Κλέβοντας τους κόπους μιας ζωής

Κλέβοντας τους κόπους μιας ζωής (των άλλων...)

Είχε εργαστεί για ένα μικρό διάστημα στον Καναδά. Κάποια στιγμή επέστρεψε στην Ελλάδα, εργάστηκε εδώ και εν τέλει βγήκε σε σύνταξη. Έκπληκτος παρέλαβε ένα πρωϊνό έναν φάκελο από την χώρα στην οποία εργαζόταν. Τον άνοιξε και είδε μια επιταγή 40 ευρώ!

Όπως του εξηγούσε μια επισυναπτόμενη επιστολή, αυτά τα 40 ευρώ θα τα έπαιρνε δια βίου και είχαν σχέση με τα ασφάλιστρα που είχαν πληρωθεί στο διάστημα που εργάστηκε εκεί. Κάθε φορά που έρχονται τα 40 ευρώ το... γλεντάει (άλλοτε πάει σινεμά, άλλοτε κερνά τα ούζα της παρέας ή αγοράζει ένα βιβλίο, παίρνει ένα παντελόνι και μια μπλούζα κ.λ.π.).

Και ερχόμαστε στην Ελλάδα. Εδώ οι δανειστές πιέζουν για αύξηση των ελάχιστων απαιτούμενων ημερών ασφάλισης για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος σε 6.000 από 4.500 που είναι σήμερα, δηλαδή από τα 15 στα 20 χρόνια. Αν καταλαβαίνω καλά, ακόμα και αν έχεις εργαστεί καμιά 10αριά χρόνια και έχεις πληρώσει ουκ ολίγα δεν θα σου έρθει ποτέ αυτή η επιταγούλα των... 40 ευρώ.

Πρόκειται για αδιανόητο κανιβαλισμό φυσικά. Η απλή λογική - και το τίμιο - λέει ότι πρέπει να πάρεις ανάλογα με το τι έχεις πληρώσει, ανεξάρτητα από το χρόνο.. Και φυσικά ακόμη και όσοι έχουν γεράσει ανασφάλιστοι, ακόμα και αυτοί να έχουν ένα μηνιαίο επίδομα για να αντέξουν.

Δυστυχώς, σήμερα κινδυνεύουμε να έχεις πληρώσει και να μην πάρεις τίποτε... Έργα και ημέρες των βολεμένων κατά των απλών ανθρώπων.