ΙΟΡΔΑΝΙΑ: Τόσο κοντά μας μα και τόσο μακριά (κείμενα - φωτογραφίες Γιώργος Μπάκας)

Η molonoti.gr, ξεκινά μια περιήγηση στις "άκρες του κόσμου", μέσα από κείμενα και φωτογραφίες του Γιώργου Μπάκα. Ξεκινάμε και πάμε Ιορδανία. "Τόσο κοντά μας μα και τόσο μακρυά" όπως μας εξηγεί αφού πόσοι από εμάς έχουμε σκεφτεί να την επισκεφθούμε;

- AMMAN

«Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο Μέγας».

Αυτό σκεφτόμουν πριν μερικές μέρες και μελαγχόλησα. 

Μικρός αλλά τόσο μεγάλος που μου φαίνεται αδύνατο να τον δω όλο στην διάρκεια μιας ζωής, και για να τον κατανοήσω, ούτε λόγος!

Αλλά μπορώ να προσπαθήσω … Το μάτι μου έπεσε στο εξώφυλλο του «Lonely planet» για την Ιορδανία με μια φωτογραφία της Πέτρας. Ένα ταξίδι που αναβάλλω συνέχεια ίσως επειδή είναι πολύ κοντά και μπορεί να περιμένει για «αύριο». 

Αυθόρμητα αποφάσισα πως το αύριο είναι τώρα και τηλεφώνησα στον πράκτορα για να μου οργανώσει ένα οκταήμερο στην Ιορδανία.

Και νά ‘μαι τώρα στον 9ο όροφο του ξενοδοχείου Landmark στο Amman. Πράγματι εύκολο ταξίδι, αφού διαρκεί μόνο δύο ώρες και δεν υπάρχει καμιά διαφορά ώρας. 

Φτάσαμε στο Amman με τον Ομάρ που θα είναι ο σοφέρ μου για τις επόμενες οκτώ ημέρες σε περίπου 40 λεπτά αφού το αεροδρόμιο Queen Alia βρίσκεται μόλις 35 χλμ. έξω από την πόλη. 

Η πρώτη εντύπωση μπαίνοντας στην πόλη είναι αδιάφορη. Μερικά πανύψηλα κτίρια, δύο τρεις μιναρέδες και πολύ μεγάλη κίνηση στον δρόμο. Πλησιάζει πέντε η ώρα και ο Ομάρ μού εξηγεί ότι πρόκειται για την ώρα, με την μεγαλύτερη κίνηση στο Amman-Rush hour. 

Το ξενοδοχείο είναι αυτό που περιμένει κανείς από ένα πεντάστερο ξενοδοχείο. Τίποτα περισσότερο. Το δείπνο στο ξενοδοχείο self service και μάλλον άνοστο. Δύο ασχημούλες Φιλιππινέζες σερβιτόρες προσπαθούν με τα χαμόγελά τους να βελτιώσουν την κατάσταση.

Η σάουνα που επισκέφτηκα μετά το δείπνο ήταν παγωμένη και δεν επρόκειτο να ζεσταθεί πριν περάσουν ώρες και έτσι ζήτησα από τον αρμόδιο υπάλληλο να φροντίσει να την ζεστάνει τουλάχιστον για αύριο.

Κανονίσαμε με τον Ομάρ που μιλάει καλά αγγλικά (έχει ζήσει στις ΗΠΑ), να με πάρει αύριο στις 9:30 για να δούμε την πόλη.

- ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ AMMAN

Όλη τη νύχτα έβρεχε και δυστυχώς το πρωί δεν ήταν καλύτερα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, περιήγηση στην πόλη δεν συζητιόταν και έτσι αλλάξαμε το πρόγραμμα και ξεκινήσαμε για την κοιλάδα του Ιορδάνη, την Βηθανία και την Νεκρά Θάλασσα. Μόλις απομακρυνθήκαμε λίγο από το Amman η οδήγηση έγινε πιο άνετη και σιγά-σιγά και η βροχή περιορίστηκε σε μια ψιχάλα.

Σταματήσαμε στο σημείο που μια πινακίδα έδειχνε το σημείο μηδέν σχετικά με το επίπεδο της θάλασσας και από το οποίο άρχιζε η κατάβαση μέχρι τα 415 μέτρα κάτω από το θαλάσσιο επίπεδο που βρίσκεται η Νεκρά Θάλασσα. Λίγο αργότερα αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο και στρίψαμε δεξιά προς τον Ιορδάνη ποταμό και το υποθετικό σημείο όπου ο Άγ. Ιωάννης βάπτισε τον Χριστό.

Η είσοδος στον χώρο ήταν στρατοκρατούμενη με πιο χαρακτηριστικό ένα αυτοκίνητο με ένα πολυβόλο μεγάλου διαμετρήματος επάνω και έναν μαυροντυμένο κουκουλοφόρο χειριστή.

