Η κυρία της παρακμής...
Οδηγώ στο κέντρο της Αθήνας. Διασχίζω έναν δρόμο πολύ κοντά στην Ομόνοια όπου όλη την ημέρα συναθροίζονται άνθρωποι - ναυάγια, κατεστραμμένοι από διάφορες αιτίες : Η κρίση, τα ναρκωτικά, κάθε λογής αδιέξοδα. Σταματώ στο κόκκινο φανάρι και τότε βλέπω μια λεπτή γυναίκα μεταξύ 40 και 50 ετών να ωρύεται απευθυνόμενη κάπου πίσω μου.
Έξαλλη, γεμάτη θυμό και αγανάκτηση περνά από μπροστά μου. Φορά ένα φθηνό μακρύ φόρεμα - θα μπορούσες να πεις με γραμμή βραδινής τουαλέτας - με όλη την πλάτη γυμνή..! Αυτή η εικόνα μου μένει και όταν ξεκινώ (στο πράσινο) σκέπτομαι ότι αυτή η γυναίκα της συντριβής με αυτό το φόρεμα προσπαθεί να εξισορροπήσει λίγη από τη χαμένη της αξιοπρέπεια.
Ξέρει ότι έχει νικηθεί, ότι είναι πια καταγής. Ξέρει ότι δεν μπορεί να ελπίζει πουθενά και ότι η ίδια δεν έχει ούτε όπλα ούτε την ψυχή πια για να ξανασηκωθεί. Και τι της έχει απομείνει; Να χτενιστεί όσο καλύτερα μπορεί και να φορέσει ένα φόρεμα αυτοπεποίθησης (έστω και αν στην προκειμένη περίπτωση επιτυγχάνει τα ακριβώς αντίθετα).
Σε αυτή την εικόνα συγκεντρώνονται ΟΛΑ όσα συνθέτουν την αποτυχημένη κοινωνία, μέρες της οποίας ζούμε. Όταν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς ελπίδα, όταν το καλύτερο που μπορεί να κάνεις κάποιος είναι να σύρεται σε παρακμιακούς δρόμους φορώντας ένα φόρεμα της "καλής ζωής" η αποτυχία μας είναι συγκλονιστική, υπαρξιακή, ανείπωτη, απελπιστική.
Την ίδια ώρα φελλοί της καθημερινότητας και του καθωσπρεπισμού μιλούν δημόσια για μια ευημερία που δεν ξέρω αν την βλέπει κανείς, κάνοντας τα πάντα χειρότερα.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
