Ο Νίκος Γαλανός, που έφυγε χθες από τη ζωή, στα 80 του χρόνια, μετά από σκληρή και γενναία μάχη που έδωσε τα τελευταία τρία χρόνια με τον καρκίνο, συνάντησε στο διάβα του δύσκολα εμπόδια.
Ως παιδί φτωχής οικογένειας γνώρισε από πολύ νωρίς τι σημαίνει στερήσεις και καθημερινός αγώνας για το μεροκάματο: «Αν σκεφτείς ότι τρώγαμε κρέας μια φορά την εβδομάδα, ότι έβαλα στα 16 μου προς 17 μακρύ παντελόνι, και θυμάμαι ότι το πρώτο μου παντελόνι το είχε φέρει ένας φίλος του αδελφού μου, του μεσαίου, που ταξίδευε στα καράβια και μου έφερε από την Αμερική ένα τζιν και έβαλα το πρώτο μου μακρύ παντελόνι. Ή αν σκεφτείς ότι οι παρέες, οι φίλοι, που γυρίζαμε στη γειτονιά, πηγαίναμε στον κεντρικό δρόμο και βλέπαμε να περνάει τότε μηχανή, η “Φλωρέττα”, ή αυτοκίνητο αραιά και πού και το κοιτάζαμε σαν όνειρο. Δεν υπήρχαν αυτά τότε! Αυτά όλα ναι μεν κάποια στιγμή σε στεναχωρούσαν και έλεγες “αχ γιατί να μην έχω και εγώ αυτό”, αλλά από την άλλη πιστεύω ότι διαμόρφωναν χαρακτήρα» είχε εξομολογηθεί σε παλαιότερη συνέντευξη του στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου «Ενώπιος ενωπίω».
Έφυγε από το σπίτι του στην ηλικία των 16 ετών
Οι δυσκολίες της ζωής όμως όχι μόνον δεν τον αποθάρρυναν, αντιθέτως, τον οδήγησαν στην επιλογή να αναλάβει από μικρός την ευθύνη του εαυτού του.
Ήταν μόλις 16 ετών όταν έφυγε από την πατρική εστία για να ζήσει μόνος. Η ελευθερία τον έλκυε πάντα. Κι όχι μόνο τα κατάφερε αλλά μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στο πλευρό των μεγαλύτερων σταρ του κινηματογράφου και του θεάτρου: την Καρέζη, την Βουγιουκλάκη, τον Κούρκουλο και τόσους άλλους.
Άφηνε τη ζωή να τον πηγαίνει, δεν την κυνηγούσε, ούτε στα επαγγελματικά ούτε στα προσωπικά του. Δεν κυνηγούσε τους ρόλους, έρχονταν εκείνοι και τον εύρισκαν.
Δεν το πολυσκεφτόταν όταν καλούνταν να πάρει μια σημαντική απόφαση για την προσωπική του ζωή ακόμη κι αν αυτό σήμαινε να πει το μεγάλο «ναι» σε έναν γάμο ενώ ήταν μόλις 18 ετών ή να ανέβει για δεύτερη φορά τα σκαλιά της εκκλησίας κι ας ήξερε, βαθιά μέσα του, πως ο γάμος δεν τού πάει.
Κι όμως ποτέ δεν δήλωσε μετανιωμένος για κάποια επιλογή του. Τα αντιμετώπιζε όλα ως πολύτιμες εμπειρίες που καθόρισαν την ύπαρξή του.
Η πρώτη άγνωστη διάγνωση του καρκίνου
Η πρώτη φορά στη ζωή του που ένιωσε τον φόβο να παραλύει το κορμί του ήταν πριν από 25 χρόνια, όταν κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης ρουτίνας ανακάλυψε πως έχει καρκίνο και μάλιστα επιθετικής μορφής.
«Η πιο δύσκολη στιγμή για μένα ήταν το 2001, όταν, εξαιτίας μιας τυχαίας εξέτασης, άκουσα τον γιατρό να μου λέει ότι το βιολογικό μου τέλος ήταν υπόθεση λίγων μηνών.
Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά, αλλά ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε άμεση επαφή με τον θάνατο» είχε εξομολογηθεί στη συνέντευξη που έδωσε πριν λίγα χρόνια.
Το αρχικό σοκ όμως διαδέχτηκε η πηγαία δύναμη για ζωή και η πίστη σε ένα θαύμα το οποίο έγινε τελικά. Για να ξορκίσει το κακό δεν μίλησε σε κανέναν για τη διάγνωσή του.
Μπήκε στο νοσοκομείο με άλλο όνομα και τελικά, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, βγήκε νικητής και συνέχισε τη ζωή του, απομονώνοντας την σοβαρή αυτή περιπέτεια σε ένα μικρό, κλειστό κουτάκι της μνήμης του.
Δυστυχώς, δύο δεκαετίες σχεδόν μετά, η ασθένεια επέστρεψε. Ούτε αυτή τη φορά όμως το έβαλε κάτω. Τον είχε νικήσει άλλωστε μια φορά τον καρκίνο και πίστευε πως μπορεί να το ξανακάνει.
Γι’ αυτό και η νέα διάγνωση δεν άλλαξε ιδιαίτερα τη ζωή του. Έκανε τις θεραπείες του και μετά πήγαινε κανονικά στα τηλεοπτικά γυρίσματα, έβγαινε με τη σύντροφό του και τους φίλους του, διατηρούσε τη διάθεση και την αισιοδοξία του κι αυτό αποτυπωνόταν γλαφυρά και στην εξωτερική του εμφάνιση.
Παρέμενε πάντα κομψός και γοητευτικός.
Τον τελευταίο χρόνο, όμως, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε γεγονός που τού επέβαλε να εγκαταλείψει τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις.
Τους τελευταίους μήνες της ζωής του τούς πέρασε μεταξύ νοσοκομείου και σπιτιού ερχόμενος αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο φόβο του που ήταν, όπως είχε ο ίδιος εξομολογηθεί, να καθηλωθεί ανήμπορος, εγκλωβισμένος έχοντας πλήρη συνείδηση του του τι τού συμβαίνει.
