Το σύνδρομο της μαμάς

Το σύνδρομο της μαμάς

Η ελληνική κοινωνία πάσχει διαχρονικά από το σύνδρομο της... μαμάς. Στα χρόνια του δημοτικού Σχολείου τη βλέπαμε να ταίζει με αυγουλάκι τον γιόκα της στα κάγκελα της σχολικής αυλής σε κάποιο διάλειμμα.

Στα εφηβικά χρόνια η μαμά έτρεχε - και ακόμα τρέχει - στον βουλευτή της οικογένειας να μεταθέσει τον στρατευμένο γιόκα της "κοντά στο σπίτι" λες και αν ήταν στη Λέσβο ή την Κρήτη για λίγους μήνες δεν θα τον έβλεπε ξανά ή το παιδί θα έχανε το δρόμο σε κάποια άσκηση και δεν θα γύρναγε ποτέ πίσω.

Το ιδανικό της μαμάς αίτημα ήταν - και είναι - να βάλουν ένα μικρό κανόνι έξω από το σπίτι της οικογένειας και να υπηρετεί το παιδί από εκεί.

Τώρα τo "σύνδρομο της μαμάς" χτυπά το survivor. Σε όσα σχολεία οργανώθηκαν εκδηλώσεις για παιχνίδι και πλάκα με βάση το τηλεοπτικό ριάλιτι, είχαμε μικρές επαναστάσεις: Προσβλητικό διωγμό των καλεσμένων παικτών σχεδόν με ύβρεις και λογίδρια ασυναρτησιών κατά του ευτελούς αυτού παιχνιδιού.

Δεν έχω αντιληφθεί από τι ακριβώς προσπαθούν να... σώσουν τα παιδιά τους. Ναι το survivor είναι ο ορισμός της ασημαντότητας, ναι, δεν έχει τίποτε να διδάξει. Ε, και; Δεν πρέπει τα παιδιά να μπορούν από ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ να αξιολογούν ένα τέτοιο δρώμενο και είτε να το απορρίπτουν, είτε να κάνουν την πλάκα τους όπως ακριβώς γίνεται με κάθε τι στη ζωή και μετά να λένε: "Τι βλακεία είναι αυτή"; Πρέπει να το επέμβει και σε αυτό η... μαμά;

Οι γονείς που επαναστατούν εναντίον του survivor, μήπως θα ήταν καλύτερο να έχουν φροντίσει ώστε τα παιδιά τους να έχουν στοιχειώδη συγκρότηση ώστε να διαχωρίζουν το σκουπίδι από το ασήμαντο και το ασήμαντο από το σπουδαίο, τουλάχιστον σε ότι αφορά το παιχνίδι;

Τέλος δεν είναι μια μορφή υποκρίσίας την ώρα της αφόρητης και γενικευμένης κοινωνικής παρακμής όπου το παιδί πολιορκείται από άχρηστα βιβλία, θλιβερή παιδική τηλεόραση και το επικίνδυνο διαδίκτυο να έχουν ξεχωρίσει το survivor  για... αντίσταση;

Αφήστε τα παιδιά να παίξουν. Τι μπάλα, τι survivor, τι κυνηγητό είναι καλύτερο από το καθηλωτικό σε μια καρέκλα διαδίκτυο όπου υπάρχουν χιλιάδες "παιχνίδια" ανοησίας ή και βίας.