Μετά από έναν σχολαστικό έλεγχο με ανιχνευτές εκρηκτικών, μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε μέχρι ένα πάρκινγκ απ’ όπου ξεκινούσε κάθε μισή ώρα ένα λεωφορειάκι που μας πήγαινε μέχρι ένα άλλο πάρκινγκ όπου ήταν παρκαρισμένα πολλά πούλμαν με προσκυνητές. Είναι Αιγύπτιοι, μας είπε ο υποχρεωτικός συνοδός/φύλακάς μας. Είναι η χειρότερη φάρα προσκυνητών είπε με το ύφος του ανθρώπου που ξέρει τι λέει. 

Προσωπικά συμφώνησα μαζί του, όχι λόγω της καταγωγής των προσκυνητών αλλά λόγω της προσωπικής μου αντιπάθειας στον θρησκευτικό τουρισμό. 

Φτάνοντας στο ποτάμι βρήκα ένα μεγάλο πλήθος ατόμων πολλοί από τους οποίους ήταν ντυμένοι με άμφια και άλλα, προφανώς ιερείς, με όλη την περιοχή να βουίζει από κακόφωνες ψαλμωδίες που δεν διέφεραν και πολύ από αυτές που αντηχούν παντού από τους μιναρέδες των τζαμιών. 

Ήταν και μια εκκλησία ελληνική εκεί του Αγίου Ιωάννη περίπου 20ετίας όπου μία επιγραφή πληροφορούσε τους επισκέπτες ότι είχε χρηματοδοτηθεί από το ίδρυμα Νιάρχου. Σίγουρα αυτός ο Έλληνας εφοπλιστής εξασφάλισε με αυτούς την σημαντική δωρεά μία οικογενειακή βίλα στον Παράδεισο!

Υπήρχε και ένα ανασκαμμένο σημείο όπου ο συνοδός μας, μάς βεβαίωσε πώς, ναι, αυτό είναι ακριβώς το σημείο στο οποίο βαφτίστηκε ο Χριστός. Προφανώς ο Ιορδάνης είχε αφήσει τις συντεταγμένες του GPS !

Το πλήθος των προσκυνητών που είχαν μαζί τους και πετσέτες για μια βουτιά στον Ιορδάνη έβλεπαν με ζήλια την απέναντι Ισραηλινή όχθη σε πολύ μικρή απόσταση στην οποία οι εκεί προσκυνητές κολυμπούσαν στο ποτάμι ενώ στην Ιορδανική πλευρά στρατιώτες απαγόρευαν «για λόγους ασφαλείας», όπως μou είπαν, την είσοδο στο νερό. Δεν υπήρξε απολύτως τίποτα που να δικαίωνε την παρουσία μου εκεί εκτός ίσως, από την ενίσχυση της δεδηλωμένης αντιπάθειάς μου για τον θρησκευτικό τουρισμό.

Στην επιστροφή έπιασε πάλι μια δυνατή βροχή, μαζί με μια επικίνδυνη κατά τόπους πυκνή ομίχλη. Φτάσαμε στις 2:00 το μεσημέρι στο Amman και ο οδηγός μου με πήγε σε ένα μάλλον λαϊκό εστιατόριο, όπου φάγαμε ότι θα τρώγαμε και στο Μοναστηράκι. Κεμπάπ και σουβλάκια εμπλουτισμένα με ωμές πράσινες πιπεριές και χούμους από ρεβίθια. 

Το πρόγραμμα έλεγε για επίσκεψη στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο και στην ακρόπολη (citadel) αλλά δεν έλεγε τίποτα για ασταμάτητη βροχή. Το αμφιθέατρο χτισμένο από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Antonius Pius (138-161 μ.Χ.) μπορεί να είναι το πιο αξιόλογο και το καμάρι αξιοθέατο του Amman αλλά δύσκολα εντυπωσιάζει κάποιον που έχει δει τόσα πολλά θαυμάσια αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά θέατρα.

Τα δύο μουσεία που στεγάζονταν μέσα στους χώρους του θεάτρου το ένα λαϊκής τέχνης και το άλλο κάτι ανάλογο ήταν από μηδενικού μέχρι περιορισμένου ενδιαφέροντος αλλά τουλάχιστον ένα προσωρινό άσυλο από την ακατάπαυστη βροχή. Το επόμενο μουσείο που όμως είχε μερικά πολύ αξιόλογα εκθέματα ήταν στην Citadel.

Θεώρησα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρία ανθρωπόμορφα κεραμικά φέρετρα του 1300 π. Χ. σε φυσικό μέγεθος μια και δεν έτυχε να έχω ξαναδεί κάτι ανάλογο. Εξ ίσου ενδιαφέροντα βρήκα τρία αγαλματίδια της νεολιθικής εποχής του 6500 π. Χ. που βρέθηκαν στο Amman.

Όλη η ακρόπολη με τον ναό του Ηρακλή, το παλάτι και τα ερείπια πολλών εποχών και πολιτισμών θα ήταν μια υπέροχη περιήγηση σε μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα αλλά όχι κάτω από την σημερινή καταρρακτώδη βροχή.

