Ενα χάρτινο Debate
Είδα ελάχιστα το debade. Κάνοντας ζάπινγκ προτιμούσα να δω μπάσκετ, αλλά η κύρια αιτία που το απέφευγα ήταν ότι δεν θα άκουγα τίποτε το καινούργιο. Ήταν βέβαιο ότι οι πολιτικοί αρχηγοί θα επαναλάμβαναν όλα όσα ήδη λένε εβδομάδες τώρα. Αυτό προσωπικά μου είναι βασανιστικό.
Ωστόσο υπάρχουν σχόλια που μπορεί να κάνει κανείς για την τηλεμαχία. Το πρώτο είναι ότι οι δημοσιογράφοι στάθηκαν σε υψηλό επίπεδο υποβάλλοντας σκληρές ερωτήσεις, (άσχετα αν δεν απαντήθηκαν ποτέ...).
Το δεύτερο είναι ότι υπήρξε μια ευγένεια στην διαδικασία των μονολόγων, δεν είχαμε δηλαδή τοξικότητα (μόνο ψεματάκια αλλά αυτά είναι για κάποιους η μόνη τους τακτική, τι να κάνουμε;).
Δεν είδα επίσης το deβaτe διότι γνωρίζω πολύ καλά ότι οι εκλογές έχουν ήδη κριθεί. Ποτέ στην Ελλάδα οι εκλογές δεν κρίνονται την Κυριακή που πάμε στην κάλπη. Τα αποτελέσματα τους είναι γνωστά μέρες ή και εβδομάδες πριν γι αυτό και όλοι κινούνται ανάλογα.
Θα σας θυμίσω ότι το 2015, την Κυριακή έγιναν οι εκλογές και την Δευτέρα ώρα 9 το πρωί, ανακοινώθηκε η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Γνώριζαν πολύ πριν τα ποσοστά που θα έπαιρναν και είχαν συμφωνήσει στα πάντα. Μέχρι και τα υπουργεία.
Υπό αυτή την έννοια γνώριζα ότι και το προχθεσινό debate θα γινόταν με τους έξι αρχηγούς να γνωρίζουν ότι οι εκλογές έχουν κριθεί οπότε το μόνο που τους ενδιέφερε θα ήταν να βελτιώσουν αν μπορούν τα ποσοστά τους. Να γιατί δεν υπήρξε ούτε μια φράση για συνεργασίες. Δεν θα προκύψουν ποτέ.
Τελικό συμπέρασμα: Η τηλεμαχία δεν θα παίξει κανέναν απολύτως ρόλο στις εκλογές. Ήταν αναγκαία αλλά θα περάσει στην ιστορία χωρίς να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι πολιτικά.
Χωρίς μέλλον και ο (μικρός) ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι επιστρέφει στα ποσοστά του 2012 όταν οι δημοσκοπήσεις τον κατέγραφαν στο 3,5%.
Όπως συνέβη και με άλλα κόμματα (ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, Ποτάμι, Λεβέντης), ανέβηκε στο κύμα της διαμαρτυρίας, εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή οργή της πλειοψηφίας (λόγω του Σαμαρά, αυτός το επινόησε) και έφτασε να γίνει κυβέρνηση.
