Περί απόρριψης

Απόρριψη

Η Ελλάδα είνια η χώρα της ταπείνωσης και της απόρριψης. Είμαι μόνος σε ένα καφέ το μεσημέρι όταν μπαίνει μεσα μια νεαρή γυναίκα. Ζητά λίγα κέρματα δηλώνοντας καρκινοπαθής. Μόνο σε ένα τραπέζι της δίνουν κάτι σε όλα τα άλλα της λένε "όχι". Και τότε βλέπω έναν σερβιτόρο να την πλησιάζει και να της ζητά να αποχωρήσει γιατί ενοχλεί.

Είναι η στιγμή που σκέπτομαι: Κι αν είναι όντως καρκινοπαθής;. Αν πράγματι δεν μπορεί να επιβιώσει και μάχεται στους δρόμους; Τότε ο πόνος της θα είναι αβάστακτος. Ακόμα και σε αυτή την φοβερή κατάσταση της υγείας της την ταπεινώνουν και την απορρίπτουν.

Αυτή η συγκλονιστική εκδοχή αφορά τελικά ολόκληρη τη χώρα. Η ταπείνωση και η απόρριψη είναι το προσωπικό βίωμα των περισσοτέρων. Αυτή είναι η υπέρτατη δυστυχία στην χώρα. Ξεκίνησε επί ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του 80 όταν προσλήψεις, τοποθετήσεις σε κρατικές θέσεις, αργομισθίες, δεν είχαν σχέση με την αξία και την ποιότητα των ανθρώπων, αλλά με το αν είνια κομματικά υποταγμένοι.

Συνεχίστηκε επακριβώς με το μπλε ΠΑΣΟΚ που λεγότα ΝΔ και συνεχίζεται επίσης επακριβώς με το ροζ ΠΑΣΟΚ. Δείτε:

Μια από τις απαιτήσεις των δανειστών μας είναι η δραστική μείωση των κρατικών δαπανών ώστε να μην κόβονται συντάξεις και να μην έχουμε συνεχή άδικη υπερφορολόγηση.

Τι κάνει (και) αυτή η κυβέρνηση; Προσλαμβάνει συνεχώς με διάφορα τρικ ημέτερους. Το κάνει κρυφά και το μαθαίνουμε από τα ΦΕΚ όπου δημοσιεύονται. Μιλάμε για 27.000 νεοδιορισμένους κατά παράκαμψη του ΑΣΕΠ, αργομίσθων, που επιβαρύνουν κατά 500 έως 600 εκατομμύρια ευρώ ετησίως τις κρατικές δαπάνες.

Δεν μένω στο κόστος των προσλήψεων αλλά στην ουσία: Με ποια κριτήρια έγιναν αυτές οι προσλήψεις; Πάλι μόνο με την κομματική ταυτότητα; Τι λέμε σε 1.200.000 άνεργους, οι περισσότεροι επί χρόνια που κανείς ΔΕΝ ενδιαφέρεται να αν ζουν ή αν πεθαίνουν;

Λυπάμαι βαθύτατα για αυτή την διαχρονική κατάντια της ελληνικής κοινωνίας που ευρισκόμενη σε αφασία ανέχεται τα πάντα, όντας αφοπλισμένη. Όπως το να είναι όλοι οι Έλληνες στα αζήτητα.