Έτσι χάρηκα την επιστροφή στο ζεστό και στεγνό δωμάτιο του ξενοδοχείου γύρω στις έξη, νύχτα πια και ξάπλωσα υποτίθεται για λίγο αλλά κοιμήθηκα μέχρι τις οκτώ. Δυστυχώς και σήμερα η σάουνα που κάτω από τις σημερινές συνθήκες θα ήταν ένα ευπρόσμενο τέλος της μέρας δεν λειτούργησε. 

- ΤΡΙΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ AMMAN

Έβρεχε όλη τη νύχτα. Όταν σηκώθηκα το πρωί στις 07:00 είδα από το παράθυρο ένα μικρό κομμάτι γαλάζιο ουρανό αλλά η χαρά μου δεν κράτησε και πολύ αφού 10 λεπτά αργότερα έβρεχε πάλι καταρρακτωδώς! Ο Ομάρ έφτασε με κάποια καθυστέρηση λόγω κίνησης στις 08:45 και μου ανακοίνωσε ότι η προγραμματισμένη εκδρομή στην Ρωμαϊκή πόλη της Jerash (Γέρασα), δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί επειδή ήταν σκεπασμένη από χιόνι και ο δρόμος επικίνδυνος.

Κρίμα, γιατί από ό,τι διαβάζω θα πρέπει να έχει μεγάλο ενδιαφέρον μιας και πολλοί ιστορικοί την αποκαλούν «Πομπηία της Ανατολής». Έτσι αλλάξαμε το πρόγραμμα και ο Ομάρ με πήγε στην Μάταμπα, μια μικρή πόλη με έναν σημαντικό αριθμό ορθοδόξων χριστιανών.

Παρκάραμε μπροστά σε μια ελληνική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και με την πρώτη ματιά μου έγινε σαφές ότι έχω να κάνω με ένα κέντρο προσκυνητών και μια κλασική περίπτωση θρησκευτικού τουρισμού: 

Εγώ, ο άθρησκος, προσκυνητής, θρησκευτικός τουρίστας.

Η εκκλησία είχε και έναν σπάνιο χάρτη σε ψηφιδωτό στο πάτωμα του 560 μ.Χ., αλλά όταν μου ζητήθηκε να πληρώσω και είσοδο, η ανεκτικότητά μου για αυτό το είδος θρησκευτικού τουρισμού είχε ξεπεράσει τα όριά της. Μπίζνες, μπίζνες, μπίζνες! … “Πάμε να φύγουμε από εδώ” είπα οργισμένος στο Ομάρ. 

Δυστυχώς αυτή μου η αυθόρμητη αντίδραση, δεν με άφησε να ανοίξω τον Lonely Planet, για την Mataba. Εάν το είχα κάνει, θα ήξερα ότι τα αξιοθέατα ήταν αλλού, όπως μεταξύ άλλων στο αρχαιολογικό πάρκο με θαυμάσια ψηφιδωτά και στο μουσείο της πόλης. 

Ευτυχώς στο διάστημα αυτό και με απόσταση από το Amman ο καιρός είχε βελτιωθεί αισθητά, η μέρα είχε παραμείνει όμως πολύ κρύα, αλλά στεγνή και φωτεινή.

Ο επόμενος προορισμός ήταν το όρος Nebo στο οποίο βρίσκονται τα ερείπια μιας βασιλικής με πολύ ωραία ψηφιδωτά με ελληνικές επιγραφές του 530 μ.Χ. και όπου κατά την παράδοση ετάφη και ο Μωυσής σε ηλικία 100 ετών αφού πρώτα όρισε την πεδιάδα του Ιορδάνη, την Νεκρά Θάλασσα και την περιοχή που εκτείνεται στο βάθος μέχρι τα Ιεροσόλυμα ως την γη που χάρισε ο Θεός για τους Εβραίους.

Στα μάτια των Εβραίων ο Θεός ήταν προφανώς ένα είδος κτηματομεσίτη που μοίραζε οικόπεδα. Μια αντίληψη που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για να δικαιώνει τον διωγμό των Παλαιστινίων.

Αφήσαμε το βουνό του Μωυσή και κατεβήκαμε στην απέναντι έρημο που εκτείνεται ανατολικά προς την Συρία, το Ιράκ και την Σαουδαραβία. Σε σχετικά μικρή απόσταση από τα σύνορα αυτών των χωρών βρίσκονται τρία ιστορικά κάστρα της ερήμου.

Το πρώτο που επισκεφτήκαμε ήταν το κάστρο Qasr Kharana ένα πολύ μεγάλο ορθογώνιο πέτρινο κάστρο με έναν κυλινδρικό πύργο σε κάθε γωνία και είσοδο στο κέντρο της μιας πλευράς. Γύρω από αυτό, με εξαίρεση ένα στρατιωτικό φυλάκιο με τουαλέτες και ταμείο για εισιτήρια και μια μεγάλη σκηνή Βεδουίνων που πουλούσαν χαζομαρούλες, η απόλυτη ερημιά! Ο παγωμένος αέρας λυσσομανούσε και έκανε το περπάτημα μέχρι την είσοδο του κάστρου 200 μέτρα πιο πάνω δύσκολη.

