Οι νάνοι της πολιτικής απέναντι στο 21χρονο
Η διαφορά του δημοκράτη από τον φασίστα είναι ευδιάκριτη στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού. Οι φασιστικής αντίληψης πολιτικοί τον βλέπουν σαν... ποινικό κρατούμενο που λήστεψε μια Τράπεζα, πέρασε με κόκκινο, έβαλε ένα γκαζάκι σε ΑΤΜ και παέι λέγονας.
Οι άνθρωποι που σκέφτονται δημοκρατικά βλέπουν ένα παιδί που από τα 15 του ξεκίνησε να μάχεται για τις ιδέες του (κι ας διαφωνούμε όλοι οι υπόλοιποι με αυτές, αν διαφωνούμε...). Είναι τόσο απλό: Οι φασίστες του καθωσπρεπισμού απέναντι στους δημοκράτες των βαθιά ανθρώπινων συναισθημάτων.
Μόνο μια βαριά άρρωστη κοινωνία θα άντιστεκόταν σε ένα... φυλακισμένο παιδί και θα προσπαθούσε να το νικήσει με νόμους καταστολής, δικολαβίστικα επιχειρήματα και λογίδρια που περιφρονούν κάθε ίχνος ανθρωπιάς.
Νοιώθω εντελώς αηδιασμένος από την ανεπάρκεια των προσώπων της εξουσίας που ενώ μπορούν εύκολα, γρήγορα, ανθρώπινα, να τερματίσουν τον κατήφορο προς τον θάνατο ενός παιδιού που δίνει μια δική του ιδεολογική μάχη να μας βγάζουν και λόγους οι άθλιοι για κράτος δικαίου.
Λυπάμαι βαθύτατα διότι δεν έχουν ούτε το ηθικό ανάστημα, ούτε το μέγεθος του δημοσίου προσώπου που τολμά. Κρύβονται πίσω από τη ζωή αυτού του παιδιού που μάχεται με μια πρωτοφανή αξιοπρέπεια. Μόνο την γενική περιφρόνηση αξίζουν.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
