Ίδιο "αφεντικό";
Aς υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα καταγώγιο όπου οι ιδιοκτήτες του, οι υπάλληλοι και όσοι έχουν την ευθύνη του χώρου, το απαξιώνουν καθημερινά με τις πράξεις και τον λόγο τους. Έρχεται το νεο αφεντικό και υπόσχεται ότι όλα θα αλλάξουν. Η ποιότητα θα επιβληθεί παντού: στον χώρο, στις πράξεις, στον λόγο.
Γεμάτοι ελπίδα, οι πιστοί πελάτες σπεύδουν για να απολαύσουν επιτέλους τον αγαπημένο τους χώρο, αναβαθμισμένο και με τις προδιαγραφές που οι ίδιοι πάντα ήθελαν. Και τι διαπιστώνουν; Ότι ενώ έχουν αλλάξει τα πρόσωπα, το καταγώγιο είναι πάντα ότι ήταν...
Σκέπτομαι ότι ακριβώς αυτό ζούμε στην πολιτική ζωή της χώρας. Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης μετέτρεψε την υπέροχη αυτή χώρα σε ένα καταγώγιο μιζών, κλεπτοκρατίας, αναξιοκρατίας και στο τέλος αφόρητης καθημερινότητας όπου κυριαρχούσε το ψεύδος η ευτέλεια και η ανέξοδη καφενόβια ρητορική.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν όντως το νεο, δεν θα κυριαρχούσαν στην καθημερινότητα ως πρώτη είδηση τα τηλε-σποτ της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Δεν θα βλέπαμε υπουργούς από το πρωί να διαπληκτίζονται στα καφενόβια ΜΜΕ χωρίς να έχουν τίποτε να πουν.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το νεο, θα γνωρίζαμε λεπτομερώς τι αλλάζει στις ζωές μας, θα ξεδιπλωνόταν μπροστά μας το σχέδιο εκσυγχρονισμού της χώρας, δεν θα βλέπαμε και πάλι τεκμήρια και ψευδόμενους υπουργούς να αλλάζουν κάθε 24 ώρες ότι προανήγγειλαν την πρηγούμενη ημέρα.
Στο "καταγώγιο η Ελλάς", φοβάμαι ότι και το νεο αφεντικό δεν έχει ιδέα τι πρέπει να κάνει για να το αλλάξει, ούτε και το μπορεί.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