Τί ήταν αυτό το κάστρο; Δύο οι εκδοχές. Η μία ότι ήταν ένα χάνι για τους ταξιδιώτες προς την Δαμασκό. Η άλλη ότι ήταν σημείο συνάντησης για τους Βεδουίνους αρχηγούς. Περιτριγυρίσαμε τα 60 δωμάτια στους δύο ορόφους γύρω από μια κεντρική αυλή, ξαφνιάζοντας με την παρουσία μας τα αγριοπερίστερα που είναι οι κάτοικοι του κάστρου.

Συνεχίσαμε για το επόμενο κάστρο της ερήμου που ήταν το Qusayr Amra. Αυτό το κάστρο του 711 μ.Χ. που εξωτερικά δεν είχε τίποτα το εντυπωσιακό, ούτε καν την εμφάνιση κάστρου, αφού έδειχνε πολύ ευάλωτο, επιφύλασσε μια έκπληξη. Το εσωτερικό του ήταν γεμάτο με ωραίες τοιχογραφίες με την τεχνική του φρέσκο που μαρτυρούσαν έναν ιδιοκτήτη που αγαπούσε την ζωή, τα γλέντια, τις γυναίκες και το κρασί αφού αυτή ήταν μεταξύ άλλων τα θέματα των τοιχογραφιών!

Και να σκεφτεί κανείς όλα αυτά σε μια χώρα όπου το Ισλάμ απαγόρευε την αναπαράσταση οτιδήποτε άλλου εκτός από abstract διακοσμητικά θέματα. Τα γνωστά μας Arabesque. Περισσότερες πληροφορίες για τις διάφορες εικασίες υπάρχουν στην σελίδα 132 του Lonely planet με την Ιορδανία.

Το τελευταίο κάστρο που επισκεφτήκαμε ήταν και το μεγαλύτερο και πολύ γνωστό από τον Λόρενς της Αραβίας, ο οποίος πέρασε έναν χειμώνα εκεί, όπου είχε το αρχηγείο του, τουρτουρίζοντας μαζί με τους μαχητές του από το πικρό κρύο που νιώσαμε κι εμείς σήμερα: Το κάστρο Azraq.

Το κάστρο αυτό έχει μια μακρά ιστορία που ξεκινάει από τον Μεγαλέξανδρο, συνεχίζεται στους ρωμαϊκούς χρόνους, περνάει στα χέρια των Μαμελούκων Τούρκων και τελειώνει με την επανάσταση των Αράβων ενάντια στους Τούρκους και την ανάκτηση της Δαμασκού που κατείχαν μέχρι τότε οι Τούρκοι. 

Φάγαμε γύρω στις 4:00 σε ένα τοπικό εστιατόριο δίπλα στο κάστρο που είχε απ’ έξω κρεμασμένα σφαχτάρια, κατσίκια και αρνιά που ήταν και το κυρίως φαγητό στο μενού του. Παϊδάκια λοιπόν αλλά και humus και μελιτζανοσαλάτα και ένα πιάτο με μικρά κομμάτια αρνίσιο κρέας μαγειρεμένα με σάλτσα ντομάτας. Όλα νοστιμότα αλλά από ατμόσφαιρα και καθαριότητα, ας μην πω καλύτερα τίποτα. 

Στην επιστροφή είχε πια νυχτώσει, έβρεχε και είχε ομίχλη. Κουραστική και επικίνδυνη η επιστροφή.

Αύριο ξεκινάμε για την Πέτρα. 

Από το Amman στην Πέτρα

Στις εννέα το πρωί τακτοποίησα τον λογαριασμό μου στο ξενοδοχείο και ξεκίνησα την μέρα με μια επίσκεψη στο Jordan Museum που θεωρείται ένα από τα καλύτερα της Μέσης Ανατολής.

Τα πιο ενδιαφέροντα εκθέματα είναι κάποια γύψινα αγαλματίδια 9500 ετών που θεωρούνται τα αρχαιότερα γνωστά αγάλματα ανθρώπων. Το μουσείο ήταν πάρα πολύ καλά οργανωμένο και με πολύ καλό πληροφοριακό υλικό για τους πολιτισμούς που άνθισαν στην γεωγραφική περιοχή που βρίσκεται η Ιορδανία από την απώτερη αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας.

Τελικά ξεκίνησα το μεσημέρι για την Πέτρα, με πρώτη στάση στο κάστρο των σταυροφόρων στο Karak. Όταν φθάσαμε στην πόλη του Karak, ο καιρός ήταν βουρκωμένος αλλά ακόμη στεγνός.

Ένας τοπικός «ξεναγός» που παπαγάλιζε τις λίγες (όπως διαπίστωσα αργότερα) γνώσεις του για το κάστρο μας έκανε μια ξενάγηση μισής ώρας για να μας δείξει τα πιο σημαντικά σημεία αυτού του κάστρου.

Το μόνο που χρειάζεται να θυμάμαι από αυτό το όντως εντυπωσιακό πέτρινο κάστρο είναι ότι χτίστηκε το 1142 από τον σταυροφόρο βασιλιά Baldwin Ι στην θέση προϋπαρχόντων κτισμάτων και έμεινε στα χέρια των Φράγκων σταυροφόρων μόνο 41 χρόνια, έως ότου το κατέλαβε με πολιορκία ο Saladin και έκτοτε άλλαζε χέρια με τελευταίους κυρίαρχους τους Τούρκους.

Ένα μικρό αλλά καλοσχεδιασμένο μουσειάκι δίνει αρκετές πληροφορίες για τις διάφορες γοητευτικές ιστορίες γύρω από αυτό το κάστρο που έλεγχε το πέρασμα των καραβανιών και έφερνε φόρους στο Karak. 

Μόλις βγήκα από αυτό το μουσείο άνοιξαν πάλι οι κρουνοί του ουρανού, όπως το φοβόμουν. Μια ώρα μετά σταματήσαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο του δρόμου όχι πολύ διαφορετικό από το χθεσινό αλλά ίσως λίγο πιο καθαρό. Στο διάστημα αυτό η θερμοκρασία είχε πέσει στους 0 βαθμούς και η μεγάλη αίθουσα του εστιατορίου ήταν παγωμένη.

Μας έφεραν μια από αυτές τις ηλεκτρικές σομπίτσες με τρεις αντιστάσεις αλλά δεν λειτούργησαν στις πρίζες που ήταν κοντά στο τραπέζι που καθόμασταν και έτσι μετακομίσαμε σε ένα άλλο τραπέζι κοντά σε άλλες πρίζες, που και αυτές δεν είχαν ρεύμα.

Στην τρίτη μετακόμιση η σομπίτσα άναψε! Ενθουσιασμός! Μας την τοποθέτησαν κοντά στα πόδια μας σχεδόν κάτω από το τραπέζι και κάπως μετρίασε την παγωνιά. Περιττό να πω ότι ο Ομάρ και εγώ ήμασταν οι μόνοι πελάτες και έτσι πήρε κάποιο χρόνο μέχρι να μας ετοιμάσουν το κεμπάπ και το κοτόπουλο στα κάρβουνα. Όλα πολύ νόστιμα.

Όταν ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο ήταν σκοτεινά και η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. 

Πλησιάζοντας στην Πέτρα το τοπίο ήταν χιονοσκέπαστο αλλά ευτυχώς ο δρόμος ανοιχτός.

Στις επτά φτάσαμε στο Hayat Zaman, το ξενοδοχείο μου, που προς μεγάλη μου απογοήτευση ήταν 10 χλμ. έξω από την Πέτρα! Και το δωμάτιό μου! Μία ακόμη πιο μεγάλη απογοήτευση. Τίποτα από αυτά που περιμένει κανείς από ένα πεντάστερο ξενοδοχείο.

Μετά από τις διαμαρτυρίες μου, μου έδωσαν ένα άλλο δωμάτιο δηλαδή ένα άλλο ανεξάρτητο bungalow που ήταν κάποια αναβάθμιση σε σχέση με το πρώτο. Ήταν τουλάχιστον ζεστό και είχε και ένα τραπέζι, ας το θεωρήσουμε γραφείο, στο οποίο μπορώ να γράψω αυτό το ημερολόγιο.

Έκλεισα την ημέρα με ένα ομολογουμένως εξαιρετικό χαμάμ με πάρα πολύ καλό και χαλαρωτικό μασάζ.

- ΔEΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ

Στις 09:30 με πήρε ο Ομάρ για τον αρχαιολογικό χώρο της Πέτρας. Πάρκαρε λίγα μέτρα πριν από την είσοδο και δίπλα στο ξενοδοχείο που είχα αρχικά διαλέξει αλλά για λόγους ανεξάρτητους από την επιλογή μου δεν πέτυχε. Ήταν το Movenpick και όση ώρα περίμενα τον Ομάρ να πάρει το εισιτήριό μου για τον αρχαιολογικό χώρο μπήκα να το δώ. Καμιά σύγκριση με το ξενοδοχείο μου. Καλόγουστο και πολυτελές. 

Μετά από την πύλη εισόδου στην Πέτρα αρχίζει ένας κατηφορικός δρόμος και το τοπίο με τους ωραίους και σε κάποια σημεία δουλεμένους από ανθρώπινο χέρι κόκκινους βράχους προϊδεάζει για το τι μας περιμένει πιο κάτω. 

Δίπλα στην είσοδο περίμεναν αλογάρηδες με τα άλογά τους για την πρώτη διαδρομή 500 περίπου μέτρων. Η χρήση των αλόγων γι’ αυτήν την διαδρομή ήταν μέσα στην τιμή του εισιτηρίου εισόδου αλλά ήξερα από διηγήσεις και προειδοποιήσεις άλλων επισκεπτών ότι στο τέλος της διαδρομής θα μας περίμεναν άσχημες εμπειρίες με καυγάδες με τους αλογάρηδες που ζητούν και πιέζουν για ξεδιάντροπα φιλοδωρήματα και δεν είχα καμία όρεξη για τέτοια.

