Τα κόμματα έφεραν την κρίση
Όλο και περισσότεροι πολιτικοί έχουν αποφασίσει να μιλούν με την γλώσσα της αλήθειας. Είτε πρόκειται για στελέχη είτε για ιστορικά πρόσωπα, κρίνουν ότι το να σιωπούν δεν είνια πια "σοφό". Μια από τις περιπτώσεις που κίνησαν το ενδιαφέρον και του Τύπου ήταν η πρόσφατη δημόσια πρόταση Κοντογιαννόπουλου για αυτοκατάργηση των κομμάτων και συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας τετραετούς διάρκειας που θα οδηγήσει τη χώρα εκτός κρίσης.
Η πρόταση κατατέθηκε σε μεγάλη εκδήλωση στην Αθήνα με πολλά γνωστά ονόματα της πολιτικής σκηνής να δίνουν το παρόν. Αυτό που κρατά κανείς είναι οι αιτίες που την καθιστούν αναγκαία. Κατά τον κ. Κοντογιαννόπουλο, η Ελλάδα υποφέρει αποκλειστικά από τα κόμματα που έχουν δημιουργήσει ένα σκληρό πελατειακό κράτος αναξιοκρατίας.
Πρόκειται για μια μόνιμη καταστροφή που δεν έχει ποτέ διακοπεί όταν π.χ. κερδίζει ένα άλλο κόμμα την εξουσία. Τι προτείνει λοιπόν; Τον θάνατό τους και την σωστή επανίδρυσή τους αργότερα.
Πράγματι τι είναι σήμερα τα επιδοτούμενα από τον ελληνικό λαό κόμματα; Πρόκειται για μαγαζάκια ενός προσώπου (Καμμένος, Λεβέντης), ή μιας παρέας (Φώφη, Θεοδωράκης, Μαξίμου). Δεν υπάρχει καμία εσωκομματική δημοκρατία, δεν λειτουργούν ποτέ και πουθενά κομματικά όργανα, αυλικοί και δουλοπρεπείς αναρριχώνται πρώτα στο κόμμα και μετά στο Δημόσιο και μέχρις εκεί.
Παράλληλα αυτά τα δήθεν κόμματα της ντροπής, δεν παράγουν κανένα απολύτως πολιτικό ή δημιουργικό έργο, στην πραγματικότητα είναι κόμματα - σφραγίδες με την σφραγίδα στην τσέπη του (προσωρινού) αρχηγού.
Για παράδειγμα όταν η κυρία Φώφη Γεννηματά είπε πως θα οδηγήσει την χώρα σε εκλογές με απλή αναλογική αν δεν γίνει κυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ μετά τις επόμενες εκλογές, το είχε συζητήσει με κανέναν; Είχαν συνεδριάσει όργανα; Είχαν καταλήξει όλοι μαζί σε κοινές αποφάσεις; Για κάτι τόσο σημαντικό το αποφάσισε (και το είπε) μόνη της. Είναι το ΠΑΣΟΚ κόμμα λοιπόν ή μαγαζάκι;
Σε εντελώς θεωρητικό επίπεδο λοιπόν, αν όντως τα σημερινά κόμματα - σφραγίδες έκλειναν, είναι βέβαιον ότι θα παρατηρούσαμε μια εκτεταμένη εξυγίανση του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ακόμη, θα είχαμε έναν τερματισμό του πελατειακού κράτους. Και τέλος θα μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι στην θέση αυτών των φθαρμένων κομμάτων θα ιδρυθούν νέα, χωρίς κρατική επιχορήγηση, με καθαρές ιδεολογίες και αγνές προθέσεις.