Όλα γίνονται χειρότερα.
Μπαίνοντας στην τελευταία εβδομάδα πριν την κάλπη είναι εξόχως ευδιάκριτη η παρακμή: Κόμματα χωρίς σχέδιο. Ψεύδη και εικασίες που έχουν ξαναειπωθεί πάλι και πάλι και πάλι και ποτέ δεν εφαμόστηκαν είναι οι νέες "υποσχέσεις". Φυσικά και πάλι δεν θα εφαρμοστούν.
Λίστες υποψηφίων που σε εντυπωσιάζουν από την ποιότητα των προσώπων. Η επόμενη Βουλή θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη.
Μια άκρως θλιβερή προεκλογική αντιπαράθεση καφενείου που φτάνει ακόμα και στις πεζοδρομιακές ύβρεις. Το σύνηθες: Το τίποτα να κατασγγέλλεται ώς σοβαρό και επικίνδυνο. Και ο άλλος να απαντά.
Την στρατηγική των κομμάτων, - ο Θεός να την κάνει στρατηγική - την καθορίζουν οι δημοσκοπήσεις. Αν κάτι φέρνει ποσοστά το συνεχίζουν. Αν όχι, επιλέγουν κάτι αλλο. Τα έχουν χρησιμοποιήσει όλα (κινδυνολογία, ομιλίες ακόμα και σε... καφετέριες, λαϊκά σποτάκια, συγγνώμες) εκτός από ένα: Να πουν το σχέδιο για την χώρα. Δεν υπάρχει.
Η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να σώσει την χώρα πληρώνεται φυσικά (και η πληρωμή θα συνεχίστεί). Κόμματα διαλύονται, πολιτικοί αποστρατεύονται, από Δευτέρα οι κομματικές καρέκλες όλων θα τρίζουν.
Τι τους σώζει; Ότι δεν έχει εμφανιστεί ακόμη ο ηγέτης που θα ηγηθεί του νέου και που θα όταν εμφανιστεί θα τους σαρώσει σαν τραπουλόχαρτα.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