Περπάτησα λοιπόν με την συνοδεία ενός ξεναγού αυτά τα 500 μέτρα μέχρι την είσοδο ενός στενού φαραγγιού από βράχους σε διάφορες αποχρώσεις, κυρίως κοκκινωπές αλλά και μαύρες και σκουροπράσινες από οξείδια του χαλκού και συχνά σε πολύχρωμες ραβδώσεις.

Το φάρδος του φαραγγιού που ήταν σε όλο του το μήκος πλακόστρωτο δεν ξεπερνούσε τα 8 έως 10 μέτρα. Δεξιά και αριστερά σκαμμένα κανάλια αλλά και πήλινες υδρορροές στην δεξιά πλευρά για το πόσιμο νερό, ενώ το νερό στα αριστερά κανάλια προοριζόταν για χρήση και για το πότισμα των ζώων.

Σε πυκνά διαστήματα υπήρχαν σκαμμένες σπηλιές αλλά και ανάγλυφα ιερά. Οι κάθετοι πολύχρωμοι αυτοί βράχοι δουλεμένοι από το νερό και τον αέρα επί χιλιάδες χρόνια και που συχνά έδιναν την εντύπωση ότι κλείνουν, ή ότι θα ακουμπήσουν στην κορυφή τους, ήταν αρκετοί για να με κρατούν σε όλη την διαδρομή τους, με ένα τεράστιο θαυμαστικό στα μάτια.  

Σε κάποιο σημείο αυτής της διαδρομής συνολικού μήκους οχτώ χιλιομέτρων, σε ένα πλάτωμα του φαραγγιού το τεράστιο, σκαλισμένο στο βράχο, σήμα κατατεθέν της Πέτρας γνωστό με το όνομα «Θησαυροφυλάκιο». Στην πραγματικότητα ήταν ο τάφος του Nabataean (που δεν ξέρω την ελληνική του ονομασία) βασιλιά Aretas III (μεταξύ 200 και 100 π.Χ. σε ελληνιστικό στυλ).

Το όνομα θησαυροφυλάκιο το πήρε από τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο κάποιος Φαραώ έκρυψε στο πέτρινο δοχείο, που στολίζει την κορυφή της εισόδου του μνημείου, τον θησαυρό του, όταν έφτασε εκεί κυνηγώντας τους Ισραηλίτες. Για τον λόγο αυτό το προαναφερθέν δοχείο είναι γεμάτο χτυπήματα από σφαίρες των Βεδουίνων που το πυροβολούσαν με την ελπίδα ότι θα ξεχυθεί από αυτό ένας θησαυρός στα πόδια τους!

To να προσπαθήσω να το περιγράψω είναι στην εποχή της εικόνας ουτοπιστικό. Περάσανε έτσι περπατώντας και θαυμάζοντας μνημεία που κάλυπταν μιά περίοδο πολλών αιώνων και πολλών πολιτισμών με επιφανέστερους  τον  Nabataeans που ήταν και οι “σπιτονοικοκύρηδες”, των Ελλήνων, των Ρωμαίων που άφησαν πίσω τους θέατρα και ναούς και των βυζαντινών με μιά τρίκλιτη βασιλική εκκλησία με ωραιότατα ψηφιδωτά με Ελληνικές επιγραφές.

Το τέλος αυτής της διαδρομής απαιτούσε μια ανάβαση με 850 σκαλοπάτια μέχρι ένα πλάτωμα στό οποίο βρισκόταν άλλο ένα σημαντικό σκαλισμένο στον βράχο οικοδόμημα στό ίδιο στύλ με το “θησαυροφυλάκιο” αλλά μεγαλύτερο, με το όνομα “Μοναστήρι”.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για άλλον έναν τάφο των Nabataeans του 3ου αι. π.Χ. που πήρε το όνομα μοναστήρι επειδή έχει στο εσωτερικό του σκαλισμένους σταυρούς που σημαίνει ότι χρησιμοποιήθηκε αργότερα σαν χριστιανικός ναός.  

Ευτυχώς ο σημερινός καιρός ήταν καλός σε αντίθεση με τον χθεσινό που θα έκανε την ανάβαση των 850 σκαλοπατιών από πολύ επικίνδυνη μέχρι αδύνατη. 

Γύρισα πίσω στο σημείο εισόδου μετά από ακριβώς 8 ώρες ασταμάτητης πεζοπορίας συμπεριλαμβανομένου του ανεβοκατεβάσματος χιλίων επτακοσίων σκαλοπατιών. Δεδομένου μάλιστα ότι όλη η επιστροφή ήταν ανηφορική, τα τελευταία εκατό μέτρα μέχρι το σημείο που με περίμενε ο Ομάρ μου φάνηκαν ατέλειωτα!

