Σωτήρης Τσαφούλιας: Επιστρέφει στο θέατρο σκηνοθετώντας ένα έργο για τη σχέση του ανθρώπου με το Θείο

Ένα δυνατό, αλληγορικό έργο, που διαπραγματεύεται τη σχέση του ανθρώπου με την ανώτερη θεϊκή δύναμη, τον «Επισκέπτη» του Ερίκ Eμμανουέλ Σμιτ, επέλεξε ο Σωτήρης Τσαφούλιας για την φετινή θεατρική επιστροφή του. Η παράσταση, με πρωταγωνιστές τους Μάνο Βακούση, Μαρία Παπαλάμπρου, Φώτη Θωμαΐδη και Δημήτρη Παπαδάτο, θα φιλοξενείται από την 1η Φεβρουαρίου στο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

Το έργο μάς μεταφέρει στη Βιέννη, το 1938. Οι Ναζί έχουν εισβάλει στην Αυστρία και καταδιώκουν τους Εβραίους. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ εξακολουθεί να πιστεύει στο μέλλον και αρνείται να φύγει. Αλλά εκείνο το απόγευμα του Απριλίου, η Γκεστάπο συλλαμβάνει την κόρη του Άννα και την παίρνει για ανάκριση. Ο Φρόιντ παραμένει μόνος και απελπισμένος, όταν, ξαφνικά, ένας άγνωστος μπαίνει από το παράθυρο. Ποιος είναι; Ένας τρελός; Ένας μάγος; Είναι όλο αυτό απλώς ένα όνειρο; Είναι μια ενσάρκωση της αντίληψής μας για το υποσυνείδητο του Φρόιντ; Ή είναι πράγματι, όπως ισχυρίζεται, ο Θεός αυτοπροσώπως;

«Ο Επισκέπτης δεν είναι ένα πολιτικό έργο που αφορά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την εισβολή των Ναζί. Είναι ένα έργο φιλοσοφικό που έχει να κάνει με την πίστη του ανθρώπου σε αυτό που ονομάζουμε Θείο. Ο Σμίτ στην προσπάθεια του να συνομιλήσει με το Θεό, ως απόλυτο εκφραστή της πίστης, βάζει σε επίπεδο μυθοπλασίας τον Φρόιντ – το μεγαλύτερο υποστηρικτή του αντιθεϊσμού, να συναντηθεί μαζί του. Ο συγγραφέας δεν θέλει να μιλήσει για τους Ναζί και τους Εβραίους» εξηγεί ο Σωτήρης Τσαφούλιας και προσθέτει: «Ο Επισκέπτης είναι ένα αλληγορικό έργο. Στο πρόσωπο των Ναζί έχουμε την έκφραση οποιουδήποτε είδους ολοκληρωτισμού ή φασισμού και στο πρόσωπο τον Εβραίων έχουμε όλες τις κατηγορίες – ομάδες ανθρώπων που βάλλονται τα τελευταία χρόνια , ομοφυλόφιλους, Ρομά, γυναίκες κάθε τι δηλαδή που οι άνθρωποι με ολοκληρωτική σκέψη βλέπουν ως αντίπαλο και το δαιμονοποιούν».

Αναφερόμενος στα βασικά μηνύματα του «Επισκέπτη» ο Μάνος Βακούσης, σημειώνει: «Νιώθω ότι μέσα από αυτό το έργο, ο άνθρωπος μπορεί να ξανανιώσει και να γίνει άνθρωπος. Αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά το έργο αυτό μας μιλά για την αμφιβολία. Κατά βάθος δεν πιστεύουμε σε τίποτα, είμαστε ανελεύθεροι, με τις εμμονές μας σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο».