Ποιος θυμάται το Μάτι;
Η Ελλάδα είναι σταθερά η χώρα της αμνησίας, για τα σοβαρά. ΟΛΟΙ τα ξεχνούν. Διαβάζω καθημερινά καταθέσεις μαρτύρων για την τραγωδία στο Μάτι και συγκλονίζομαι.
Η εικόνα πάντα: ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, άνθρωποι που έτρεχαν προς τον θάνατο γιατί κανείς δεν υπήρχε να τους καθοδηγήσει. 104 νεκροί και δεκάδες εγκαυματίες, δηλαδή ανάπηροι.
Ποιο είναι το συγκλονιστικό πέραν των θανάτων; Όλοι είναι αθώοι. Το κράτος καταγγέλλει ότι ευθύνονται οι νεκροί γιατί είχαν χτίσει αυθαίρετα (που το ίδιο επέτρεπε). Επίσης γιατί δεν είχαν απομακρύνει καύσιμη ύλη (που κανείς κρατικός δεν φρόντισε γι αυτό).
Η τότε κυβέρνηση είχε δηλώσει ότι "έγινε ότι καλύτερο μπορούσαμε", ενώ τώρα αποδεικνύεται ότι δεν υπήρχε κανένας στον τόπο θυσίας να σώσει ζωές. Δεν υπήρχε επίσης καμία καθοδήγηση.
Οι ίδιοι οι πολίτες που σε λίγους μήνες θα πάνε στις κάλπες για να ψηφίσουν δεν πρόκειται να τιμωρήσουν τους τότε κυβερνώντες που εκπροσωπούσαν μια σμπαραλιασμένη χώρα παντού. Από τα σύνορα, μέχρι και το Μάτι.
Έχουν πάθε αμνησία. Ούτε αξιολογούν τον Πιερρακάκη που με το 112 ενώ είχαμε χειρότερες από το Μάτι φονικές πλημμύρες και φωτιές δεν είχαμε θύματα. Άλλωστε οι της προηγούμενης κυβέρνησης - θεατής στο Μάτι τον υβρίζει καθημερινά. Έφτασαν στο εξευτελιστικό σημείο να λένε ότι έσωσε τα παιδιά του στο Μάτι γιατί είχε το... Predandor (!).
Αλλά όπως γράφει ο φιλόσοφος Χρήστος Γιανναράς, "ο Νεοέλληνας ότι δεν μπορεί να υπάρξει έξω από σχήματα, ιδεολογικά ή και θεσμικά, που θωρακίζουν την ατομική προτίμηση. Ψηφίζει, όχι επειδή κρίνει, αξιολογεί, επιλέγει, αλλά μόνο για να αυτοβεβαιωθεί ότι κάπου «ανήκει».
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
