Η νίκη του ακροδεξιού Κόμματος Ελευθερίας του Γκέερτ Βίλντερς στις εκλογές στην Ολλανδία, συνιστά άλλο ένα κομμάτι σε ένα πάζλ που απειλεί να αλλάξει δραματικά την Ευρώπη που ξέρουμε. Αλλά και να ρίξει λάδι στη φωτιά του ευρωσκεπτικισμού, ενόψει και των ευρωεκλογών τον ερχόμενο Ιούνιο.
Η ακροδεξιά στροφή που σαρώνει την Ευρώπη, χωρίς αμφιβολία, θα έχει συνέπειες στις ευρωεκλογές, από τις οποίες θα προκύψει ένα άλλο Κοινοβούλιο. Ο συσχετισμός δυνάμεων στην νέα Ευρωβουλή θα καθορίσει όμως τη σύνθεση της Κομισιόν.
Το ερώτημα που ήδη διατυπώνεται με αγωνία στις Βρυξέλλες είναι αν η παραδοσιακή συνύπαρξη Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών που καθορίζει και τη σύνθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θα δώσει τη θέση της σε μια άλλη συνεργασία-ανάμεσα στην κεντροδεξιά και την ακροδεξιά. Κάτι που θα σημάνει ενδεχομένως την υπονόμευση περιβαλλοντικών πολιτικών ,τη διεύρυνση της ΕΕ, τη μετανάστευση και, φυσικά, τις ευρωπαϊκές ελευθερίες και αξίες.
Η ανησυχία μεγαλώνει καθώς η ακροδεξιά στροφή γίνεται σε μια από τις έξι ιδρυτικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ. Σε μια χώρα που παραδοσιακά συνδέεται με τον προοδευτισμό και τις πολιτικές ελευθερίες.
Δεν είναι βέβαια σαφές αν τελικά ο Βίλντερς θα σχηματίσει κυβέρνηση ή αν θα ενωθούν εναντίον του τα υπόλοιπα κόμματα του δημοκρατικού τόξου.
Αυτό όμως που ενδιαφέρει τους υπόλοιπους Ευρωπαίους είναι αν η αντιευρωπαϊκή στάση του επονομαζόμενου και «Ολλανδού Τραμπ», θα εκβιάσει για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το Nexit- την έξοδο δηλαδή της Ολλανδίας από την ΕΕ.
Η απόστασή που χωρίζει τον Βίλντερς από την Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε συμβολικά αισθητή και με την πρότασή του να αφαιρεθούν οι σημαίες της ΕΕ από τα επίσημα κτίρια.
Συμφωνούμε ή διαφωνούμε, τα γεγονότα είναι «πεισματάρικα»: Ένα διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό Ευρωπαίων πολιτών αρχίζει να ενστερνίζεται ξενοφοβικές και οπισθοδρομικές προτάσεις: Κατάργηση του δικαιώματος στο άσυλο και στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων στην ΕΕ, αντιισλαμικές πολιτικές, η απαγόρευση της διπλής υπηκοότητας, απόρριψη ακόμη και περιβαλλοντικών πολιτικών.
Σε πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήδη μετέχουν ακροδεξιά κόμματα , που έχουν κάνει «σημαία» τη μισαλλοδοξία και το κυνήγι των ξένων: Σουηδία, Φινλανδία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ιταλία, ίσως αύριο και η Γαλλία με την Μαρίν Λεπέν!
Το τραγικό είναι ότι αυτή η στροφή προς την άκρα δεξιά γίνεται αντιληπτή ως αποτέλεσμα και της απουσίας αποτελεσματικών δημοκρατικών πολιτικών για τις μεγάλες ανησυχίες της ευρωπαϊκής κοινωνίας: Τον κίνδυνο ύφεσης, στασιμοπληθωρισμού και απώλειας της μεταπολεμικής ευημερίας, τις αβεβαιότητες της ψηφιακής εποχής και τις επιπτώσεις της στην εργασία, την κλιματική κρίση και την μετανάστευση.
Όσο τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου δεν αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις αυτές, τόσο θα γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές για την εκλογική τους δημαγωγία.
Το μάθημα του Brexit δεν πρέπει άλλωστε να πέσει στο κενό…
