Θάνατος στα εξωτερικά Ιατρεία

Θάνατος στα εξωτερικά Ιατρεία

Ο θάνατος του 49χρονου στην Πάτρα όπου πήγε στο Νοσοκομείο "Άγιος Ανδρέας", με έμφραγμα και τον έδιωξαν χωρίς να τον δουν με αποτέλεσμα να πεθάνει λίγα μέτρα πιο πέρα, δεν είναι το πρώτο περιστατικό άδικου θανάτου σε νοσοκομείο.

Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, πάλι σε Νοσοκομείο ένας πολίτης πήγε στα εξωτερικά Ιατρεία δηλώνοντας ότι πεθαίνει!

Νοσηλευτικό προσωπικό και γιατροί του είπαν ότι δεν έχει τίποτε και τον έδιωχναν. Αυτός απελπισμένος αρνήθηκε να φύγει. Δεν έφυγε φωνάζοντας ότι πεθαίνει, ούτε όταν ήρθε η security.

Τελικά αποφάσισαν να τον αφήσουν σε μια καρέκλα στα επείγοντα. Λίγο μετά σε αυτή την καρέκλα ήταν νεκρός...

Αυτό το δεύτερο περιστατικό είναι ακόμα πιο απάνθρωπο από το πρώτο, γιατί ο ασθενής προπηλακίστηκε λεκτικά, πέθανε ΜΕΣΑ στο Νοσοκομείο, κανείς δεν αξιολόγησε σωστά την περίπτωση του. Δεν είδα τότε να ζητούνται παραιτήσεις.

Ένα ερώτημα είναι: ΓΙΑΤΙ; Γιατί χάθηκαν δυο άνθρωποι που μπορούσαν να σωθούν; Πως και ολόκληρα Νοσοκομεία αδράνησαν σε παρακλήσεις ανθρώπων με πρόβλημα ζωής ή θανάτου; Δυστυχώς η απάντηση είναι εδώ και δεκαετίες γνωστή.

Μόνο στην Ελλάδα, στα εξωτερικά της Ιατρεία, συνωστίζονται ταυτόχρονα δεκάδες άνθρωποι. Από έναν, που του πονάει το δόντι μέχρι και έναν που βιώνει έμφραγμα. Πρακτικά είναι περίπου αδύνατον να αξιολογηθεί από το νοσηλευτικό προσωπικό ποιος προηγείται. Έτσι μπορεί αυτός με το δόντι να περάσει πρώτος επειδή ήρθε νωρίτερα και αυτός με το έμφραγμα να περιμένει, με τον χρόνο να τον απειλεί.

Καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να διαχωρίσει την προσέλευση των απλών περιστατικών από τα βαριά περιστατικά. Να γίνεται δηλαδή εκ των προτέρων η αξιολόγηση τους. Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο να χάνονται νέοι άνθρωποι ακόμα και όταν εκλιπαρούν για τη ζωή τους μέσα στα νοσοκομεία.