Το ερώτημα έχει τεθεί αρκετές φορές, ποτέ όμως τόσο άμεσα ,όσο στο ντοκιμαντέρ «Woody Allen a documentary» του Ρόμπερτ Γουέιντε που προβλήθηκε το μεσημέρι της Τετάρτης 16 Μαίου στο πλαίσιο των Cannes Classics.
Κοιτάζοντας κατευθείαν στον φακό, ο Γούντι Αλεν, ο σκηνοθέτης δεκάδων αγαπημένων ταινιών από το «Πάρε τα λεφτά και τρέχα» το 1969, μέχρι το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» (που θυμίζω άνοιξε το περσινό φεστιβάλ των κανών), μας κάνει κοινωνούς στις πιο ενδόμυχες σκέψεις του, τις αγωνίες του αλλά και τις αγάπες του. Μοιρασμένο σε μικρά κεφάλαια που καλύπτουν ολόκληρη την ζωή και την καριέρα του, η ταινία βγάζει στο φως ωραίες πληροφορίες για τον μυστηριώδη αυτόν δημιουργό, από την εποχή που μικρός, μισούσε το σχολείο, μέχρι σήμερα, που εξακολουθεί να εργάζεται με πάθος γυρίζοντας περίπου μια ταινία τον χρόνο.
Για τον Γούντι Αλεν το γράψιμο είναι το παν και το γύρισμα της ταινίας «μια πραγματικότητα όχι πάντα ευχάριστη εξαιτίας των προβλημάτων που ανά πάσα στιγμή μπορούν να προκύψουν». Ο ίδιος γράφει εδώ και 40 χρόνια στην ίδια γραφομηχανή και δεν την αλλάζει ποτέ. Στεναχωριέται ακόμα και σήμερα που έχασε το καπάκι των πλήκτρων της πριν από 30 χρόνια. Όταν τον ρωτούν πως κάνει το αντίστοιχο copy / paste που όλος ο κόσμος κάνει στο κομπιούτερ, εκείνος βγάζει τα ψαλίδια ,τους συνδετήρες και τις κόλες του και τα δείχνει έτσι όπως ένα παιδί παρουσιάζει τα παιχνίδια του.
Στην ταινία μιλούν συνεργάτες, φίλοι, η αδελφή του παραγωγός Λέτι Αρονσον αλλά και πρώην έρωτες του Γούντι Αλεν, όπως οι ηθοποιοί Λουίζ Λάσερ και Νταϊάν Κίτον (η οποία ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά αυτόν τον «κοντό και αστείο ανθρωπάκο» που της χάρισε το Οσκαρ για την ερμηνεία της ως «Annie Hall»).
Η ταινία που θα μπορούσε κάλλιστα να παιχτεί και στις ελληνικές αίθουσες καλύπτει όλες τις δημιουργικές φάσεις του Αλεν, ξεκινώντας από την εποχή που έγραφε για κωμικούς stand up, περνώντας στην δική του εμπειρία στην stand up κωμωδία και στην συνέχεια σιγά σιγά στον κινηματογράφο όπου μετά την πρώτη, δυσάρεστη εμπειρία του «Τι νέα ψιψίνα;» αποφάσισε ότι δεν επρόκειτο να κάνει ποτέ ταινία έχοντας πάνω από το κεφάλι του κάποιον να του δίνει διαταγές.
Και από τότε , μέχρι σήμερα, έτσι ακριβώς δουλεύει.
Το μεγαλύτερο έγκλημα του Σαμαρά δεν ήταν ότι έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ το 1993 και έφερε το ΠΑΣΟΚ για μια οκταετία. Το μεγαλύτερο έγκλημα του ήταν η καταγγελία των μνημονίων από τα Ζάππεια.
Δηλητηρίασε έναν ολόκληρο λαό βαφτίζοντας ασθένεια ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. (Όλες οι άλλες χώρες χάρις στα μνημόνια βγήκαν από την κρίση σε χρόνους ρεκόρ).
