Ποια Παιδεία θέλουμε;

Ποια Παιδεία θέλουμε;

Η Νίκη Κεραμέως φαίνεται να επιβεβαιώνει πως ένα στα τρία πανεπιστημιακά τμήματα θα κλείσει λόγω έλλειψης φοιτητών και εφαρμογής της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, η οποία θα οδηγήσει στον αποκλεισμό 20.000 μαθητών. Αυτό καταγγέλλει η αντιπολίτευση.

Ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη: Θέλουμε άνεργα και αμόρφωτα παιδιά με ένα πτυχία χωρίς αντίκρισμα το οποίο μάλιστα έχει πληρωθεί αδρά από την οικογένεια;

Τα στοιχεία είναι συντριπτικά: Τρία στα 10 παιδιά δεν τελειώνουν ποτέ τις σπουδές τους στην Ελλάδα. Από τα υπόλοιπα επτά, ένα επίσης σημαντικό ποσοστό καταλήγει να κάνει άλλη δουλειά. Αντί το πολιτικό σύστημα να έχει ενεργοποιηθεί για να ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ αυτή την εφιαλτική κατάσταση, τρέχει να την υπερασπιστεί για να συνεχιστεί. δεν είναι ντροπή;

Βγαίνουν λοιπόν στα κάγκελα με το επιχείρημα ότι 20.000 μαθητές δεν θα μπουν στα Πανεπιστήμια, αντί να υπεραπίζονται μια ΑΛΛΗ ΠΑΙΔΕΙΑ που χρειάζεται εσπευσμένα η κοινωνία μας.

Ο Roberto Mangabeira Unger, στο βιβλίο «The Knowledge Economy», εξηγεί ότι το είδος της παιδείας που απαιτείται σήμερα, υπερβαίνει τα όρια ανάμεσα σε επαγγελματική κατάρτιση και τη γενική εκπαίδευση.

Και ο Αρίστος Δοξιάδης που τον μνημονεύει προσθέτει:

- Η παιδεία προτάσσει την επιλεκτική εμβάθυνση με πρακτικές δοκιμές και εφαρμογές, όχι την επιφανειακή ευρύτητα. 

- Το νέο πλαίσιο της εκπαίδευσης είναι η συνεργασία, όχι η αυθεντία και η ατομική μελέτη. 

Η παιδεία στην Ελλάδα έχει λάβει υπόψιν της τα παραπάνω; Όχι φυσικά. Και τι κάνει; Τα πτυχία που δίνουν τα περισσότερα τμήματα των ελληνικών ΑΕΙ δεν είναι πραγματικό εφόδιο για το μέλλον.

Συνεπώς, ναι. Το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια που συζητιέται αυτές τις μέρες πολύ σωστά ορίζει για κάθε τμήμα μια ελάχιστη βάση εισαγωγής, που θα συνδέεται με τον μέσο όρο βαθμολογίας που έλαβαν οι υποψήφιοι της σχετικής δέσμης εκείνη τη χρονιά.

Όσοι δεν μπουν στα ΑΕΙ θα περάσουν σε Τεχνικές Σχολές, θα γίνουν χρήσιμοι και θα έχουν από νωρίς επαγγελματική αποκατάσταση.