Κάθε χρόνο η Ελλάδα παράγει προς φορολόγηση έναν συνολικό τζίρο 215 δισ. ευρώ. Από το ποσό αυτό το κράτος χρειάζεται να "αποσπάσει" περίπου 60 δισ. ευρώ μέσω της φορολογικής του πολιτικής, ώστε να έχει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Τι συμβαίνει όμως και το κράτος αποτυγχάνει;
Ας δούμε κατ` αρχήν την αποτυχία: Ενώ υπάρχουν προς φορολόγηση 215 δισ. ευρώ, οι βασικοί φόροι είναι οι έμμεσοι, οι έκτακτοι, ενώ με "κουρέματα" μισθών και συντάξεων επιχειρείται μια πρόσθετη εξοικονόμηση. Τι δεν κάνει το σύστημα; Δεν φορολογεί το υψηλό εισόδημα και κυρίως δεν παίρνει μέτρα ανάπτυξης. Έτσι ελλοχεύει ο κίνδυνος τα 215 δισ. ευρώ να γίνουν πολύ λιγότερα αφού η αγορά βρίσκεται σε διαρκή πτώση.
Με λίγα λόγια, υπάρχει μια απίστευτη κακοδιαχείρηση και μια προκλητική-μονομερής φορολόγηση των ασθενέστερων τάξεων, ενώ δεν συμβάλλουν όσο πρέπει οι έχοντες τον πλούτο. Υπάρχουν κι άλλες αιτίες για αυτή την απαράδεκτη κατάσταση ( η Ελλάδα είναι μια χώρα βαθιά αντιαναπτυξιακή εξ αιτίας του πρωτοφανούς κρατισμού των κομματικών κυβερνήσεων), όμως η αλήθεια των αριθμών είναι καταλυτική. Έχουν 215 δισ. ευρώ προς φορολόγηση και δεν μπορούν να εισπράξουν με έναν υγιή τρόπο τα 60 δισ. ευρώ που είναι κάτω από το 28% του συνόλου. Αν το κατάφερναν δεν θα είχαν πληγεί οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
