Ζηλεύοντας το... World Party
Στη δημοσιογραφία που επέλεξα να ακολουθήσω από 16 χρονών, ελάχιστες είναι οι φορές που ζήλεψα κάτι. Αντίθετα σχεδόν καθημερινά με στενοχωρεί η ανεπάρκεια, το ψεύδος, η ευτέλεια, το τίποτα που όχι μόνο υπάρχουν στις προθήκες των μεγάλων ΜΜΕ αλλά ανταμοίβονται κιόλας με πολλά χρήματα και δόξα.
Στην πραγματικότητα ήταν ένα κείμενο ενός εξαιρετικά ευαίσθητου και μορφωμένου ανθρώπου.
Τι άλλο έχω ζηλέψει; Λοιπόν ναι, έχω ζηλέψει την εκπομπή World Party στην τηλεόραση του "Alpha". Δυο τύποι γυρίζουν τον πλανήτη όχι για να δουν τα φολκλορ σε κάθε χώρα αλλά για να μπουν στο μεδούλι της πραγμαικής ζωής.
Χθες τους είδα να πηγαίνουν Μογγολία. Να επισκέπτονται ένα ανθρακωρυχείο όπου εργάζονται άνθρωποι σε αφόρητες συνθήκες. Μετά ταξίδεψαν επί ώρες σε στέπες για να φτάσουν σε μια νομαδική φυλή που ζει από την εκτροφή ταράνδων...
Τους ζηλέυω τους τύπους γιατί κάποια στιγμή θα 'έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο, θα έχουν γευτεί τα σαλόνια αλλά και τις δυσκολίες της ζωής, θα είναι πλήρεις εικόνων, γνώσης και ουσίας. Μαζί τους!
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
