Στις επερχόμενες εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 συμμετέχουν ως υποψήφιοι βουλευτές περισσότεροι από 50 δημοσιογράφοι.
Ο αριθμός από μόνος του δημιουργεί ερωτήματα και προβληματισμούς. Πού βρίσκονται τα όρια στη σχέση των δημοσιογράφων, όχι βεβαίως με την πολιτική αλλά με τους πολιτικούς; Ποιος τα θέτει;
Κάποιοι μουχλιασμένοι κανόνες δεοντολογίας των οποίων ωστόσο το «ξεσκόνισμα» και η υπακοή σε αυτούς μπορεί να απελευθερώσουν σε βάθος το επάγγελμα της δημοσιογραφίας; Ο καθένας μόνος του; Εχοντας πρωτίστως την επιθυμία και τη βούληση να απαντήσει τα ερωτήματα, ανεξαρτήτως εάν η προσπάθεια συγκρότησης ενός εσωτερικού δυναμικού εαυτού ο οποίος προϋποτίθεται ακόμα και για να τα θέσει αποβεί άκαρπη;
Γιατί έχει σημασία να συμμετάσχουν ως πολιτικοί στην πολιτική και ποια είναι αυτή σημασία; Ορίζεται μόνον από το δημοκρατικό δικαίωμα του εκλέγεσθαι; Πώς θα συμβιβαστεί και σε ποιον κοινό τόπο θα συναντηθεί η, επί τη βάσει αρχών, ανοικτή απροκατάληπτη δημοσιογραφική σκέψη με έναν κομματικό μηχανισμό;
Εκατό χρόνια πριν, στις 29 Ιανουαρίου του 1919, ο κορυφαίος κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ έδινε μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου με τίτλο «Politik als Beruf - Η πολιτική ως κάλεσμα».
Η λέξη «Beruf» στα γερμανικά σημαίνει επάγγελμα, έχει όμως και μια δεύτερη σημασία, θρησκευτικής προέλευσης: κάλεσμα. Αυτό που ονομάζεται vocation στα αγγλικά, δηλαδή, η θεϊκή κλήση του κάθε ατόμου να εκπληρώσει μια συγκεκριμένη αποστολή, ένα καθήκον στη διάρκεια της ζωής του.
Το ερώτημα είναι: Ο δημοσιογράφος που υποτίθεται ότι κρίνει την εξουσία πως και κατεβαίνει σαν πολιτικός για να γίνει μέρος της, ποιο ακριβώς θείο κάλεσμα του ήρθε; Και για πόσο υποτάχθηκε στην εξουσία για να τον επιλέξει;
