Ακαταδίωκτοι
Μόνο μια αξιοθρήνητη πολιτικά και λειτουργικά χώρα όπως η Ελλάδα θα είχε δικαστικά το ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟ για το... σύνολο των πολιτικών της προσώπων. Στην υπόλοιπη Ευρώπη ο πολιτικός που κλέβει για παράδειγμα έναν πολίτη, αποβάλλεται από το κόμμα ή την κυβέρνηση και ιδιωτεύει. Φυσικά δικάζεται.
Το ίδιο έχει συμβεί με πολιτικούς που εξοστρακίστηκαν "δι ασήμαντον αφορμήν" όπως Βρετανός υπουργός που είχε περάσει προσωπικά του μικροέξοδα στον προϋπολογισμό του υπουργείου του. Παραιτήθηκε αμέσως και δεν επέστρεψε ποτέ.
Στην Ελλάδα και οι 300 της Βουλής δεν δικάζονται για τίποτε. Για μικρά και μεγάλα του ποινικού κώδικα έχουν ασυλία. Τα Δικαστήρια είναι υποχρεωμένα να μην αγγίζουν κάθε φάκελο που φτάνει σε αυτά, όσο βαρύ και να είναι το αδίκημα (κακούργημα). Στέλνουν την δικογραφία στη... Βουλή η οποία στη συνέχεια αποφαίνεται ότι ο ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ δεν πρέπει να δικαστεί,
Πέραν της ασυλίας των 300 βουλευτών, το πολιτικό σύστημα της χώρας προχώρησε και σε μια πρωτοφανή πράξη ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ και των υπουργών από βαρύτατες πράξεις τους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπερψήφισαν το 2003 με 268 βουλευτές, τον περίφημο νόμο "περί ευθύνης υπουργών"
(νόμος 3126/2003) μαζί με τους βουλευτές και του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Δείτε τη χρονιά: 2003: Είναι η περίοδος της μίζας και κυρίως των εξοπλιστικών και ενώ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ (μα όλοι...) ψήφισαν να απαλλάσσονται κάθε ευθύνης αυτοί που οργάνωναν τα "πάρτι της μίζας", όταν αλλάζει η κοινοβουλευτική περίοδος.
Κανείς δεν έχει αντίρρηση να προστατεύονται οι πολιτικοί όταν ασκούν το δημόσιο έργο τους και να μην μπορεί ο κάθε πολίτης να τους σύρει στα δικαστήρια για αποφάσεις και πράξεις τους. Άλλο όμως αυτό και άλλο να έχει ένας βουλευτής σφραγισμένες επιταγές και να μην δικάζεται. Επίσης να ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ακόμη και εντός μηνών κάθε κακούργημα υπουργού, όταν ο πολίτης έχει 20ετία.
