Οδηγώντας στην ερημιά

Οδηγώντας στον πιο έρημο δρόμο της χώρας

Τελειώνοντας τη συνάντησή μου ατο Μουζάκι Καρδίτσας στη βιομηχανία νερού "Θεώνη", είχα τη φαεινή ιδέα να ρωτήσω: "Είδα πιο κάτω μια ταμπέλα που έλεγε "προς Άρτα". Αξίζει να επιστρέψω από εκεί;"

Με απέτρεψαν αμεσως λέγοντάς μου ότι είναι ένας δύσβατος ορεινός δρόμος που θα με ταλαιπωρήσει. Ακριβώς αυτό ήθελα να ακούσω. Έτσι 3 χιλμ πιο κάτω αντί να πάρω τον συνηθισμένο δρόμο επιστροφής μέσω Λαμίας, έστριψα δεξιά για Άρτα.

Οδηγώντας ένα σαραβαλάκι 20 χρόνων που αντιπαθεί τις εθνικές οδούς (γιατί δεν μπορεί να τις τρέξει) άρχισα να ανηφορίζω στα Άγραφα σχεδόν εκστασιασμένος. Πλαγιές χιονισμένες, γκρεμοί, άγριες εικόνες και απόλυτη ηρεμία. Αυτό το τελευταίο ήταν που έκανε την διαδρομή μοναδική.

Έχω οδηγήσει άπειρα χιλιόμετρα γιατί μου αρέσει πολύ. Ποτέ όμως δεν είχα την εμπειρία που έζησα αυτή τη φορά. Ο δρόμος ήταν άθλιος αφού πάνω του υπήχαν πέτρες που είχαν κατρακυλήσει απο πλαγιές, περνούσαν νερά από τα χιόνια που έλιωναν, όμως σε αποζημίωνε η ομορφιά της φύσης. 

Ποτάμια, δάση με υψηλά δέντρα και μια ακινησία που στο τέλος με σόκαρε. Επί ώρα δεν συνάντησα ούτε ένα αυτοκίνητο μα ούτε έναν άνθρωπο. Περνούσα από μικρά χωριά και δεν υπήρχε ίχνος ζωής. Κάποιες στιγμές το πράγμα δυσκόλευε αλλά ήμουν πάντα μόνος στο πουθενα,ευτυχώς όμως σε μια πανέμορφη μα τόσο έρημη φύση.

Ξαφνικά και ενώ έβρεχε μέσα στη μουντάδα του βουνού έιδα κάποιες σήραγγες. Τις πέρασα άναυδος αφού όχι μόνο ήσαν θεσκότεινες αλλά έσταζαν λές και έβρεχε μέσα σε αυτές! 

Χρειάστηκα 3 ώρες για να διανύσω μόλις 120 χιλιόμετρα. Δεν ήταν καλή ιδέα να στρίψω δεξια. Θα το ξανακάνω; ΟΧΙ. Άξιζε που το έκανα; Ναι, για νάχω να το λέω!