Έκλεισα την ημέρα με ένα ευεργετικό χαμάμ με μασάζ, δείπνο στο ξενοδοχείο και αυτές τις αράδες. 

- ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ ΣΤΟ WADI RUM

Ευτυχώς που πρόλαβα να επισκεφτώ την Πέτρα σε ένα μικρό διάλειμμα της κακοκαιρίας γιατί σήμερα έχουμε θερμοκρασία 1ο C, ασταμάτητη βροχή και θυελλώδεις ΝΔ ανέμους που εκτιμώ ότι ξεπερνούν τα 10 μποφόρ!

Είχαμε στο πρόγραμμα να επισκεφτούμε πριν φύγουμε για την έρημο του Wadi Rum ένα ακόμη αξιοθέατο της περιοχής την λεγόμενη Little Petra (Μικρή Πέτρα). Μια τέτοια επίσκεψη όμως δεν είχε κανένα νόημα γιατί εκτός από την κακοκαιρία που περιέγραψα είχαμε και μία ομίχλη να την κόβεις με το μαχαίρι. 

Έτσι ξεκινήσαμε γύρω στις 10 με μια ταχύτητα «σημειωτόν» λόγω της ομίχλης για το Wadi Rum. Ήμασταν σε ένα υψόμετρο 1.600 μέτρων και γύρω μας είχε χιόνια. Όταν τελικά φτάσαμε στον ελεεινής ποιότητος motorway που ενώνει την Άκαμπα με την Σαουδαραβία άρχισε η κατάβαση προς την Έρημο του Λόρενς όπως αποκαλούν την Έρημο της Wadi Rum. Η βροχή ελαττώθηκε σε ψιχάλα και η θερμοκρασία ανέβηκε δύο βαθμούς. 

Όταν αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο αντιμετωπίσαμε μιαν άλλη μορφή ομίχλης: Αυτήν της ανεμοθύελλας. Σε κάποιο σημείο του δρόμου ένα μηχάνημα από αυτά που καθαρίζουν τα χιόνια καθάριζε με συνοδεία αστυνομικών τον δρόμο από την πυκνή άμμο που έφερε η ανεμοθύελλα.

Και κάπου εκεί, στην μέση της ερήμου που στολίζεται από απότομους βράχους σε εξωγήινα σχήματα, συναντήσαμε έναν σιδηροδρομικό σταθμό με σταματημένο ένα πράσινο τραίνο με ατμομηχανή και μερικά βαγόνια. Ο οδηγός μού εξήγησε ότι είναι ακόμη σε λειτουργική κατάσταση και μερικές φορές χρησιμοποιείται για τουριστικούς λόγους.

Είναι το τραίνο και η σιδηροδρομική γραμμή που έφτιαξαν οι Τούρκοι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και που ένωνε το λιμάνι της Άκαμπα με την Σαουδική Αραβία. Οι ίδιοι οι Τούρκοι που εξεδίωξαν οι Βεδουίνοι του Λόρενς της Αραβίας. Επί τη ευκαιρία μάζεψα και μερικές πληροφορίες σχετικά με την ρομαντική φιγούρα αυτού του Λόρενς.

Δεν υπήρξε τίποτα απολύτως το ρομαντικό γύρω από τον Λόρενς που δεν του καιγόταν καρφί για τους Άραβες και την ένωσή τους. Ήταν στρατολογημένος πράκτορας των Άγγλων που στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολεμούσαν τους Τούρκους που ήταν με το μέρος των Γερμανών. Η αποστολή του ήταν απλώς να χρησιμοποιήσει τους Άραβες ενάντια στους Τούρκους, κάτι που έκανε με επιτυχία!

Σε κάποιο πάρκινγκ δίπλα στην άσφαλτο αφήσαμε το αυτοκίνητο του Ομάρ και μπήκαμε σε ένα 4WD αυτοκίνητο με το οποίο μπήκαμε μέσα στην έρημο. Ο οδηγός μας, ένας Βεδουίνος τουλάχιστον στο παρουσιαστικό, μας έκανε μια βόλτα μέσα στην έρημο με μια στάση σε μια τέντα Βεδουίνων για τσάι. 

Στην μέση της τέντας έκαιγε μία φωτιά με ξύλα που δεν κατάφερνε ούτε στο ελάχιστο να βελτιώσει την παγωνιά της σκηνής.

Σταμάτησα μερικές φορές να φωτογραφίσω με αποτέλεσμα να έχω ψιλή άμμο της ερήμου από τα μαλλιά μου μέχρι το βρακί μου. 

Στο «δρόμο» περάσαμε δίπλα από μια κατασκήνωση Βεδουίνων με πολλές καμήλες και παρακολουθήσαμε και ένα αστείο σκηνικό. Μια μεγαλόσωμη αρσενική καμήλα καβάλησε με προφανείς σκοπούς μια μικρή θηλυκή καμήλα η οποία δεν έδειχνε καθόλου να δυσανασχετεί. Τότε όμως έτρεξαν σχεδόν πανικόβλητοι τρεις-τέσσερις Βεδουίνοι και με μεγάλη προσπάθεια κατάφεραν να αποτραβήξουν την αρσενική καμήλα και έτσι να διακοπεί το «γλέντι» της. 

