστάρω τιε γιορτές για αυτά τα πρέπει και εύχομαι κάποια στιγμή να τις αγαπήσω για αυτά τα θέλω, τα ατόφια, τα πραγματικά, του καναπέ και της τηλεόρασης, της χαλάρωσης του μυαλού και του σώματος.
Και όχι της «επιβολής» του πρέπει γιατί είναι γιορτές.. της παντόφλας και της πυτζάμας και της αγκαλιάς, της σοκολάτας, χωρίς πρέπει αλλά γιατί θέλω.. εσείς το παθαίνετε αυτό το θέλω ή κάνετε αυτό που πρέπει; Σκέψεις απλές και απορίες, δικές μου… δικές σας;;
Προτείνω λοιπόν μετά από τις φετινές γιορτές τα εξής: να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την δική μας ιδιωτική λογική και να την αναπτύξουμε, να την νοιώσουμε , να την ακούσουμε.. να βγάλουμε τα παπούτσια μας να καταλάβουμε τα πρέπει των γιορτών και αφού τα ξαναβάλουμε να φύγουμε από τα πρέπει και να πάμε στα θέλω, αναίμακτα χωρίς υπερβολές και ζόρια… Καλή χρονιά με αγάπη για όλους!!!
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΑΛΑΠΟΘΑΚΟΥ
