Δολοφονώντας πολλές φορές την 27χρονη Ρομά

Δολοφονώντας πολλές φορές την 27χρονη Ρομά

Καθημερινά παρακολουθώ την επικαιρότητα ώστε να εκφράσω την άποψη μου. Υπάρχουν θέματα που τα προσεγγίζω με ψυχραιμία. Υπάρχουν όμως και θέματα που με θλίβουν, ειλικρινά με στενοχωρούν.

Ένα από αυτά είναι η είδηση ότι μια 27χρονη Ρομά που είχε καταδικαστεί σε 12 χρόνια φυλακή για κλοπές, αυτοκτόνησε με την ζακέτα της μέσα σε κρατητήριο. Δεν είναι αλήθεια όμως ότι αυτοκτόνησε και αυτό είναι που θλίβει...

Η 27χρονη Ρομά είχε δολοφονηθεί από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε. Μπορώ να υποθέσω ότι από 5 χρονών την έστελναν να ζητιανεύει. Ότι αργότερα την έβαζαν να κλέβει. Φυσικά δεν πήγε ποτέ σχολείο.

Γνώριζε το πολύ 300 - 400 λέξεις και δεν είχε ιδέα για την πραγματική ζωή, δεν μπορούσε να αξιολογήσει τίποτε, άρα ούτε και να χαρεί τίποτε. Μόνη διέξοδος να κλέβει, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο για να ζήσει.

Ποιοι την δολοφόνησαν ξανά και ξανά; Πρώτα η φυλή της που την μετέτρεψε σε ένα ανθρώπινο ζόμπι, μια ΝΕΚΡΗ ύπαρξη, χωρίς αληθινή ζωή. Μετά το πολιτικό σύστημα της χώρας που την είχε αφήσει στην αμάθεια,  την απελπισία. Στο τέλος, την τιμώρησε κιόλας με φυλακή λες και ήταν μια συγκροτημένη και μορφωμένη κοπέλα που είχε και ευθύνες απέναντι στην κοινωνία.

Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι όταν την σκέφτομαι να τρέμει την φυλακή, να μην αντέχει την στέρηση της ελευθερίας της και να αποφασίζει μέσα στο κρατητήριο να κρεμαστεί. Με δέος σκέπτομαι ότι μπορεί να την οδήγησε στην αυτοκτονία η απόγνωση και η απελπισία: Η διαπίστωση δηλαδή από την ίδια ότι ήταν μια ύπαρξη που δεν μπορούσε να ενταχθεί πουθενά, δεν μπορούσε να κατανοήσει τι ακριβώς ζει. Να βίωνε την κορυφαία εκείνη στιγμή αυτογνωσίας ότι  (χωρίς να φταίει) είναι και θα είναι ένα τίποτα. Και το τίποτα δεν έχει έτσι κι αλλιώς ζωή...

Μακάρι να υπήρχε μια κοινωνία που να μπορούσε να πάρει χρόνια πριν από το χέρι αυτή την ΑΘΩΑ ΥΠΑΡΞΗ, αυτό το θύμα της κοινωνίας και της φυλής της και να της δείξει τις ομορφιές αυτής της σύντομης ζωής. Όμως η φυλή της και το κράτος, δεν έκαναν ποτέ τίποτε για αυτήν.

Μόνο να την εκμεταλλεύονται και να την τιμωρούν ήξεραν, κρατώντας την ένα ανθρώπινο ζόμπι. Όταν για μια στιγμή κατάλαβε τι και που ζούσε, είδε το κρέμασμα από την ζακέτα της σαν την μια και μοναδική λύση.