Ήρωας πάντα ο ηττημένος

Υποβλήθηκε από ουτις στις Τετ, 14/04/2021 - 10:04.

Διαβάζω ένα κείμενο του Τάκη Θεοδωρόπουλου ("Καθημερινή") και η εξαιρετική οπτική γωνία του με υποχρεώνει να το μοιραστώ μαζί σας. Γράφει σε ένα σημείο λοιπόν:

"... Για εμάς, ήρωας είναι πάντα ο χαμένος, ο ηττημένος, ο κυνηγημένος. Ακόμη και στην πιο πρόσφατη Ιστορία μας. Η ηθική κυριαρχία της Αριστεράς στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης οφείλεται στην κατ’ αρχήν αποδοχή ότι οι πραγματικοί ήρωες του Εμφυλίου είναι οι ηττημένοι κομμουνιστές.

Οι νικητές είναι οι άλλοι. Ακόμη και όσοι παραδέχθηκαν επιτέλους πως έσωσαν την Ελλάδα από τη μοίρα της Αλβανίας δεν αγγίζουν το αίσθημά μας. Έτσι, η φωτογραφία του Βελουχιώτη βρήκε θέση ακόμη και σε υπουργικά γραφεία.

Θα μου πείτε, είμαστε παιδιά της μεγάλης τραγικής παράδοσης η οποία διατρέχει την ελληνική ύπαρξη λες και έχει φωλιάσει στις τροπές της γλώσσας μας. Ο τραγικός ήρωας, για να αποθεωθεί, όπως ο Οιδίπους στον Κολωνό, οφείλει να ηττηθεί από τη μοίρα του.

Τον εκφυλισμό του αισθήματος τον ζήσαμε με την οικονομική κατάρρευση. Οι «Αγανακτισμένοι» της πλατείας Συντάγματος αισθάνονταν ήρωες επειδή η Ελλάδα είχε χάσει το παιχνίδι..."

"... Στα πρώτα διακόσια χρόνια ηρωοποιήσαμε τις ήττες μας. Φτάσαμε να αγιοποιήσουμε τον Μακρυγιάννη επειδή μας έπεισε ότι η μοίρα μας είναι η μοίρα του αδικημένου.

Ψυχολογικά δυσκολευόμαστε ακόμη και σήμερα να παραδεχθούμε ότι αυτά τα διακόσια χρόνια είναι στην πραγματικότητα μια επιτυχημένη ιστορία. Σαν να φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τον εαυτό μας. Η ενδοχώρα της ψυχής μας αποστρέφεται την επιτυχία. Τη φθονεί.

Κι έτσι φτάσαμε να πλατσουρίζουμε στα ρηχά της μετριοκρατίας, μια αποτυχία που υπονομεύει μια κατά τα άλλα επιτυχημένη Ιστορία".

Σκέφτομαι ότι ακόμα και στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο που τόσο μας επηρέασε. ο κάθε πλούσιος ήταν πάντα ο κακός και ο φτωχός ήταν οπωσδήποτε ο ήρωας... Αυτό κρατάει ακόμα; Τι λέτε;