Ο Βεδουίνος οδηγός του τζιπ μου είπε ότι το έκαναν επειδή η μικρή καμήλα ήταν ανήλικη. Εισαγγελέας!!

Τώρα βρίσκομαι μέσα σε μια υφασμάτινη τέντα από τρίχες καμήλας αλλά με τις ανέσεις ξενοδοχείου, όπου πρέπει να σταματήσω το γράψιμο γιατί έχει νυχτώσει και δεν βλέπω πια τι ακριβώς γράφω.

Θα γράψω τις υπόλοιπες εμπειρίες της μέρας μάλλον αύριο το βράδυ, στο άνετο ξενοδοχείο μας στο Αμμάν. 

- ΑΠΟ ΤΗΝ WADI RUM ΣΤΗΝ ACABA ΚΑΙ ΣΤΟ AMMAN 

Λοιπόν χθες το βράδυ στις 6:00 μαζεύτηκαν όλοι οι ένοικοι του κάμπινγκ για να παρακολουθήσουν την ιεροτελεστία της ανάκτησης του ψητού από την τρύπα μέσα στην άμμο όπου το είχαν βάλει από το πρωί για να ψηθεί. Πρόκειται για μια παλιά τεχνική των Βεδουίνων: Ανοίγουν μια τρύπα στην άμμο, βάζουν μέσα το αρνί ή το κατσίκι, το σκεπάζουν με άμμο και επάνω ανάβουν μια φωτιά που καίει για πολλές ώρες.

Μετά, και αυτή την διαδικασία παρακολουθούσαμε τώρα, ξεθάβουν το ψητό και η συνέχεια στο τραπέζι. Ή μάλλον στα τραπέζια, αφού η τραπεζαρία ήταν μια πολύ μεγάλη σκηνή, αρκετά μεγάλη για να χωρέσει με το παραπάνω τους εξήντα τουρίστες που είχε σήμερα το camp, στην πλειονότητα Κινέζους! Ο μπουφές ήταν μάλλον πλούσιος αλλά όλα τα ποτά ακόμη και το νερό ήταν έξτρα.

Ευτυχώς είχαν μείνει ακόμη δύο-τρία ποτηράκια από το ουίσκι που αγόρασα στην Αθήνα γιατί εδώ δεν βρίσκεις σε κανένα εστιατόριο οινοπνευματώδη. 

Σήμερα το πρωί ο καιρός ήταν με μια λαμπερή λιακάδα αλλά παράλληλα με τσουχτερό κρύο. Απίστευτες αυτές οι αλλαγές του καιρού. Από την βροχερή ανεμοθύελλα χθες σε αυτήν την απροσδόκητη ευχάριστη έκπληξη.

Στις 9:00 ξεκινήσαμε για την Άκαμπα.

Η πόλη είναι μεν σημαντικό εμπορικό λιμάνι, αν κρίνει κανείς από τα πολυάριθμα κοντέινερς που βρίσκονται εκεί αλλά κατά τα άλλα βαρετή.

Μόνη της attraction ο βυθός της που τον μοιράζεται με το γειτονικό Eilat του Ισραήλ. Και από τα δύο αυτά μέρη ξεκινούν μερικά σκάφη πάνω από τους κοραλλιογενείς υφάλους και τα δύο-τρία τεχνητά ναυάγια.

Σε ένα τέτοιο σκάφος μπήκα και εγώ το οποίο δεν απομακρύνθηκε περισσότερο από μερικές εκατοντάδες μέτρα από τις ακτές γιατί εκεί βρισκόταν και ένα βυθισμένο πλοίο που είχε κάτσει εκεί πριν 35 χρόνια και επειδή η πλοιοκτήτρια εταιρεία το εγκατέλειψε, οι τοπικές αρχές αποφάσισαν να το βυθίσουν για να γίνει αξιοθέατο για τους δύτες!

Πολύ κοντά σε αυτό και ένα αεροπλάνο της Ιορδανικής αεροπορίας, που όπως είπε ο ξεναγός του σκάφους, μεταφέρθηκε και βυθίστηκε εκεί για τον ίδιο λόγο.

Μετά από δύο βαρετές ώρες πάνω σε αυτό το σκάφος και αφού είχα αρχίσει να τουρτουρίζω από το μαστίγωμα του παγωμένου αέρα γύρισα πίσω, επιβιβάστηκα στο ζεστό αυτοκίνητο του Ομάρ και γύρω στις 7:30 ήμασταν πάλι στο ίδιο ξενοδοχείο, από όπου ξεκίνησα την εμπειρία «Ιορδανία».

Αύριο στις 06:30 το πρωί (άγριο πρωινό ξύπνημα και χωρίς πρωινό, αφού το πρωινό σερβίρεται μετά τις 06:30) φεύγω για το αεροδρόμιο και στις 09:30 πετάω για Αθήνα.